How to say Goodbye

Chapter 37

Yun ang unang beses na hindi niya ako pinagsungitan. Yun ang unang beses na hinayaan niya akong lumuha sa kaniyang harapan, sa kaniyang bisig. Unang yakap, una ang lahat.

Bakit ganito? Pakiramdam ko lalo lang akong nahuhulog sa iyo? Kahir... Kung pwede lang, kung sana kaya mo akong tignan lagi mata sa mata.

Dahil sa pagka-focus ko sa kaniya sa paglakad niya papalayo sa akin sumara na pala ang pinto ng elevator.

To be honest gusto ko lang gawin na scapegoat yung elevator because sa ginawa ko. I never thought na he will comfort me. I never did. I thought he will just stand there but instead he apologize and take the blame even it's me.

Hay... Nako... Kahir...

Because of that you just make me prove to myself that you are worth loving. However, sino kaya ang babaeng bumibihag sa puso mo? Why I can't see spark in your eyes?

Pero iibigin mo rin ako. Balang araw ako ang magiging kabiyak mo.

Nais kong ikaw at ikaw lamang ang iibigin ko, Kahir.

Tsaka hindi ko maintindihan pero parang kilala ko na talaga siya ng sobrang tagal. Parang nakasama ko na siya ng sobrang tagal... Sobra... As in.

Pero... Bakit ganon? Bakit pakiramdam ko na kahit sa panahon na yun hindi rin niya ako gusto... O mahal?

Bakit kaya ganito ang nararamdaman ko... Sino ka ba talaga sa buhay ko Kahir Willow...

Naglalakad lakad ako habang may nakita akong salamin.

Napatingin ako sa aking itsura. Maganda naman ako, mayaman, matalino. Ten out of ten pero bakit parang hindi ako pasok sa standards ni Kahir?

Habang tinitignan ko ng mabuti yung reflection ko sa salamin hindi ko alam kung anong nagyari pero parang nag-iiba ata yung reflection ko. Parang nagta-time travel siya mag-isa. Napapikit ako at shinook off ko nalang.

Baka namilikmata lang ako. Tiyak dahil ito sa pag-iyak ko kanina tsk tsk tsk.

Nagpatuloy nalang ako sa paglakad hanggang sa nakasalubong ko si Levin.

"Levin!" Masaya kong bati sa paborito kong pinsan.

Si Levin ang pinakapaborito at pinakamamahal kong kamag-anak. Parang na nga kaming magkapatid kung tutuusin.

Sa katunayan umuwi lang ako ng Pilipinas para sa kaniya dahil sa nais niyang mabura sa mundo nung iniwan siya ni Anna noon. Halos kasi gusto na niyang magpakamatay but ever since he is with Bettina he is now doing good.

Kaso they can't get have the alone time they need because Kahir and Bettina are always together.

Minsan iniisip ko baka more than friends lang meron sila. If ganon man I would not let Bettina to be my rival. I want to make Kahir mine!

"Sarah! I want to tell you something!"

"What is it?"

"I'm planning to propose to Bettina!"

Napangiti ako. Masaya akong he will find happiness and I'm happy that I can make this as my advantage!

"When do you plan to do this, cousin?" I asked with a huge smile.

"O? Bakit ang laki naman ng ngiti mo diyan?"

"Bakit? Can't I be happy for my dearest beloved most favorite cousin?"

"Sus! Nambola ka pa. Cut the chase, Sarah. Tell me you have feelings for that Kahir no?"

I gave him a shy smile. "Stop!"

"Yes or no lang ang sagot." He is so mapilit.

"Oo! I do like him! But he doesn't feel the same."

Totoo naman kasi he doesn't... Though how I wish he do...