BERDEL

1. B Ö L Ü M

Kapının sert bir şekilde vurulmasıyla yatağımdan sıçradım. Her yer karanlıktı ve bu şiddetin nereden geldiğini anlamak için boş odada sağa sola bakıyordum.

Bağırış sesleri aşağıdan gelince hemen odadan çıktım.

"Ağam kurban olayım bi haline çaresine bakalım kurban olayım." Diye ağlayan babamı görünce rüyada olduğumu düşündüm.

"Durun yalvarırım durun!" Diyen anneme baktım.

"Ömer ağam yalvarırım biraz sakin olun. Bir çözüm bulalım." Dedi tekrardan babam.

Saçları tamamen aklarla kaplı adam sessizce ayakta duruyor babam adamın bacağına sarılmış ağlıyordu.

"Senin piç oğlun benim gözdeme kızıma göz koymuş! Ne hali Hasan ne hali?! Kızımın namusuna laf ettirdi o piçin!"

Ömer ağanın sözleriyle annem daha da bağırarak ağlıyordu.

"Ağam benim oğlanı affedin o benim her şeyim o benim servetim. Kurban olam affedin ağam."

"Kıymayın oğluma yalvarırım."

Annem babam sayıklarken karşılarında ki adam hiç umursamıyordu bile. Bir an annem yere yığılır gibi olunca yanına koşup koluna girdim. O an tekrardan Ömer ağa

"Tek yolu var! Berdel. Kızıma kızın!" Dedi.

Ömer ağanın kıyametiyle başlayan gece onun lafıyla sustu. Babamı bacağından tekmelercesine itip suratıma baktı. Öyle iğrenerek bakıyordu ki bana gözlerimi kaçırdım.

Ömer ağa kapıyı çarpıp evden çıktı. Babamın bakışları buldu beni. Anneme

"Ağlama oğluma bir şey olmayacak Verda'yı onlara vereceğiz." Dedi.

"Eşek oğlunun arkasını ben toparlamam." Dedim. Annem kolumu uyarırcasına sıkarken babam üstüme geldi.

"Siktir git odana." Diyerek beni itti. Az önce kıyamet kopmamış ve babamdan küfür yememiş gibi umursamadan odama çıktım.

Ben Verda. 23 senedir babama dik başlılığımla hayattayım. Babam tarafından defalarca ölümden döndüm. Hala korkum yok en fazla bu sefer ölümden dönemem.

Sabahın oluşunu odaya vuran güneşle anladım. İstemeden yorganımı çekip aşağı indim.

Evde babam yoktu. Annem de kahvaltı masasında öylece oturuyordu.

"Naber anne?" Deyip masaya oturdum. Annemin ağlamaktan gözleri şişmişti.

"Ben ne yapacağım kızım. Bana yardım et." Dedi. Konunun abim olduğunu anladığım için duymamazlıktan geldim.

"Ben kimseyle evlenmem."

"Verda babam seni mahveder kızım. Hem abinin de canını kurtarmış olursun."

"Hiçbir karşılığı olmasaydı bile Baran'ın hayatını kurtarmazdım anne."

Sessizlik oldu. Dayanamayıp annemin yüzüne dikkatlice baktım. Yüzü gözü mosmordu. Elimde çatalı bırakıp omzumu düşürdüm.

"Bu sefer niye dövdü?"

"Ne biçim çocuk yetiştirdin diye. Geceden beri de çıktı gelmedi."

Annemin yanına gidip öptüm.

"Niye beni dinlemiyorsun anne. Kaçalım diyorum sana. Babamdan Baran'dan uzak bir yere gidelim. Bak ben bize bakarım."

"Baban bizi bulur." Dedi umutsuzca annem.

Kapının çalınmasıyla kapıya koştum. Babam gelmişti. İçeri sinirle girdi.

"Verda!"

Tam karşısına geçtim.

"Ömer ağanın oğlu Bars'la evleneceksin. Hazırlığını yap!" Dedi.

"Evlenmeyeceğim." Dedim.

"Bak Verda. Kaç yaşına geldin artık yorul. Sana ne dediysem o. Evleneceksin. Yoksa yemin ediyorum ölmek için bana yalvarırsın."

Babamı hayatım boyunca ilk defa böyle görmüştüm. Ve dürüst olmak gerekirse uzun zaman sonra ilk defa korkmuştum babamdan. Başımı sağa sola sallayarak

"Evlenmeyeceğim." Dedim.

Babam başını sallayıp yanımdan gitti. Anneme baktım korkuyla bana bakıyordu. Çok geçmeden babam içeri soba çubuğla geri geldi. Başladık dedim içimden.

"Son kez soruyorum. Evlenecek misin evlenmeyecek misin?" Dedi. Başımı sağa sola salladım. Hızla üstüme gelip koluma demir çubukla vurması bir oldu.

Olayın asıl acıtan kısmı demir çubuğu sobada kızdırmasıydı. Sıcak çubuk kollarımı yakarken babamın dedikleri canımı daha çok yakıyordu.

"Benim bu hayatta bir tek oğlum var lan! Oğlum senin yüzünden gebersin mi! Siktir git artık evimden! Çık elimden!" Diyordu.

Annemin haykırışları, babamın dedikleri, sıcak demir çubuğun sertçe vücuduma vuruluşu...

Beni niye sevmedin ki baba?

Keşke annemle kaçsam gitsem o zaman biterdi her şey. Ben kaçamadım bari annem kaçabilse.

Bir an aklımda şimşekler çaktı. Kurtarabilirdim.

"Tamam. Tamam evlenicem tamam." Diye çığlık çığlığa bağırdım.

Babam durdu annem sustu. Her yerim sızlıyordu. Gözyaşlarımı silip ayağa kalktım. Tam babamın karşısında durdum. O kadar tiksiniyordum ki şu an ondan. Abim olacak Baran'dan...

"Evleneceğim. Hemen." Dedim.

Babamın yüzüne gülümseme yayıldı. Çubuğu kenara attı.

"Aferin. Aferin." Dedi.

Annem ağlayarak bana sarılırken planımı anneme anlatmak için kulağına

"Beni odama götür." Diye fısıldadım.

"Ben Verda'nın yaralarını temizliyeyim." Dedi babama. Koluma girerek merdivenlerden çıkarttı.

"Verda. Kurban olsun annen sana. Ah güzel kızım." Diye ağlamaya devam eden annemi susturdum.

"Bir şartla evlenirim anne."

Annem korku dolu gözlerle bana bakıyordu.

"İkimizde kaçıp kurtulacağız."

"Kızım delirdin mi sen? Kimden kaçacaksın. Sen kimlere gelin gideceğinin farkında mısın?"

"Benim planım var anne. İyi dinle. Düğün olacağı gün sen gideceksin. Tıpkı yıllardır hayal ettiğimiz gibi. Sonra ben senin ardından geleceğim."

"Kızım yaşatmazlar seni. Ağa onlar kaçamazsın!"

"Anne sus! Benim param vardı zaten yıllardır çalışıp biriktirdim. Sen orada ev bulunca bende gelicem anlaştık mı?" Dedim. Annem hala ağlıyordu ve korktuğunu çok net görebiliyordum.

Ama yıllardır bu planı yapardık annemle. Şimdi tam fırsatı varken gerçekleşmeli.

"Tamam. Tamam kızım yapalım." Dedi.

Kanayan dudağım kıvrıldı.

"Başaracağız anne. Şüphen olmasın"

Ben Verda Arsay;
23 yaşındayım ve yemin olsun bu hayatı sadece ben istediğim kadar yaşayıp şekillendireceğim. Kimsenin prangasını takmayacağım!