BERDEL

57. B Ö L Ü M

İyi bayramlarr 🍬
Hazır bayram gelmişken bu bölümü erken paylaşmak istedim.
Bu bölüm için heyecanlıyım yorumlarınızı esirgemeyin lütfen🙏❤
Keyifli okumalar...

"Burada in." Dedi Mert.

Hava kararmış, yüzümdeki ve üstümde ki kanla konağa gelmiştim. Mert'in yüzüne bile bakmadım. Bebeğimin öldüğü gün o kadar canım acımıştı ki şimdi kanım buz gibiydi. Arabadan inip konağa yürüdüm.

Biri bu benek benek kanları görür diye hiç endişelenmeden kapıyı çaldım. Vildan'ın oğlu açarken karanlık havadan bir şey anlamadığını düşündüm.

Kimseye görünmeden odama gittim. Bars henüz gelmemişti. Aynada kendime baktım. Bir sabah uyandığımda son kez Verda'ydım. Bir gece uyudum tanımadığım bir ruh bedenimi ele geçirdi. Keşke Verda ile vedalaşabilseydim.

Banyoya girip önce kıyafetlerin kanlı kısımlarını elimde yıkamaya çalıştım. Daha sonra ılık suyun altına girdim. Aklıma Mert'in Bars için söylediği geldi.

Bars ateştir...

Derim soyulana kadar liflendim. Ceren'den artık kurtuldum onunda hakkından geldim. Üzgün veya pişman değilim ki zaten çok önceden kaybettim duygularımı. O kadar çok karşıma çıktı o kadar çok ayarlarımla oynadı ki onun sonu olmam lazımdı. Bornoza sarılıp odama döndüğümde sadece pantolonuyla duran yarasına merhem süren Bars'ı gördüm.

Hiçbir şey demeden dolaba gidip geceliklerimi çıkarttım.

"Annem geç geldiğini söyledi. Neredeydin?" Dedi Bars bana bakmadan. Görmeyeceğini bilememe rağmen omuz silktim.

"Abimin mezarındaydım." Dedim.

Bars başını sallayıp yarasını kapattı. Dikkatli davranarak tişörtünü giyerken bende geceliklerimi üstüme geçirmiştim bile. Saçlarımı tarayıp yorgunlukla yatağa oturdum.

"Tedavi nasıldı?" Dedi Bars.

"İyi. Kısa zamanda toparlarmışım."

"Bir sonucu çıksın da. Furkan ne oldu?"

"Furkan kim?"

"Seni mezarlığa bıraktıktan sonra ölen şoför." Dedi sakinlikle. Şaşkın bir şekilde gözlerimi kırpıştırdım. Anlaşılan artık saklayamayacağım. Çenem titredi. Neden bilmiyorum ama bugün yaşananlar bana ağır geldi. Nazlı'yı rüyamda görmemle başlayıp Ceren'in kanı üstümden gitsin diye liflenene kadar.

O an Bars'ın tepkisini pek umursamadım. Bacaklarımı kendime çekip kollarımı doladım başımı dizlerime gömdükten sonra çocuk gibi ağlamaya başladım.

"Verda. Bugün ne oldu?" Diyerek ayak ucuma oturdu Bars. Birkaç dakika gözlerim kapalı tutup Bars'ın gitmesini bekledim. Daha sonra dayanamayıp gözlerimi açtım ve sırtımı yatak başlığına yasladım.

"Sen anlatsana önce. Bugün ne oldu ofisinde?" Dedim. Başını sallayıp derin nefes aldı.

"Mert şirketimi patlatmak istedi. Üstelik sana çoğu sana ait olan tapuları çaldıktan sonra."

"Sen ne yaptın?"

"Nenem bana küçükken sinirlenince gözlerinden alev çıkıyor derdi. Ben hep alev çıkartan oldum Verda. Geri püskürtmelerim bile alevler içinde oldu." Deyip omuz silkti.

Bazen Bars'ı hiç tanımıyormuş gibi hissediyorum. Oysa öfkesiyle nasıl yakıp yıktığını en iyi ben bilirim. Yine de yakıştıramam. Ama artık Bars tükeniyor gibi. Sanırım başta benim yaptıklarımla Bars yoruldu, yoksa o gün neden vurulmasına izin versin ki?