BERDEL

6. B Ö L Ü M

Kahkahalarla dans edenler şimdi uğultu halinde şaşkın sesler çıkarıyorlardı.

Bir taksi çaya fırladı?

Anne?

Topuklularımı aldırmadan 30 metre uzaklıktaki çaya koştum. Defalarca ayağım burkuluyorken tam geldiğimde yere düştüm. Önce gelinliği sonra kendimi kaldırmaya başardığımda kalabalığı fark ettim.

Karanlık sokakta loş ışıklardan fark edilen tek ayrıntı hurdaya çıkan arabaydı. Taksinin plakasına baktım. Sonu 08...

Ellerim karıncalandı. Kulağımda ki ağır çınlama başıma keskin bir ağrıya sebep oldu. Göğüs kafesim hızla inip kalkıyordu aldığım nefeslerse içime sızı oluyordu. Tek varlığım annemdi.

Bizim çok güzel hayatımız olacaktı.

Dikkat çeker diye anneme sarılmamıştım bile. Bacaklarımın titremesi beni daha fazla taşıyamadı. İçimdeki acıyı atmak istercesine tek yaptığım çığlık atmaktı.

Tam karşımda sesli bir şekilde çalışan saatte akrep tam biri gösteriyordu. Tik tak sesleri beynime bir darbe indiriliyor gibi hissettiriyordu. Sağ tarafımda Bars vardı. Çaprazımda babam, Ömer ağa ve Iraz vardı.

Ama annem hiçbir yerde yoktu.

Gelinliğim çamur olmuştu ve jandarmaya çıplak ayaklarla gelmiştim. Gözyaşlarım sayesinde maskaram gelinliğe kadar akmıştı.

"Ses var mı?" Dedi yeni gelen Beran.

Nazlı sol tarafıma oturdu. Teselli etmek istercesine omzumu sıvazladı.

"Bekliyoruz." Dedi Bars.

O kadar çok bekledik ki artık delirmek üzereydim. Ne taksinin şoförü ne de annem yoktu ortada. Her şey benim yüzümden olmuştu. Bunun farkında olmak daha çok kahrediyordu beni.

Yanımda telefonu elinde olan Bars vardı. Sadece annesine bakıyordu. Pek umursamadığı her halinden belliydi. Telefonu ardı ardına iki kere titredi. Kalp şeklinde kaydedilmiş

'Ama ben seni çok özledim'

'Birkaç dakika da olsa gelemez misin?'

Mesajları gördüğümü fark edince bana baktı. Belli ki sevgilisiydi. Ne yani kadınında bu evlilikten haberi var mı? Bars ayağa kalkıp

"Ben biraz hava alacağım." Deyip ceketini giydi.

Damatlığıyla sevgilisinin yanına gitti. Ve benim bu halim hiç umrunda bile olmadı. Arkasından tek yaptığım gülümsemek oldu. Vay be..

Uzun sessizlikten sonra ayağa kalktım. Dengemi bulamayıp yalpaladım. Babama bakıp

"Üstümü değiştireceğim." Dedim.

"Ben seni bırakayım." Dedi Beran abi. Başımı salladım.

Dışarı çıktığımızda

"Dur bacım." Deyip üstündeki ceketi çıkarttıp omuzlarıma serdi.

Beran abi gerçekten abim gibiydi. Baran itinin asla beceremediği gibi. Aslında tüm suç onundu. Hayatı boyunca sevgilisi bile olmamıştı boktan yere herkesin hayatını karartmıştı.

Konağa geldiğimiz de kalabalık çoktan dağılmıştı. Etraf toplanıyordu.

"Ben seni burda bekliyorum." Dedi Beran abi.