O, cehenneme giden yolda yürüyen bir yabancı.
Harlı alevlerle kuşatılmış, hoyrat, kaba, duygusuz ve yalancı. Ne bir kasırga yıkabilir onu, ne de küçük bir kıyamet, Onu alt edebilecek belki de sadece tek bir nefes.
Tüm hayatı birkaç sayfalık henüz...
Bölümümüze boool bol yorum ve beğeni alırsam çok mutlu olurum. Kahra'nın uzun soluklu bir hikaye olmasını istiyorum. Daha çok kişiye ulaşmak için #kahra etiketiyle bizi paylaşırsanız çok sevinirim. Bir sonraki bölüm için en az 100 yorum geldiğinde yayımlamayı düşünüyorum. İyi okumalar <3
"Kimileri öldükten sonra doğar." Friedrich Nietzsche
🦢
♫ Forest Fires- Axel Flóvent ♫ Sense of Home - Harrison Storm
13. BEYAZ PUSU
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İÇİMDE hem umutları yeşerten, hem de kalbimi kederle dolduran anıların birbirine karıştığı Eylül ayı, göğsümde bir ağırlık gibi oturuyordu.
Eylül'ün son günlerinde doğmuştum. Gökyüzü gri bulutlarla örtülü, yağmur damlaları düşerken dünyaya gelmiştim. Her yıl aynı günü içimdeki boşluğu daha da hissederek anıyordum. Doğum günüm, sadece bir yaş daha büyüdüğümü hatırlatan bir tarih olmaktan öteye geçemiyordu.
Ancak Eylül'ün anlamı, doğum günümle sınırlı değildi. Bu ay, hayatımın zorlu anlarını da içinde barındırıyordu. Terk edişler, kayıplar, acılar... Hepsi Eylül'ün soğuk kucağında yeşermişti. Her bir adımda biraz daha yorulurken, hayatın dikenli yollarında kayboluyordum.
Eylül'ün gözleri, umutsuzluğun renklerine bürünmüştü. Yeşil yapraklar sararmış, ağaçlar kendi hüzünlerini dökerken ben de içimdeki melankoliyi beslemiştim. Bu ay, kırık kalbimin ağırlığını daha da hissettirmişti. İçimdeki fırtınaları sükûnete kavuşturacak bir neden de bulamamıştım.
Eylül, bir dönüm noktasıydı. Hem doğuşun hem de batışın ayı. Doğan güneşin sıcaklığına hasret kalırken, batan güneşin ardından sızan hüzünle yüzleşiyordum. Her günüm, bir sona doğru ilerliyordu. Geçmişin gölgesinde kaybolurken, geleceğin umudu biraz daha soluyordu.
