O, cehenneme giden yolda yürüyen bir yabancı.
Harlı alevlerle kuşatılmış, hoyrat, kaba, duygusuz ve yalancı. Ne bir kasırga yıkabilir onu, ne de küçük bir kıyamet, Onu alt edebilecek belki de sadece tek bir nefes.
Tüm hayatı birkaç sayfalık henüz...
Daha çok kişiye ulaşmak için #kahra etiketiyle bizi paylaşırsanız çok sevinirim. Keyifle okuyun. ¯\_( ͡╯ ͜ʖ ͡╰)_/¯
Yaşamın en önemli özelliği insanlar konusunda sürekli yanılmaktır. Dostoyevski
🦢
♫ I lied - Lord Huron & Allison Ponthier ♫ missing piece - Vance Joy
14. YANILGI
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ESKİ bir Türk inanışına göre, savaşta ölen Türkler atları ile birlikte gömülürdü. Atın öteki dünya ile bağlantılı olduğuna ve ölen savaşçının ruhunu Tanrıya ulaştırdıklarına inanılırdı. Ölüm ve yer altı hayvanı, gökyüzünü görebildiğim son anda göz göze geldiğim son canlıydı.
Sonrası yok. Karanlık. Zifiri karanlık.
Anneannemin ölümünden ve annemin gidişinden önce nereden duyduğumu bilmediğim bir konuşma kafamda dönüp durmuş ve sonunda da karanlıktan ve gölgelerden korkar olmuştum. Annem bunun geçici bir şey olduğundan emindi ve önemsememiz gerektiğini söylüyordu. Babam ise içten içe bir nedeni olduğunu düşünüyordu ki şöyle diyordu: 'Bilmediğin bir korku bedenini sardığında aslında bilinçaltında, halledemediğin bir mesele yatar.' O zamanlarda ne söylediklerini bilmiyordum. Tek bildiğim, yalnız kalmaktan çok korktuğumdu.
Aylarca süren terapiler sonrası karanlıktan korkmamaya alışmıştım. Babam şöyle derdi: "Karanlık, içinde çözümlenmemiş korkuların saklandığı yerdir."
Korkunun kaynağına inememiştim ama onunla yaşamayı öğrenmiştim. Korkumu yaşarken, etrafıma fark ettirmemeyi ve tek başıma çözebilmeyi.
Şimdi ise karanlık beni içine çekerken, içimdeki korku da artarak büyüyordu. Gözlerim etrafı göremediği için diğer duyularım daha hassas hale gelmişti. Her adımda yankılanan ayak sesleri, boşluğun içinde kayboluyor gibiydi. Uzaklardan gelen hafif bir esinti, saç tellerimi okşarken ürpermemi sağladı. Derin bir nefes alarak kendime gelmeye çalıştım, ancak karanlık ve sessizlik beni içine hapsetmiş gibi hissettiriyordu.
