O, cehenneme giden yolda yürüyen bir yabancı.
Harlı alevlerle kuşatılmış, hoyrat, kaba, duygusuz ve yalancı. Ne bir kasırga yıkabilir onu, ne de küçük bir kıyamet, Onu alt edebilecek belki de sadece tek bir nefes.
Tüm hayatı birkaç sayfalık henüz...
Keyifle okuyun. Bol bol yorum alırsak, çoook çok mutlu olurum (๑˃̵ᴗ˂̵)ﻭ
"Geçmişteki mutluluğu anımsamak kadar büyük acı yoktur." Dante Alighieri
🦢
♫ Talk to Me - Cavetown ♫ Angela - Flower Face
24. KALP ATIŞI
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Aşık olmak, kalbinin hızla çarpmasıyla başlıyordu. Bir kere bozuldu mu ritmi, düzelt düzeltebilirsen. İçinde hissettiğin sıcaklık öyle başka oluyor ki, bu bir arkadaşı ya da ailenden birini düşünmek gibi değil. Çok daha farklı, çok daha büyülü. Gözlerin, onu gördüğünde sanki ilahi bir ışık saçıyormuş gibi parlamasına şahit olursun. Onunla geçirdiğin zaman, sıradan anlara bile anlam kattığında şaşırırsın. Zaman bir kum tanesinden akarken, senin için zamanın anlamı, yitirilen bir toz zerreciğine dönüşür.
Hayır, tam olarak öyle olmuyordu bazen.
Aşık olmak, içini bir boşlukla doldurmak yerine daha derin bir yarayı açabiliyordu. Kalp atışların, zamanla acı veren bir melodiye dönüşüyordu. Düşündüğünde, içinde bir burukluk hissetmekten kendini alıkoyamıyordun. Gözlerin parlamak yerine, zamanla solgunlaşıyor ve yitirilen bir umut izi taşıyordu.
İşte şimdi oldu.
Eski bir günlüğü karıştırırken bulduğum yazılarıma yıllar sonra bu denli şaşıracağımı söyleseler inanmazdım. Duygu geçişleri, kalp kırıkları ve boşa umutlarla geçen bir çocukluk sonrası şu an buradaydım.
Yalnızlığın belki de en kötü yanı, susmak bilmeyen düşüncelerinin bir gün seni kendi kelimelerinle zehirleyebilmesiydi.
Geriye dönüp baktığımda, ne bir arkadaşım ne bir dostum ne de bir ailem vardı. Elimde geçmişe dair, bir cam küre, hastanede uyanması için beklediğim intihar eden bir babam ve ben.
Karhan ile beraber eve doğru aracın içindeyken şehrin gürültülü gece mekanlarının da önünden geçiyorduk. Ben ise kendimi ve yaşantımı sorguluyordum. Heyecanlı kalabalıkları izlediğimde ise onların hikayelerini merak etmiştim. Ne kadar da garip bir talep. Kendi kendime gülmemek için dudaklarımı bastırsam da şu an bulunduğum konumda ne yapsam da garip kaçabilirdi.
Az önce omzumdan sıyırıp geçen kurşun yarasıyla hastaneden çıkmıştım. Duygularımı sarsan adamın aracında, evine doğru gidiyorduk. Konuşmuyorduk. Konuşsak ne söyleyecektik onu da bilmiyordum. Göz ucuyla onu izledim. Yan profilden çok daha yakışıklıydı. Yok canım, her açıdan daha da yakışıklıydı. O saçlarının dalgaları, direksiyonu tutan elleri ve o bakışları. Aracın içini dolduran kokusunu içime çektiğinde ona neredeyse bağlandığımı hissediyordum. Sanki bir gün onu yitirdiğimde ve yolumuza baktığımızda ansızın aklıma gelecek ve beni gözyaşları içinde bırakacaktı. Beni kendine kilitlese de yine de odaklanmaya ve başka şeyler düşünmeye çalışıyordum.
