O, cehenneme giden yolda yürüyen bir yabancı.
Harlı alevlerle kuşatılmış, hoyrat, kaba, duygusuz ve yalancı. Ne bir kasırga yıkabilir onu, ne de küçük bir kıyamet, Onu alt edebilecek belki de sadece tek bir nefes.
Tüm hayatı birkaç sayfalık henüz...
Keyifle okuyun. Bol bol yorum alırsak, çoook çok mutlu olurum.
Sosyal medyada instagram ve x hesabımdan perahillekullanıcı ismimle benitakip ederseniz bölüm öncesi alıntıları paylaşıyor olacağım.
(ノ^_^)ノ
" Yerine göre, kader dediğimiz şey, dar bir yerde sürekli yönünü değiştirerek dönüp duran bir kum fırtınasına benzer." Haruki Murakami
🦢
♫ The city holds my heart- Ghostly Kisses
28. KADER DÜĞÜMÜ
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Her şey son erdiğinde doğru tarafta olduğunuzdan emin olun Lahza Hanım. Bu hikayedeki hiç kimse masum değil."
Sorgu odasından ayrılmak için kapıyı açmaya yeltendiğimde Bora ile göz göze geldik. Bakışları keskin ve kararlıydı. Bu davaya kendini adadığını anlamıştım, benimle bu ikinci konuşmasıydı ve artık kendinden daha da emindi. Eğer başımıza bir şey gelecekse bu kesinlikle o komiserden olacaktı. Ancak bundan daha da kötüsü Karhan Onat'ın bir sonraki hamlesindeydi. Karhan o taksiciyle gerçekten konuşup onu salmış mıydı, aksi mümkün olabilir miydi? Ancak son konuşmamızda o taksiciyle ilgili bana söyledikleri dün gibi aklımdaydı.
"Planın nedir?" diye sormuştum ona.
"Taksideki o adamı bulup, senin acını ona yaşattıktan sonra da ne gerekirse onu yapacağım."
Cevabına karşı ağzım kocaman açıldığında, açık çenemi geri kaldıramamıştım.
"Adamı öldürmeyeceksin herhalde. Hem zaten şikayetçi oldum, bir süre dışarı çıkamaz."
Bana inanmayan gözlerle bakmıştı. Ne kadar sürrealist bir konuşma gerçekleştirdiğimi fark etmiştim o an.
"Sen beni hala ne sanıyorsun? Umarım başa dönmedik ve beni hala belalı mafya sanmıyorsundur," demişti.
O gün bu konuşmaya kahkahalarla gülmüştük. Ancak şu an gülemiyordum. Endişeliydim. Kapıdan çıktığımda Bora komiser de yanımdan yürüyordu. Karşımda da Karhan beni gördüğü gibi bana doğru yürüyordu, elini omzuma atarak yüzümü kendine doğru kaldırdı. Yüzümün ifadesini görmüş olmalıydı. Karşımızdaki aynadan kendimi izlediğimde bembeyaz kesilmiş solgun yüzümü fark etmiştim.
