Gözlerimin içine öyle derin bakıyordu ki;beni mahkum eden adama sarılıp,dertlerimi anlatıp,omzunda ağlamak istiyordum.
Çarpışmaya gelene kadar bırakmamanızı rica ediyorum.
Ondan sonra zaten bırakmazsınız.
Akşam olunca Öykü'yü aramaya karar verdim,hala beni aramamıştı.
Bu ertelenme meselesi ne kadar canımı sıksa da ona belli edemezdim.
O güzel yüzü bundan sonra hiç düşsün istemiyordum.
Aradım ama telefona bakmadı.
Duştan çıktığımda yine aradım yine bakmadı.
Evlerine gitmeye karar verdim.
Onu özlemiştim. Onu yanımdayken bile özlüyordum.
Aklıma 'Müslüm Gürses'in-Adını Sen Koy' şarkısı geldi.
Mırıldanmaya başladım.
"Özlerim ben seni,seninle bile Vuslat mı hasret mi adını sen koy Aşkınla yakıp da düşürdün dile Sevgi mi nefret mi adını sen koy Özlerim ben seni seninle bile Vuslat mı hasret mi adını sen koy."
Asansör katta durduğu anda kahkaha seslerini duydum.
Kapıyı çaldım ama kimse duymadı.
Zile basınca Selin kapıyı açtı.
"Aa hoş geldin Ezel,geçsene."
"Öykü evde dimi?"
"Evet balkondalar."
Balkona doğru yürümeye başladım.
Öykü beni görünce şaşırıp ayağa kalktı.
Spor bir şort ve yarısı olmayan askılı atlet giyiyordu.
Bu kız evin içinde bile bu şekil giyerken ona karışmak ne haddimeydi?
"Hoş geldin Ezel."
"Hoş buldum Gamze."
Öykü bana sarılıp yerine oturdu.
Gülümseyerek bana bakmaya devam etti. "Geleceğini bilmiyordum."
"Seni aradım,duymadın herhalde.Ben de özlemiştim geleyim dedim."
