Gözlerimin içine öyle derin bakıyordu ki;beni mahkum eden adama sarılıp,dertlerimi anlatıp,omzunda ağlamak istiyordum.
Çarpışmaya gelene kadar bırakmamanızı rica ediyorum.
Ondan sonra zaten bırakmazsınız.
Anlatamadığım şeyler var. Anlatamadığım için sürekli içimi kemiren şeyler. Hiçbirini kelimelere yakıştıramıyorum.
Sustuklarımı soranlara sadece 'hiçbir şey' diyebiliyorum. Dahası çıkmıyor dudaklarımın arasından. Anlaşılmaya ihtiyacım var ama hiçbiri dilime dökülüp ağzımdan çıkmıyor.
Dünkü duruşmada Okan piçinin cezasını vereceğime adım gibi emindim.
Onunla çalışan bazı kızlarla iletişime geçmeyi başardım. Bana yaptığı o ibneliğin aynısını yaptığı 6 kız daha buldum. Fakat bunlardan sadece 2 tanesi mahkemeye çıkmayı kabul etti.
Oysa onların da içinde kalan kini kusmaları için iyi bir sebepti. Mahkemeye çıkıp adımızı çıkaramayız,biz o adamla uğraşamayız diyip kabul etmediler ama ben,İrem ve Aysun o adamın ciğerini almaya gittik. Hem de büyük kanıtlarla...
Mahkemeye girdiğimde onu topallarayarak görünce aklıma gelen şeyi unutmaya çalıştım. Her şeyi bir kenara bırakmak zorundaydım.
Oraya çıktım ve İremle,Aysun'u savundum. En büyüğü de kendimi savunmam oldu,yılların olayını döktüm ortaya. Cezasını vermeye verdik ama sadece 3 yıl.
Olsun bu da bana yeterdi. Onun o buruşan iğrenç yüzünü görmek,artık toplumda sapık olarak anılması yetebilirdi.
Yatağıma uzanmış kahve ve sigara yaparken onu düşünmek rahatlatıcıydı.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ta ki aklıma Ezel gelene kadar... Kim bilir ne yapıyordur? Nasıldır?
2 yıl oldu kimseyi sevemedim. Hayatıma kimseyi sokamadım.Artık ona eskisi gibi değildim fakat bu işin de artık oluru yoktu.
Onun bana yaptığı kötülükleri düşünmek yerine güzel olan anılarımızı düşünüp tebessüm etmek daha doğruydu.
1 yıl önce Ezel üzerimdeki evleri çekmediği için ona dava açtım.Davaya gitmeme gerek yoktu,ben de arabayla durup mahkemenin önünü izledim.
Ezel'in mahkemeye gittiğini gördüm.İçimde kopan fırtınalar da aşkım da hiç eksilmemişti.
Ezel'in de gitme gibi bir lüksü yoktu ama gelmişti.Beni yine sevdiğini düşünmüştüm.
Can,Ezel'in sadece araba olayını biliyordu. Onun bir katil olduğunu,Okan puştunu yaraladığını bilmiyordu. Ezel'in araba parasını toparlarken Can bana çok yardım etti.
O parayı onun hesabına aktardım. Bu paranın benden geldiğini asla bilmedi. Bilmeyecek de...
Çünkü o yalanını çok kaliteli sandığı için onun mumu hiç sönmez sandı.
Kapı çalınca düşüncelerimden uzaklaştım. Evde yine kimse yoktu,herkes kendi işiyle ilgileniyordu.
"Ne çok şey değişti baksana o adamın cezasını verdin."
"Yanımda olduğun için tekrar teşekkür ederim."
Can'ın elini tuttum.
"Yanımda olman bana güç verdi."
"Her zaman,biliyorsun."
"Selin de gelecek 1 haftaya."
"Ya öyle mi?"
"Evet bolca gezeriz artık."
"Ezel'i neden hiç sormuyorsun?Merak ettiğini biliyorum."
"Evet ama..."
"Yoksa Selin'e mi güvenmiyorsun?"
"Saçmalama,bundan 2 yıl önce Selinle birbirimize senin yanında o masada söz vermedik mi? O Ezel'e benim hakkımda bir şey demeyecek,bana da Ezel hakkında."
"O senin dostun.Sizin için anlaşmanın bir önemi yok.Hem 2 yıl olmuş,şu an normal bir şeymiş gibi bile sorabilirsin."
"Tam olarak öyle Can.İçimde şu an öyle güzel ki,bir şeyler öğrenip düşüncelerimi değiştirmek istemiyorum."
"Ömür boyu uzaktan onu mu seveceksin?Böyle hayat mı olur?"
"Bilemiyorum Can,hayat beni nereye sürükler. Kalple plan yapılmaz. Bilirsin,aşk bir anda olur.Belki benim de karşıma biri çıkar."
"Çıkar çıkar da izin verirsen be Bergen."
"Hazır değilim sanırım."
"Hazır değil misin?Neredeyse 2 buçuk yıl oldu."
"Bilmiyorum,hissetmediğim hiçbir şeyi yapmak istemiyorum."
"Hissettiğin şeyi de yapmak istemiyorsun sen."
"Sabah uyanıp yine onu seviyorum.Gece onu düşleyip uyuyorum.Can,ben Ezel'den çok kimseyi sevemem,kimse de beni sevmez. Ezelle yaşadıklarımı da bir daha kimseyle yaşayamam. Her şey tadında o kadar güzeldi ki... Zirvem oydu benim. En güzel duygularımı ona tükettim,dahası olmaz.Ben böyle iyiyim,merak etme beni."dedim zoraki tebessümle.
"Gülümsediğini görüyorum ama üzgünsün."
"Bununla yaşayabiliyorum Can."
Neye ihtiyacım olduğunu bilmeyecek kadar bıkmış durumdayım. Ne iyi gelir,bilmiyorum. Neyi değiştirmeliyim,neyi istiyorum bilmiyorum. Tek bildiğim bu boşluk hissi canımı hala çok acıtıyor.
