Yavuz'dan
Başım yana düşünce gözlerimi açıp toparlandım. Yüzümü sıvazlayıp etrafıma baktım. Sinan da yanımda, başını duvara dayamış, gözleri kapalı oturuyordu. Kolumu kaldırıp saate baktım. Sekiz olmuş. Haldun hoca birazdan gelir. Derin bir nefes alıp başımı tekrar Sinan'a çevirdim. Yorgunluğu her halinden anlaşılıyordu onun da. Gece boyu sandalye tepesinde beklemişti Bahar'ı.
"Yavuz."
Başımı çevirip sesin sahibine baktım. Gülümseyip kalktım ayağa.
"Günaydın hocam."
"Günaydın. Sen de burda mı bekledin gece boyu?"
"Şey ben, nöbetçiydim hocam."
"Anladım. E artık mesai başladı. Sen de gidip dinlen biraz."
"Bahar'ın durumunu öğreneyim gideceğim hocam."
Haldun hoca gülümseyip kafa salladı.
"Tamam. Ben gidip bir bakayım."
Ben de kafa sallayınca Haldun hoca yoğun bakıma girdi. Derin bir nefes alıp dolaştım koridorda. Sinan kıpırdanınca ona döndüm. O da gözlerini açıp beni görünce yüzünü sıvazlayıp kalktı ayağa.
"Yavuz. Ben uyumuşum ya. N'oldu, bir haber var mı?"
"Haldun hoca geldi şimdi. Bahar'ı kontrol ediyor."
"Öyle mi? Çok mu oldu geleli?"
"Hayır hayır şimdi girdi içeri. Merak etme, birazdan güzel haberlerle gelecek inşallah."
"İnşallah."
Sinan sıkıntıyla derin bir nefes alıp saçlarını karıştırdı. Aklıma gelen şeyle hafifçe çattım kaşlarımı.
"Sinan, eğer çok özel değilse, sana bir şey sorabilir miyim?"
Sinan da bana bakıp hafifçe kaşlarını çattı.
"Sor."
"Dün dedin ya hani, Bahar bana annesinin emaneti, Ozan'ın emaneti diye. Ozan kim?"
Sinan kaşlarını iyice çatıp şaşkınca baktı.
"Nasıl yani? Sen bilmiyor musun?"
Ben de anlamadan baktım.
"Bilmem mi lazım?"
"Yani, Bahar anlattı sanmıştım. Kolyesini anlatmış ya, ondan."
Anlamadan baktım bir süre daha. Ardından kaşlarımı kaldırıp konuştum.
"Ozan, Bahar'ın nişanlısı mı?"
Sinan dudaklarını birbirine bastırıp kafa salladı.
"Evet. Ama kaybettik onu."
"Biliyorum. Yani o kadarını anlatmıştı Bahar. Sadece adının Ozan olduğunu bilmiyordum. Çok üzücü bir durum."
"Öyle."
Dudaklarımı birbirine bastırıp kafa salladım. Sinan belli ki Bahar nişanlısını kaybettikten sonra teselli olmuş ona. Belki ki Bahar'ı bu hayattaki herkesten çok seviyor. Kendinden bile çok. Ne tuhaf. Bir insanı bu kadar çok sevmek nasıl bir şey acaba? Ben düşüncelere dalmışken yoğun bakımın kapısı açılınca o tarafa döndük ikimiz de.
"Bahar nasıl doktor bey?"
Haldun hoca önümüze gelip gülümsedi.
"Merak edilecek bir durum kalmadı Sinan. Bahar'ın durumu gayet iyi. Şimdi yoğun bakımdan çıkaracağız. Ama bir süre daha hastenede kalması gerekiyor. Bu iş de sana düşüyor. Geçen seferki gibi inat etmesin."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yansıma
Fanfiction"Tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar. Ya bir insan bir yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir" demiş Tolstoy. Yavuz da, Bahar'ın şehrine bir yabancı gibi gelmişti. O sıralarda ikisi de farkında değildi; bu gelişin Bahar'ın çöle dönmüş...
