Bahar çöktü üzerime
Bütün güzelliğiyle
İki gün sonra
Yavuz'dan
"Yavuz çıkıyorum ben."
"Bekle bir dakka Leyla."
Üstüme ceketimi giyip çıktım odadan. Leyla salonda beni bekliyordu. Ben salona geçince o da bana döndü.
"N'oldu?"
"Kızım bir dur, iki dakka yüzünü göreyim ya."
Leyla gülerek sarıldı boynuma. Ben de gülümseyip kollarımı beline doladım.
"Ben de seninle kalıp uzun uzun konuşmak isterdim abicim ama gitmem lazım. Yoksa dün anlattıkların kafamın içinde dönüp duruyor."
Daha sıkı sarıldım kardeşime. Onun şefkatine sığınmak istedim. Leyla da saçlarımı sevip ayrıldı benden. Gülümseyip ellerini yüzüme getirdi.
"Kendini üzme. Eminim her şey çok güzel olacak. Hem ben Bahar'ı da anlıyorum. Onun yerinde ben olsam ben de aynısını yapardım. Üstelik ben kimseyi kaybetmiş olmamama rağmen korkarım hayatıma birini almaya. Kız bir de nişanlısını kaybetmiş. Üstelik bunun için kendisini suçluyor. Onu çok iyi anlıyorum. Ama sen üzülme. Elbet indirecek yelkenleri. Elbet anlayacak onu ne kadar sevdiğini. O da tekrar yaşamak isteyecek elbet. Sen sabret. Güzel olacak her şey."
Gülümseyip tekrar sarıldım Leyla'ya. Görevden dün dönmüştü. Aslında hemen ona anlatmayı düşünmüyordum ama o anlamıştı bir şeylerin ters gittiğini. Ben de anlatmıştım. Kardeşimle dertleşmek iyi gelmişti gerçekten.
"İyi ki varsın Leyla. İyi ki buradasın."
"Sen de iyi ki varsın abim benim. Hadi üzme kendini."
Leyla'dan ayrılıp yüzüne baktım.
"Merkeze mi gidiyorsun?"
"Evet. Rapor vermem lazım."
"Daha dün geldin ya. Biraz dinlenseydin."
"Gitmem gerek abi. Bizim işler böyle. Ama akşam döneceğim."
Gülümseyip kafa salladım.
"Tamam canım. Akşam görüşürüz o zaman. Şöyle güzel bir yemek yeriz ha? Ben hazırlarım her şeyi."
Leyla yalandan yüzünü buruşturdu.
"Ay, sen mi?"
Ben de bozulup dudaklarımı büzdüm.
"Ben tabi ne var? Beğenemedin mi?"
"Yani bilemedim abicim. Dışardan söyleriz olmadı."
Leyla alttan alttan gülerken ben hala bozuk bozuk bakıyordum.
"Allah Allah küçük hanım. O zaman siz yapın da görelim."
"Yok yok. Tamam demedim bir şey. Sen yap, ben ne olsa yerim abicim."
Gülerek çevirdim başımı.
"Üç kağıtçı seni."
Leyla gülerek yanaklarımı öptü.
"Hadi çıktım ben. Akşam görüşürüz."
"Tamam görüşürüz. Ha Leyla, arabayı sen al istersen."
"Yok Yavuz arabayı alamam ben. Yani arabasız gitsem daha iyi. Hem bir yerde arkadaş gelecek zaten almaya."
"Tamam."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yansıma
Fanfiction"Tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar. Ya bir insan bir yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir" demiş Tolstoy. Yavuz da, Bahar'ın şehrine bir yabancı gibi gelmişti. O sıralarda ikisi de farkında değildi; bu gelişin Bahar'ın çöle dönmüş...
