Bahar'dan
Hızla yürüyordum gecenin ayazında. Hava bu kadar soğuk değildi sanki. Fazla üşüyorum ben. Sadece dışım değil, içim de üşüyor. Kalbim üşüyor. Ceketime sarılıp daha da hızlandırdım adımlarımı. Derin bir nefes alıp serin havayı içime çektim. İçimin üşümesi geçmesin, kalbimin buzu çözülmesin diye. Yoksa o mavi gözler eritecekti o buzları. Söyleyeceği her şeyle biraz daha ısıtacaktı içimi. Buna izin veremem. Tekrar yapamam. Kimseye yapamam bunu bir daha. Yavuz öyle güzel bakıyordu ki, anlamıştım ne diyeceğini. Zaten son zamanlarda tahmin ediyordum halinden tavrından ama üzerinde düşünmek istemediğimden yok saymaya çalışıyordum. Ama az önce az kalsın söyleyecekti içinden geçenleri. Senden hoşlandım diyecekti, belki de sana aşık oldum diyecekti. Seni sevdim diyecekti. Her ne diyecekse de çözecekti kalbimdeki buzları. Tekrar ısıtacaktı içimi. Üzgünüm Yavuz. Bunu yapamam. Bunu kendime de sana da yapamam. Kendimden böyle nefret ederken, birinin beni sevmesine izin veremem. Ben tekrar sevemem kimseyi. Seninle bu konuşmayı da yapamam, seninle bir hayat da yaşayamam. Üzgünüm Yavuz. Çok üzgünüm.
➰
Koridoru geçip odama doğru gidiyordum ki, Sinan'ın sesiyle durdurdum adımlarımı.
"Çok çabuk geldin. Konuşmanız baya kısa sürmüş anlaşılan."
Derin bir nefes alıp baktım Sinan'a. O da yüzümün halinden anlamış olacak, kaşlarını çatıp yaklaştı.
"Sen iyi misin? Bir sorun mu var?"
Yutkunup kafa salladım.
"İyiyim."
"Nasıl iyiyim o ya? Yüzün çarşamba pazarına dönmüş. N'oldu, Yavuz canını sıkacak bir şey mi söyledi?"
"Konuşmasına izin vermedim ki."
Sinan anlamadan baktı. Gözlerim dolunca eğdim başımı. Sinan da nefes verip kolunu omzuma doladı.
"Hadi konuşalım biraz. Hadi Bahar."
Kafa sallayıp girdim odaya. Sinan da peşimden girip kapıyı kapattı. Ben yatağa oturunca Sinan da gelip yanıma oturdu. Bir şey demeden benim anlatmamı bekledi. Bir süre sessizce oturdum ben de. Ardından derin bir nefes alıp Sinan'a döndüm.
"Çok üzgünüm Sinan."
Sinan burukça gülümsedi.
"Ne oldu? Anlat hadi?"
"Yavuz, bana bir şey söyleyecekti."
"Evet. Biliyorum. Niye söyletmedin peki?"
Dudaklarımı büküp baktım. Sinan da elini saçlarıma getirip şefkatle gülümsedi.
"Yapamam. İzin veremem. Yavuz, o çok iyi biri. Masum biri. Ben bir daha aynı şeyleri yaşayamam. Kimseye de yaşatamam."
Sinan kaşlarını kaldırıp baktı.
"Yavuz, aşık olduğunu mu söyleyecekti sana? Nasıl anladın ki?"
Omuz silkip konuştum.
"Anladım işte. Bakışlarından anladım. Dediği şeyden anladım. Heyecanından anladım. Anladım işte."
"Ne dedi ki?"
Yavuz'un söylediği şey aklıma gelince gülümsedim.
"Bir derdim var bin dermana değişmem dedi."
Sinan da gülümseyip konuştu.
"Belli ki romantik bizim doktor."
Önce gülümseyip ardından burukça eğdim başımı. Sinan da devam etti.
YOU ARE READING
Yansıma
Fanfiction"Tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar. Ya bir insan bir yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir" demiş Tolstoy. Yavuz da, Bahar'ın şehrine bir yabancı gibi gelmişti. O sıralarda ikisi de farkında değildi; bu gelişin Bahar'ın çöle dönmüş...
