Yavuz'dan
"Sinan dikiş attım, bandaj da yaptım ama biraz dinlensen iyi olacak."
"Yavuz ben gerçekten iyiyim. Sıkıntı yok."
Dudaklarımı birbirine bastırıp kafa salladım. O sırada Bahar içeri girince ona döndük.
"Sinan, iyisin di mi?"
"İyiyim iyiyim. Ben gideyim de dışarıya bir bakayım. Muhtar geldi mi?"
"Geldi."
"Tamam. Bir bakayım ben."
Sinan çıkınca Bahar yanıma geldi. Masaya yaslanıp baktı yüzüme.
"Sen iyi misin Yavuz?"
Tebessüm edip kafa salladım.
"İyiyim. Ama çok korktum."
Bahar gülümseyip elimi tuttu.
"Merak etme. Biz varken size kimse zarar veremez."
Burukça kaşlarımı çatıp elini sıkıca tuttum.
"Ben senin için korktum Bahar. Kurşunların arasına daldın, kendini bana siper ettin. Ya sana bir şey olsaydı? N'apardım ben o zaman?"
Bahar gülümseyip konuştu.
"Hayatım benim işim bu. Ayrıca arkadaşlarım patlamadan etkilenmişti, yanlarına gitmek zorundaydım. Sana gelince, sen hem hayatından sorumlu olduğum bir sivilsin, hem kocamsın. Kendimi sana siper etmeyeceğim de kime edeceğim?"
Yaklaşıp diğer elini de tuttum.
"N'olur bir daha yapma. Beni korumak için kendini tehlikeye atma. Benim yüzümden sana bir şey olursa buna dayanamam."
Bahar gülümseyip konuştu.
"Yavuz, canım, ben bir askerim. Benim işim masumları korumak. Şimdi sen benden masum bir sivili, canımdan çok sevdiğim kocamı korumamamı mı istiyorsun yani? Böyle bir şey mümkün mü sence?"
Kaşlarımı çatıp sarıldım boynuna.
"Of Bahar. Çok inatçısın gerçekten."
Bahar da kollarını sırtıma doladı.
"Senin kadar değil."
Gülüp boynuna sokuldum. Derin bir nefes alıp bir öpücük kondurunca Bahar ayrıldı benden.
"Tamam tamam, biri gelecek rezil olacağım askerlerime."
Gülerek yaklaşıp bu sefer dudaklarına bir öpücük kondurdum. Bahar geri çekilip kocaman açtı gözlerini.
"Yavuz! Kime diyorum?"
Bahar'ın bu tatlı sert hallerine sesli sesli güldüm.
"Tamam tamam. Yapmıyorum bir şey."
Bahar kaşlarını çatıp kafa salladı. Elini tutup devam ettim.
"Hadi çıkalım biz de. Dağıtalım yardım kolilerini."
"Tamam. Ama önce şu elimi bir alayım ben."
Bahar elini elimden çekince başımı eğip baktım. Ardından tekrar Bahar'a döndüm.
"Ne var yani el ele çıksak?"
"Yavuz şaşırdın iyice. Hadi yürü."
Bahar ciddi bir şekilde konuşup çıktı sağlık ocağından. Ben de için için sırıtarak arkasından çıktım. Gördüğüm manzarayla gülümsedim anında. Getirdiğimiz yardımları halka dağıtıyordu tim. Onlar da o kadar mutlu olmuşlardı ki, yüzlerindeki bu mutluluğu görmek yaşadığım her şeye değerdi. Ben de gidip yardım ettim onlara. Bahar kucağına bir çocuk alınca yanına gittim. Kıvırcık saçlı küçük bir kız çocuğu. Bahar kızın saçlarını severken ben de gülerek bir oyuncak bebek verdim eline. O da çekinerek aldı bebeği. Bahar gülümseyip saçlarını öpünce ona çevirdim başımı. Aklıma gelen şeyle gülümsedim. Bizim de bir gün çocuğumuz olur mu acaba?
DU LIEST GERADE
Yansıma
Fanfiction"Tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar. Ya bir insan bir yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir" demiş Tolstoy. Yavuz da, Bahar'ın şehrine bir yabancı gibi gelmişti. O sıralarda ikisi de farkında değildi; bu gelişin Bahar'ın çöle dönmüş...
