Bahar'dan
Gülümseyerek yemek yiyordum. Öyle mutlu olmuştum ki herkesin gelmesine. Benim ailem onlardı. Onlar gelince kendimi daha iyi hissetmiştim. Sadece Erdem yarbayla Güler abla gelememişlerdi. Geri kalan herkes buradaydı.
"Eviniz ne kadar güzel ve ne kadar büyük Leyla."
Leyla Nazlı'ya bakıp gülümsedi.
"Öyle."
"Bahçeyi de göremedik. Hazırlıklar bitti mi acaba?"
Leyla bana bakıp konuştu.
"Bitti sayılır Bahar. Yemekten sonra son kez kontrol eder, ondan sonra hazırlanmaya çıkarız."
Gülümseyip kafa salladım.
"Ya biz böyle sürpriz yapacağız diye habersiz geldik ama, kuaföre gitmek gerekecek. Siz ne yaptınız kuaför işini? Nereye gideceksiniz?"
Ben gülümseyerek bakınca Leyla girdi lafa.
"Merak etme Nazlı hallederiz. Zaten biz bir yere gitmeyeceğiz. Kuaför ve makyöj buraya gelecek. Hatta geldiler bile."
Nazlı şaşkınca bakıp dudak büktü.
"Vay be. Eve geldiler ha. Valla siz bu zenginliği bırakıp iyi adapte oldunuz Karabayır'a. İnsan burdaki yaşantısını, bu lüksü bırakıp doğuda bir ilde yaşamaya hemen aşılamaz. Ama siz sanki hiç bu hayata ait olmamış gibisiniz."
Leyla gülerken Yavuz girdi lafa.
"Aynen öyle Nazlı. Biz bu hayata aslında hiç ait olamadık. Para, lüks, zenginlik her zaman mutluluk vermiyor insana. İnsan nerde, kiminle mutlu huzurluysa en büyük zenginliği bu oluyor."
Yavuz bana dönünce gülüşüm büyüyü. Masanın üstündeki elimi tutup bir öpücük kondurunca kaşlarımı kaldırıp baktım. Tim de bakışlarını kaçırdılar anında. Biraz daha yaklaşıp kısık sesle uyardım Yavuz'u.
"Yavuz, askerlerimin yanında biraz daha dikkatli ol hayatım."
Yavuz da gülümseyip biraz daha yaklaştı bana.
"Olamam karıcım. Bütün gece öpeceğim seni. Kimse engel olamaz."
Gözlerimi kocaman açıp dudaklarımı büzdüm.
"Afiyet olsun gençler."
Hamit amcanın sesiyle ona çevirdim başımı. Yavuz da ayağa kalkıp gülümsedi.
"Baba, Karabayır'dan arkadaşlarımız."
Hamit amca elini Yavuz'un omzuna getirip gülümsedi.
"Biz tanıştık oğlum siz gelmeden. Maşallah, hepsi aslan gibi askerler. Kızlarımız da çok tatlılar maşallah."
Gülümseyip baktım Hamit amcaya. Çok sevdim ben onu ya. Babam gibi sevebilirim sanırım. Gerçi bir baba nasıl sevilir hatırlamıyorum ama, öğrenirim belki yeniden.
"Siz yemek yemiyor musunuz baba?"
"Yedik oğlum biz. Annen odaya istedi yemeği. Hallettik yani o işi."
"Annem nerde?"
"Bahçedeydi. Hazırlıklara bakıyordu."
Kaşlarımı kaldırıp baktım. Yavuz da bana döndü. Hafifçe gülümsedim. Yavuz da gülümseyip babasına döndü tekrar.
"Yemeğimiz bitsin, biz de bir bakalım diyorduk."
"Siz rahat rahat yiyin yemeğinizi oğlum. Annen birden pek bir hevese geldi. İlgileniyor her şeyle. Siz de gidersiniz sonra yanına. Ben de bir çalışma odasına geçiyorum. Sonra da hazırlanacağım."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yansıma
Fanfiction"Tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar. Ya bir insan bir yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir" demiş Tolstoy. Yavuz da, Bahar'ın şehrine bir yabancı gibi gelmişti. O sıralarda ikisi de farkında değildi; bu gelişin Bahar'ın çöle dönmüş...
