NUMARA 12

102.BÖLÜM - Bir iyi, bir kötü..

Herkese merhaba :) Biraz ara uzadı ama anlayışınıza sığınıyorum. İsteyen bölüm şarkısıyla birlikte okuyabilir. Keyifli okumalar dilerim..

Sabah gözlerimi araladığımda görüş alanıma ilk olarak Kerem’in boynu giriyor. Üzerimde büyük bir ağırlık hissediyorum daha sonrasında.. İçimde durup dururken böyle bir sıkıntı hissetmemin nedenini düşünürken aslında ağırlığın sıkıntıdan değil de Kerem’in üzerime attığı sol bacağından kaynaklı olduğunu fark ediyorum. Önce yavaş bir hareketle bacağını kaldırmayı deniyorum ama yerinden bir santim bile kıpırdatamadığımda bu çabadan vazgeçiyorum.

Kafamı kaldırıp Kerem’in boynu dışında farklı bir manzara görmek istesem de sağ avucuyla kafamı öyle sıkı bir şekilde tutmuş ki nefes alabildiğime şükrediyorum o an. Diğer eli ise belimi adeta bir kelepçe gibi sarmış kendisine bastırıyor. Adeta kapana kıstırılmış bir fare gibiyim. Ne bir santim kıpırdayabiliyorum, ne de Kerem’i yerinden kıpırdatabiliyorum.

“Thor?”

Fısıldayarak Kerem’i göğsünden dürtüklediğimde hiçbir tepki vermeden uyumaya devam etmesi bana pek de yardımcı olmuyor. Elimle tekrardan dürtüklerken nihayet bir yaşam belirtisi gösterip derin bir nefes alarak yerinde kıpırdanıyor. Zaferle gülümseyerek o kıpırdanırken kollarından çıkmak için hamle yapıyorum ama bana fırsat bile kalmadan elleri beni oyuncak bir bebekmişim gibi hapsedip, hareket ettiriyor ve bu kez tamamen Kerem’in üzerinde yatarken buluyorum kendimi.

“Thor?” diyorum bir kez daha şansımı deneyerek. Uyku mahmuru kafasını kıpırdatıyor ve derin bir iç çekiyor. “Thor?”

“Mm..”

Ya bir insan üzerinde başka bir insan varken nasıl bu kadar rahat uyuyabilir ki?

“Kahvaltı hazırlamam gerek.” diyorum durumu açıklayarak ama Kerem’in beni tam anlamıyla anladığından şüpheliyim. Gözlerini hiç açmadan boğuk bir sesle cevaplıyor beni.

“Tamam.”

“O halde beni bırak.”

Sözlerimden sonra Kerem derin bir nefes daha alıp gözlerini kırpıştırarak açıyor ve sağ taraftaki boş yastığıma şaşkınca bakıyor. Uyku sersemi olduğunu bildiğim için ona yardım etmek adına sırıtıyorum.

“Buradayım.”

Kerem kafasını bana doğru döndürüp gözlerini kırpıştırıyor ve görüşünü netleştirdikten sonra önce kaşlarını çatıp, sonra da kocaman sırıtıyor.

“Turşu?”

“Efendim?”

“Ne yapıyorsun sen üstümde?”

Yayların bozulmuş mu diye kontrol ediyorum Keremcim. Adam uykusunda tam bir halterci olduğunun farkında değil tabi.

“Hep yatakta yatmaktan sıkıldım, biraz da burada yatayım dedim.” diye cevaplıyorum alaycı bir ifadeyle gülümseyerek. Kerem’in sırıtması ise giderek daha fazla genişliyor.

“Sen beni mi özledin yoksa?” diye soruyor son derece keyifli bir ifadeyle. “Hem de sabah sabah.. Dün gece ne yedin sen?”

 “Mesir macunu.” diyorum gözlerimi devirerek. “Kerem uyurken tam bir Thor’a dönüşüyorsun. Sayende top gibi bir o taraftayım, bir bu tarafta..”