NUMARA 12

108. BÖLÜM - Tahlilci Teyze

Merhabalar! ^^

Beklettiğim için affedin :) Keyifli okumalar..

Kerem bana düz bir ifadeyle boş boş bakarken tıpkı dondurucudan çıkardığım kıymanın çözülmesini bekler gibi bekliyorum. Zira kocam şu anda servis dışı.

Muhtemelen hiç beklemediği bir anda aldığı haberle şaşkınlıktan tüm beyin fonksiyonları iptal olup, devreleri yanma yaptı. Hayır o da haklı. Adam beni çocuk yapmak için ikna etti sanarken, çocuğun çoktaaaan yapıldığını öğreniyor, kolay değil. İyi ki getirip kucağına vermedim çocuğu.

"Kerem?"

Gülümseyerek beklediği treni kaçırmış yolcu gibi gelmeyeceğini bile bile Kerem'i beklerken tabi ki de bana herhangi bir karşılık vermiyor. Gözleri sabit, ağzı yarım santim açık, öylece boş boş oturmaya devam ediyor.

"Kerem? Hayatım?"

Ay ya hiç çözülmezse? Ya böyle mavi ekran vermiş bilgisayar gibi kalakalırsa? Kerem uyanman gereken bir konu var çocuğumuz olacak. Bak görüyor musun daha çocuk doğmadan babasız kaldı. Şans konusunda tıpkı bana çekmiş.

"Kereeem?"

En sonunda dayanamayıp hafifçe kolundan dürtüklüyorum ve en sonunda Kerem'in alıcılarıyla ufak bir bağlantı kurmayı başarıyorum.

"Zeynep?" diyor bakışları hala boşken, fısıltı gibi bir ses tonuyla. Hemen arkasından gözlerini yavaşça bana doğru çeviriyor ve ben derin bir nefes veriyorum.

"Efendim aşkım?"

"Sen az önce ne dedin?"

Ohooo! Daha sen böyle yapacaksan, Canan Hala'yla işimiz var bizim.

"Donmayaağına söz ver, söyleyeyim."

"Ha?"

"Hamileyim Kerem. Lütfen artık klişe dizi babaları gibi donup kalmaya bir son verir misin? Yemin ediyorum dünyada karısı ilk hamile kalan canlı bile bu derece şaşırmamıştır."

"Hamilesin?" diyor sanki yanlış duyup duymadığına emin olmak ister gibi tekrar ederken. Gözleri gözlerime delici bir bakış atarken kafamı aşağı yukarı sallayarak sorusunu onaylıyorum. "Hamilesin yani?"

Adam benden ümidi nasıl kesmişse artık, doğurganlığıma olan inancı tamamen kaybolmuş.

"Evet hayatım."

Umarım bu kez hamileliğimi kabullenirsin kocacım.

Kerem birkaç saniye gözlerime tepkisiz baktığında yeniden başa döndüğümüzü düşünerek ağlamak istesem de, yeşil gözleri saniyesinde koca bir parıltıyla ışıldıyor ve hemen arkasından yüzünden binlerce duygu geçiyor. Tam konuşmaya başlayacakken bir anda oturduğu yerden fırlayarak ayağa kaltığında, gürleyen sesiyle yerimden sıçrıyorum.

"Allah beeee! Baba oluyoruuuuum! Baba oluyorum!"

Kerem odanın içinde bir sağa bir sola giderek bağırırken, bu haline kahkahalarla gülmemek için kendimi tutuyorum. Adam resmen bu zamana kadar içinde biriktirdiklerini dışarı kusuyor.

"Kerem sakin ol." diyorum gülerek kolundan çekiştirdiğimde. Nihayet bu şekilde deli danalar gibi dönüp durmayı bırakıp, olduğu yerde duruyor. Gözlerinin içi gülerken, 32 diş sırıtarak beni kucaklamasıyla Kerem'den beklediğim normal tepki ihtimalinin üzerini çiziyorum.

"Baba oluyorum! Baba oluyorum! Baba oluyoruuuuum!"

"Kerem delirdin mi Allah aşkına?" diyorum gülerek kucağında benimle birlikte maratoncular gibi koşturmasını izlerken. Biri bizi böyle görse çoğalmamamız için elinden ne geliyorsa yapar kesin. "İndir beni."