NUMARA 12

21.BÖLÜM - Ateş beni çağırıyor!

Hepinize teeek tek teşekkürleri bir borç bilirim efenim :D Voteler ve yorumlar beni çok mutlu etti :) Umarım bu bölümü de beğenirsiniz :) Yorumlarınızı eksik etmeyin lütfeen ;) Öpüldünüz..

Bu bölümü Zeynep'e ithaf ediyorum. Beğenmen dileğiyle Zeynepçim ;)

“Zeynep? Hadi uyan bakalım.”

Bir sabah da biri beni uyandırmasa şaşarım! Çevremdeki bütün insanlar sanki hayattaki tek amaçları beni sabahın köründe uyandırmakmış gibi çabalamasın artık yeter!

“Ya baba yaa..” diyorum homurdanarak kafamı diğer tarafa çevirirken.

“Zaten kırk yılda bir geliyorsun, bir de günü uyuyarak mı geçireceksin Zeynep?”

“Anladım.” diyorum yerimde huysuzca doğrularak. “Vicdanımla beni baş başa bırakıyorsun babacım.”

“Aynen öyle.” diyor babam Kerem’le Bursa’ya geldiğimizden beri ilk kez içten bir şekilde gülümseyerek. “Akşam İstanbul’a döneceksin zaten. Yüzünü bile göremedim doğru dürüst.”

“Hep Kerem’e bakarsan, göremezsin tabi.” diyorum alaycı bir ifadeyle. Babam ise bana uyarıcı bir bakış attıktan sonra hafifçe gülümsüyor.

“Kaşınma, küçük hanım.”

Babam yanağımdan bir makas alıp ayağa kalkarken büyükçe esniyorum.

“Hadi kalk hadi!” diyor babam iki elini bir birine çarparak enerjik bir şekilde. “Yürüyüş yapalım baba-kız.”

“Babaaa!” diyorum ağlamaklı bir ses tonuyla, dudaklarımı büzerken. Benim taklidimi yapıp babam da dudaklarını büzüyor.

“Boşuna uğraşma Zeynep, iki dakika sonra aşağıda ol.”

“Of!”

“Of denmez babaya!”

Babam keyifli bir ifadeyle odamdan çıkarken, derin bir iç çekiyorum. Gözüm saate takıldığında gözlerimi devirerek, yataktan çıkıyorum. Saat 5:30 Hehe.. Ne kadaaaar güzel(!) bir sabah yine. Ben ağlamaya gidiyorum!

***

“Koş, koş, koş..”

Babam bir yandan ormanın serin havasında koşarken, bir yandan da arkasında can çekişerek koşan bana doğru dönüyor. “Yavaşsın Zeynep. Daha hızlı hadi!”

“Koşuyorum ya işte!” diye söyleniyorum siyah eşofmanımın üst kısmındaki fermuarı sonuna kadar çekerken. Hava çok soğuk olmamasına rağmen, ürpertiyor beni.

“Formdan düşmüşsün sen.” diyor babam yanına güç bela yetiştiğimde bana delici bir bakış atarak. “Kaytarıyor musun yoksa?”

“Ya baba Melis etraftayken kaytarabilir miyim sence ben?!” diyorum nefes nefese koşmaya devam ederken. “Kabus gibi her sabah tepemde dikiliveriyor sağ olsun!”

“Hahah.. Aferin ona.” diyor babam gülerek. Benim aksime bir gram yorgunluk belirtisi yok üzerinde. Ne de olsa sporcu.. “Alıyorum haberlerini Melis’ten. Kaytarırsan canına okurum bilmiş ol.”