NUMARA 12

70.BÖLÜM - Oğlan bizim, kız bizim tey tey tey!

Sürpriz!

Hepinize çok teşekkür ederim güzel yorumlarınız, voteleriniz ve sonsuz desteğiniz için ^^ Dünkü bölümü yarıda kesmemin sebebi yazacak bir bölümlük daha yazı olmasıydı. Bu yüzden de bu şekilde ikiye böldüm. Ama kopukluk olmaması açısından hemen yazmaya çalıştım ve sizinle paylaştım :) Baya da uzun bir bölüm oldu ^^ Yorumlarınıza şu anda yoğunluktan cevap vermesem de merakla yazacaklarınızı bekiyorum ;)

Yazarken kafasını yediğim Seda'ya çok teşekkürler yardımları için ^^

Düğünle ilgili tüm resimleri multimedya kısmında görebilirsiniz ;) Bölüm şarkısı da Kerem ve Zeynep'in seçtikleri ilk dans şarkısıdır ;)

Bugün karne alan tüm okuyucularımı da tebrik ediyorum ^^ Onlara karne hediyesi olsun bu bölüm ^^ Keyifli okumalar..

Kerem’le birlikte pistin ortasına doğru yürürken birlikte seçtiğimiz ilk dans şarkısı da mekanda çalmaya başlıyor. Heyecandan kalbim çıkacakmış gibi atıyor ama çaktırmadan gülümsemeye de devam ediyorum. Pistin ortasına geldiğimizde Kerem ellerini vakit kaybetmeden belime sımsıkı dolarken ben de kollarımı onun boynuna sarıyorum.

Müzik çalıyor ve biz birbirimizin gözlerinin içine bakmaya devam ediyoruz. Herkes yok oluyor sanki bir anda. Bir tek Kerem ve ben varız.

Sadece ikimiz..

Sağdan soldan flaşlar patlarken Kerem’den gözlerimi ayırmıyorum hala. Yeşil gözleri o kadar güzel bakıyor ki onun gözlerinden başka bir tarafa bakmak istemiyorum.

“Zeynep?” diyor boğuk sesiyle, bir yandan da içime işleyen bakışlar atarken. “Çok mutluyum ben. Çok, çok mutluyum.”

“Ben de..” diyorum gülümseyerek. “Resmen evlendik. Şaka gibi.”

“Böyle şakaya can kurban..”

“Hahaha.. Güldürme bak insanlar bize bakıyor. Sonra ‘Bunlar da evlenmeye ne meraklıymış, gülüp duruyorlar.’ demesinler. Malum dedikoducu tayfa onlayn şu anda.”

“Valla güzelim ben evlenmeye gerçekten de meraklıyım zaten. O yüzden sorun yok. İstediklerini söylesinler.”

“Oh maşallah. Bi umursamazlık baş gösterdi sende nedense.”

“İki sene önce bir kokteylde hiç tanımadığım, adını bile bilmediğim bir kıza aşık oldum. Sonra türlü çabalarla hakkındaki her şeyi öğrendim. Amerika’dan taşınıp, İstanbul’a yerleştim. Kızın evine gay olduğumu söyleyerek taşındım. Bir sene boyunca da hem en yakınında hem de en uzağında onunla beraberdim. Sonra yalanım ortaya çıktı ve kız beni evden kovdu. İkna edeceğim diye göbeğim çatladı da affedildim sonunda. Kızla sevgili oldum, evlenme teklifi, kız isteme, ebeveynler, nişan, kına gecesi derken şimdi de sevdiğim kızla evlendim. Resmen evliyim. Bu saatten sonra dünya umrumda mı olur sence? Hayır tabi ki.”

Adam resmen hayatımızı özetledi şu anda. Maşallah Kirimcim ya.. Resmen azmin zaferi örneği gibisin. Böyle dinleyince baya etkilendim açıkçası.

“Vay be!” diyorum sanki bütün bunları birlikte yaşamamışız gibi. “Neler neler atlatmışız biz Kerem. Şimdi sen anlatınca resmen masal gibi geliyor bana.”

“Sen bir de bana sor.” diyor gülerek. “İki buçuk senedir seninle uğraşıyorum. Sırf şu durumda olalım diye.”

Bir anda gelen duygu ve sevgi seliyle birlikte gözlerim dolu dolu oluyor.