Two Hours More

Two Hours More - One

One

"Sa wakas, natapos din. Thank you Lord," sabi ko sa sarili ko.

Hindi naman kasi ako singer at pianist by nature. Frustrated singer and pianist pa siguro. Inabot lang talaga ko ng malas kaya napilitan akong gawin 'to.

Sa totoo lang, ang grupo ng best friend kong si Migs ang talagang kakanta sa isang kasalan dito sa simbahan sa'min. Member kasi s'ya ng choir at ako naman ay hindi. Kakanta lang s'ya sa unang parte ng kasal pero wala kami during the whole time na gaganapin 'yon. May lakad kasi kami at dahil sa lakad namin na 'yon, sinama n'ya na lang ako para diretso na kami pagkatapos.

Pagdating namin doon, fifteen minutes na lang daw ay magsisimula na ang kasal. Dumating na rin 'yong gitarista. Hindi daw 'yon member ng choir. S'ya mismo 'yong pinili ng couple. Nang nakita ko kung sino s'ya, nanlaki 'yong mga mata ko. "Si Hiro," nasabi ko na lang sa isip ko. Tapos, parang halos lahat ata ng dugo ko napunta na sa mukha ko. Napalunok na nga ako ng laway. Nagulat talaga 'ko. Naramdaman ko pa na ang lakas ng tibok ng puso ko. Ang gwapo n'ya talaga.

"Ang gwapo n'ya talaga no?"

Nahimasmasan ako dahil sa boses ng nagsalita. Nagising ang 'diwa ko sa saglit na pagkakatulala dahil sa nakita ko. Di ko alam kung sino sa mga choir na nandito 'yong nagsalita, pero alam ko kung sinong tinutukoy n'ya.

Hiro's really handsome. No doubt.

Ten minutes na lang, start na ang wedding. Nagsimula nang kumanta sila Migs. Three songs daw to set the mood of everyone. Tapos, 'yong sa pagpasok na ng mga abay, ninang, ng kung sinu-sino pa at syempre ng bride, duet na ng isang lalaking gitarista at babaeng pianista ang maririnig nila. Napansin kong parang 'di mapakali 'yong groom. Ano kayang problema? Wala kaya 'yong bride? Hindi naman siguro. Napalingon ako sa kanan, sa side ng gitarista. 'Yong pianista wala pa! Miya-miya, nakita ko na 'yong groom na umalis sa may altar. Nalaman ko na lang na sa'min pala s'ya pupunta.

"Hiro, naaksidente daw sila Liah nearby." Liah pala ang pangalan ng pianist.

"What?!" Halatang halatang nag-alala si Hiro.

"Oo e, pano na 'yan? My God!" Nagpapanic na 'yong groom. "Do you know anyone na pwedeng mag-substitute?"

Lahat kami doon sa koro, nakatingin lang sa kanila, pero tuloy pa rin ang kanta nila.

"No..." Medyo kumunot pa ang noo n'ya. "Oh, yes! Wait." Inalis ko na ang tingin ko sa kanila.

"Jam!" Parang tumigil ang mundo ko sandali. Dahan-dahan akong lumingon sa nagmamay-ari ng boses na kakatawag lang sa pangalan ko.

"Yes?" Nagulat ako doon. Mas lalong lumakas 'yong kaba sa 'dibdib ko. Hindi ako makapaniwalang nag-uusap na kami ngayon. Kilala n'ya pala 'ko? Pakiramdam ko namula ako dahil doon.

"You know how to play the piano right? Sana ayos lang."

"Ha?" Nanlaki mga mata ko. Marunong, oo, pero hindi ako magaling!

The next thing I know, nag-thank you na sa'kin 'yong groom at bumalik na sa altar.

Then there goes the panic. Lahat ng sayang nararamdaman ko mula nang nakita ko s'ya hanggang sa tawagin n'ya 'ko sa pangalan ko, nawala na. Napalitan na kasi ng kaba at ng inis dahil sa lalaking 'to. Nanginginig talaga 'yong mga kamay ko at ang lamig na ng pawis ko. Kaya sobra-sobrang pasasalamat ko talaga nang nakatapos na 'ko.

"Sorry ha. Pati thank you na rin pala," sabi ni Hiro pagkatapos ng lahat nang wala man lang kaemo-emosyon. Hindi nakasimangot. Hindi nakangiti.

Hindi na 'ko nakasagot. Hindi na rin kasi talaga 'ko makapagsalita.

"Jam, tara na," hinila na lang ako ni Migs. May lakad pa nga pala kami.