Two Hours More

Two Hours More - Three

Jam's POV

"Result of Nursing Board Exam".

Yan ang nakasulat sa kalendaryo na nakapatong sa study table ko. Mas kabado pa ata ako kay Hiro. Ano kayang resulta? Hihintayin ko na lang siguro na s’ya na mismo ang magsabi sa’kin.

Buong umaga, naghintay ako. Nagtanghali na. Pumatak na rin ang alas-dos. Wala pa ring text o tawag galing kay Hiro. Kamusta na kaya?

Nang bandang 2:16 ng hapon, nagtext na si s’ya. Kinakabahan ako no’ng binuksan ko ‘yong message.

Quote:

Can we meet at the ice cream shop Princess? :(

Napabuntong hininga ko pagkabasa ko. Bakit sad face?

Dali-dali akong pumunta sa ice cream shop. Kabadong-kabado. Takot na takot. Sana okay lang s’ya.

"Hiro…" Malungkot na malungkot ang mga mata n’ya. Pakiramdam ko gumuho na ang mundo sa harapan n’ya.

"Hiro, okay lang ‘yan. May next time pa naman." ‘Yon nga ba ang dapat sabihin? Gusto ko sanang hawakan ang mga kamay n’ya katulad ng ginagawa ko sa mga kaibigan ko ‘pag may problema sila. Pero kay Hiro, parang ‘di ko magawa.

Nakaupo lang kami don saglit. ‘Di na nga kami naka-order. Tahimik lang kaming dalawa hanggang sa nagsalita na s’ya.

"Church tayo."

"Ha?"

"Okay lang? Punta tayo ng church."

 Tahimik lang kami sa sasakyan nang papunta na sa simbahan. Kung may kaya lang sana kong gawin para mapagaan ang loob n’ya.

 Sa simbahan, tahimik lang kaming naupo sa may unahan. Walang katao-tao nang dumating kami.

 Kakausapin ko na kaya? Napabuntong-hininga ako.

"Hiro…"

"Hmm?"

"Ang tahimik mo e."

"Sorry ha."

Pero tumingin lang ako sa kanya. Hindi ko alam kung ano pang pwede kong sabihin.

"Hiro ---" Nagulat na lang ako dahil bigla n’ya na naman akong niyakap. Marahan n’yang hinahaplos ang buhok ko. Nandulat lang ang mga mata ko sa sobrang gulat. Pakiramdam ko ang pula ko noon. Tapos ‘yong puso ko, ang bilis ng tibok. Kahit ‘yong puso n’ya din, dama ko ‘yong pagtibok. Ganitong ganito rin ‘yong pakiramdam ko no’ng unang nangyari sa’min to.

"RN na ko Princess." Bulong n’ya.

"What?!" Napaalis ako sa pagkakayakap n’ya sa’kin. "Totoo?" no’ng panahon na ‘yon, ako na ata ang pinakamasayang tao sa mundo.

"Yes!" Ang laki ng ngiti n’ya no’ng sinasabi n’ya ‘yon. "Thank you sa prayers. They worked."

Tuwang tuwa talaga ko.

"Niloloko mo lang naman pala ko e!" sabay hampas sa braso n’ya.

"Sorry..." Sabi n’ya habang tumatawa. "Gusto ko lang naman kasi malaman kung anong magiging reaction mo." Tapos hinawakan n’ya ang mga kamay ko. "Thank you talaga."

"Teka!" Sabay higit ko sa mga kamay ko. "Ikaw Hiro Go nakakarami ka na ha." Iniripan ko s’ya ng pabiro lang. Pero nakatawa naman ako.

"Janella Madison Cruz naman. Masaya lang talaga ko. Pero ‘yon lang ‘yon." Tapos nginitian n’ya ko. For a while, nakita ko kung pano kuminang ang isang anghel.

 Ang saya ko. Pakiramdam ko natupad na rin ang pangarap ko. Kitang kita ko sa mga mata n’ya ‘yong saya. Kahit na niloloko n’ya pa lang ako kanina, kinalimutan ko na ‘yon. Ang importante, masaya s’ya kaya masaya na rin ako. Ang saya ko talaga. ‘Yong makita  mong masaya ‘yong mahal mo ang isa na rin sa mga pinakamasayang araw ng buhay mo. Salamat naman.