[Kabanata 15 - Kapangahasan]
BUWAN ng nobyembre, tulad ng dati ay hinihintay ko pa rin ang kanyang pagbabalik sa kabila ng katotohanang wala naman ako sa lugar upang gawin iyon. Mabigat man sa dibdib ngunit lihim kong hihintayin pa rin ang kanyang pagbabalik, malaman man iyon ng lahat ngunit ang katotohanan lang doon ay magkaibigan kami.
Matalik na magkaibigan mula noong pagkabata pa, ang pagkakaibigan na hindi ko nais masira nang dahil sa salitang pag-ibig. Naisip ko tuloy bigla ang aking kaibigan na si Sergio, nanghihinayang ako sapagkat sa akin nya inalay ang kanyang pusong kailanman ay hindi ko magagawang matanggap.
At ganoon din si Khalil sa akin.
Marahil ay kaibigan lang talaga ang tingin nya sa akin, sa kabila ng kanyang mga kilos na nagbibigay pag-asa sa akin. Pag-asa sa wala, ang pag-asa ko lagi sa wala.
alas kuwatro na ng hapon at papalapit na ang pagsapit ng dapit-hapon, ako ay nabuburyo na naman sa aming tahanan kung kaya't naisipan kong lumabas muli. Wala naman muli si ama sa aming tahanan, sya ay palaging abala sa mga bagay na ayon sa kanya ay ukol sa aming negosyo.
Wala akong makausap sa bahay at malapit ko nang kausapin ang aking sarili mula sa pagkukulong sa cuarto. Kaya naman ilinilibot ko ngayon ang Santa Prinsesa upang may magawa sa buhay, bakit ba naman kasi hindi pinahintulutan ang mga babaeng tulad ko na magtrabaho rin tulad ng mga kalalakihan.
May kakayahan din naman kami, wala nga lang karapatan.
Tulad ng dati ay naglalakad muli ako, nais ko ring makasanayan ang paglalakad upang hindi ako masanay na nakaupo lamang kahit pa hindi nais ni Ama na ako ay nahihirapan. Lihim lamang ang ginagawa kong ito ngayon, hindi rin naman magsasalita ang aming mga trabahador dahil iyon ang pinakiusap ko at ipinangako nila sa akin.
May dala akong bayong dahil nais kong magdala, wala itong kalaman-laman kung kaya't walang kahirap-hirap na binibitbit ko ito ngayon. Naglalakad ako ngayon sa gitna ng malinis na kalsada, nakarating at narito na pala ako ngayon sa tapat ng Jardín de Santa Prinsesa.
Maaliwalas ang kapaligiran at marahang sumisimoy ang hangin, payapa ang paligid dahil ako lang ang tanging naglalakad ngayon sa gitna mg kalsada at sa tapat ng malawak na hardin. Ilang sandali pa ay napatigil ako sa paglalakad at napatingin sa malawak na hardin.
Naalala ko tuloy ang leon na itinutukoy ni Mang Pepito noon sa loob ng hardin, wala ngayon ang leon na iyon kung kaya't sa paglipas ng araw ay naging lantang gulay ako. Kahit na nasasaktan ako sa tuwing naririto si Khalil at iniiwasan ako, sya pa rin ang nagbibigay ng kalakasan at ngiti sa aking puso.
Napahinga na lang ako ng malalim at naisip na huwag na lang tumungo roon, nagsimula na muli akong humakbang ngunit napatigil ako nang maramdamang may nakasunod sa akin. Bigla ay siniklaban ng takot ang aking dibdib, tinuro sa akin ni Ama noon pa man na pakiramdaman ko palagi ang aking paligid dahil baka may masamang taong nagmamasid na pala sa akin.
Nagpatuloy ako sa paglalakad dahil alam kong kapag ginawa ko iyon ay magpapatuloy din sa paghakbang ang taong sumusunod sa akin, nang maramdaman ang maingat nyang paghakbang ay dali-dali kong nilingon ang likuran ko ngunit wala akong nakitang ibang tao. Hindi kaya'y guni-guni ko lang iyon?
Napahinga na lang muli ako nang malalim at muling nagpatuloy sa paglalakad ngunit napapikit ako nang maramdaman muli ang presensyang nakasunod sa akin, hindi talaga ito basta guni-guni. May sumusunod talaga sa akin!
Alas singko na at namumutawi na ngayon sa kalangitan ang dahan-dahang paglubog ng araw, tumigil na lang ako sa paglalakad at matalim na tinignan ang direksyon sa aking likuran. Nais ko lang namang maglibot ng mapayapa ngunit may umiistorbo na naman sa akin.
أنت تقرأ
Pag-ibig Serye #3: Tadhana
التاريخيةtadhana // ikatatlong serye ng pag-ibig Si Anastacia, isang binibini na binansagan bilang isang perpektong binibini sapagkat ang lahat ay nasa kaniya na. Kagandahan, katalinuhan, karangyaan, at kabaitan. Halos nasa kaniya na ang lahat. Siya ay tunay...
