Pag-ibig Serye #3: Tadhana

TADHANA KABANATA 22

[Kabanata 22 - Ang Balita]

Ika-labing walo ng enero, 1881.

LUMIPAS ang buwan ng disyembre, lumipas ito ng wala sya. Lumipas ang pasko at bagong taon ng wala si Khalil Leviano Santiago, malungkot na nagtapos ang taon sapagkat walang Khalil na dumating o nagparamdam man lang sa akin.

Sa paglipas ng buwan na iyon ay napakaraming nangyari, napakaraming balita na dumating. Mga balitang hindi ko kailanman inaasahan, mga balitang tila isang hangin na biglang dumaan.

Buwan na ng enero at isang bagong taon na naman ang dumating, hindi ko alam ang aking mararamdaman sa balitang tuluyan nang naputol ang nakatakdang kasal ni Khalil.

Kung dapat ba akong maging masaya dahil sa wakas ay nagkaroon na ako ng pag-asa na maikasal sa kanya? O maging malungkot? Dahil ang taong aking pinangakuan na babalikan ko noon ay hindi ko kailanman mababalikan pa ngayon.

Dumating na ang aking tamang pagkakataon upang mabalikan sya, ngunit dumating naman ang kanyang maling pagkakataon.

Ika-labing anim ngayon ng enero at narito ako ngayon sa simbahan upang kausapin sya, mabuti na lang at naririto pa rin sya upang makausap ko. Walang misa ngayon at ako'y sumaglit lang dito upang kahit papaano ay gumaan ang naninikip kong dibdib.

Pagkalabas ko ng simbahan ay kakaibang ihip ng hangin ang sumalubong sa akin, napahawak ako sa tapat ng aking puso at ilinibot ang aking paningin. Kay raming tao ngayon sa labas ng simbahan at sa buong kalye.

Humigpit ang hawak ko sa suot kong balabal at lumapit sa mga binibining nag-uusap ngayon habang pinapaypayan ang kanilang mga sarili. "Ipagpaumanhin nyo mga Binibini ang aking pang-iistorbo ngunit maaari ko bang malaman kung ano ang nangyayari?" Tanong ko sa kanila, napatingin silang tatlo sa akin.

"Hindi rin namin alam, Binibining Anastacia. Ang tanging alam lang namin ay tila may masamang mangyayari," tugon ng isang binibini sa aking katanungan, napahinga naman ako ng malalim at napatango.

"Salama—" hindi ko na natapos ang aking pasasalamat nang sumulpot sa aming harapan ang isang dalagitang may dala-dala ngayong bagahe, pinagmamasdan ko sya at tila pamilyar sya.

Kayumanggi ang balat, kulot ang mahabang buhok, mapupungay ang mga mata at may manipis at magandang labi. Sa aking palagay ay labing lima o anim na taong gulang lamang sya, mukhang kararating nya lang dahil may dala syang bagahe.

"Alam nyo po ba kung nasaan ngayon si Binibining Carolina Mendoza?" Tanong nya, tinignan sya ng masama ng tatlong Binibini na ito dahil biglaan nyang pagsabat.

Napahinga ako ng malalim at tumango, napuntahan na namin sya noon ni Ama sa Hacienda Mendoza. Kilala ko na noon pa si Binibining Carolina, sya ang binibining nakita ko noon sa tulay noong nahulog kami ni Khalil sa bangka.

Isang binibining nagtataglay ng pambihirang kagandahan, isang masiyahin at palangiting binibini ngunit sa isang iglap ay naglaho iyon. Nararamdaman ko ang kabutihan ng kanyang puso sa kabila ng lungkot na nakita ko noon sa kanyang mga mata, tinakasan nya nga lang ako noong araw na nagkita kami sa kanilang Hacienda sapagkat matapos kong magtungo sa palikuran ay nawala na sya.

Iyon ang huling araw na nakasama ko si Ama sapagkat umalis muli sya para sa kanyang kaaba-abalang trabaho, masipag talaga ang aking Ama noon pa man. Bumalik na ako sa reyalidad at muling tinignan ang dalagitang ito.

"Oo, nasa kanilang tahanan binibini. Ngunit pakiusap, sa susunod ay huwag kang sasabat kung nakikita mong may kausap ang isang tao," pagpapagalitan ko sa kaniya, alam kong hindi nya ako kaano-ano ngunit mahalaga na malaman nya ang kanyang pagkakamali.