[Kabanata 28 - Umaasa]
MABIGAT sa loob na sinimulan ko ang paglalampaso sa sahig ng mansyon ng mga Garcia, kagabi ay lininis ko na ito at walang iniwang bakas ng kahit anong dumi ngunit ngayon ay napakadumi na naman ng sahig. Nasayang lang ang pinaghirapan ko.
Hindi ko alam kung ano ang aking mararamdaman sa sitwasyon kong ito, hindi ko rin alam kung nananadya ba sila o sadyang madumi lang ang kanilang mamahaling mga sapatos. Palalagpasin ko na lamang ito sapagkat ito naman ang aking trabaho.
Dahil sa suot kong baro't saya ay kahit papaano ay hindi sumasakit ang aking tuhod mula sa pagkakaluhod nito sa sahig, pinupunasan ko ang sahig gamit ang aking kamay. Napatigil ako matapos maramdaman ang muling pagkulo ng aking sikmura, napapikit na lang ako at pilit hinihiling na huwag muna itong sumuko ngayon.
Napahinga ako ng malalim at nagpatuloy na lang kahit ako'y labis na napapagod at pinagpapawisan na, nakataas ang aking mahaba at kulot na buhok upang kahit papaano ay mabawasan ang init na aking nararamdaman.
Habang linalampaso ang kanilang sahig ay nag-angat ako ng tingin sa tagasilbi ni Aurora na si Oriana nang mapadaan sya sa aking harapan, napasulyap sya sa akin at tinanguhan ako bago pumanik sa mahabang hagdan ng mansyon na ito.
Napangiti ako ng kaonti dahil tinanguhan nya ako, tinatanggap ko iyon bilang kanyang pagbati sa akin. Matagal-tagal na rin simula noong may bumati sa akin at binigyan ng respeto. Naalala ko tuloy si Maribel dahil kaedad nya lang ito, naalala ko rin ang aming mga trabahador na magiliw akong binabati palagi noon.
Kamusta na kaya sila? May nahanap na kaya silang trabaho na buong puso silang tinanggap tulad ng aking ginawa? May trabaho pa kaya sila? Umaasa akong mayroon pa sapagkat sa kanila umaasa ang kanilang mga pamilya.
Nasa kalagitnaan ako ng pagtatanong sa aking sarili nang ako'y mapatingin muli sa hagdan, bumaba roon si Aurora at nakasunod sa kanya si Oriana. Iniwasan ko na lang sila ng tingin dahil baka mapansin nya na naman ako, nagpatuloy na ako sa aking paglalampaso.
"Sino ba kasi ang panauhing iyan? Ako ay nagbuburda pa kaya!" Rinig kong reklamo ni Aurora, bakas sa kanyang boses ang pagka-irita.
"Si Heneral Leviano po," magalang na sagot ni Oriana na ikinagulat nya at maging ako, napasulyap ako kay Aurora na ngayon ay nanlaki ang mga mata.
"A-ano?! Si Heneral Leviano?!" Hindi makapaniwalang tanong nya habang nakatingin kay Oriana, nang tumango ang kanyang tagasilbi ay napasigaw sya na ikinapikit ko dahil sobrang lakas niyon.
"Oriana! Maayos lang ba ang aking hitsura?!" Nagmamadaling tanong ni Aurora at hindi na mawala ngayon ang ngiti sa labi, agad namang tumango si Oriana.
"Maayos na maayos po," nakangiting saad ni Oriana, napahawak si Aurora sa tapat ng kanyang puso at napahawak din sa kanyang pisngi. Tila nakamit nya ang matagal na nyang pinapangarap.
"Halika na!" Tila isang kiti-kiti na sigaw ni Aurora at muling inayos ang kanyang sarili bago mahinhin na naglakad palabas ng kanilang mansyon, bago sya tuluyang lumabas ay tumigil sya saglit sa aking harapan at nginitian na naman ako nang nang-iinggit.
Napatulala na lang ako sa malaking pinto kung saan sila lumabas. Anong ginagawa rito ni Khalil? Nagbago na naman ba ang isinisigaw ng kanyang puso at hanggang ngayon ay hindi pa rin ako iyon?
Napapikit ako sandali at napahinga ng malalim bago nagtungo sa tapat ng bintana at silipin sila sa labas, napatigil ako matapos makita si Khalil na naghihintay ngayon sa labas ng tarangkahan. Wala akong makitang emosyon sa kanyang mukha, hindi rin ako makapaniwalang naririto nga sya ngayon. Ganito pala sya manligaw?
BINABASA MO ANG
Pag-ibig Serye #3: Tadhana
Historical Fictiontadhana // ikatatlong serye ng pag-ibig Si Anastacia, isang binibini na binansagan bilang isang perpektong binibini sapagkat ang lahat ay nasa kaniya na. Kagandahan, katalinuhan, karangyaan, at kabaitan. Halos nasa kaniya na ang lahat. Siya ay tunay...
