Pag-ibig Serye #3: Tadhana

TADHANA KABANATA 32

[Kabanata 32 - Masamang Hangarin]

NAKATULALA akong nakaupo ngayon sa labas ng hacienda Garcia at malalim na nag-iisip, nakaupo ngayon sa isang batong aking inupuan din kahapon kung saan kasama ko si Sergio. Sya rin ang aking iniisip ngayon.

Hindi ako makapaniwalang imumungkahi nya rin sa akin iyon tulad ni Khalil, hindi rin ako makapaniwalang handa nyang pakasalan ako upang ako'y makaalis lang sa lugar na ito. Paano nya nagagawang ibigay sa akin ang isang bagay na napakahalaga sa kanyang buhay sapagkat kasal iyon?

Hindi biro ang magpakasal sa isang tao, kaakibat nito ay ang pagbibigay nya sa akin ng kanyang buhay. Ako'y nahihirapang magdesisyon ukol doon, kailangan ko na nga bang tanggapin ang alok ni Sergio upang matulungan ang aking sarili?

Ngunit bakit ganoon? Si Khalil pa rin ang nananaig sa aking puso. Para saan pa ang kanyang halik? Bakit nya ginawa iyon? Bakit hindi na lamang sya ang magpakasal sa akin?

Napabuntong hininga ako at napayuko, isa lamang ang sagot at dahilan upang ako'y hindi nya pakasalan.

Sapagkat hindi nya ako mahal.

Hindi nya ako iniibig.

At kailanman ay hindi.

Kay labo nya talaga...

Natauhan ako mula sa malalim na pag-iisip nang marinig ang malakas na pagkumpas ng abaniko, napaangat ako ng tingin at napatayo ako matapos makita si Aurora na taas kilay na nakatingin sa akin ngayon. Nakasakay sya sa kanyang kalesa at kasama nya na naman ang kanyang tatlong kaibigan.

"¿Por qué estás sentado ahí? (Ano't ikaw ay nakaupo lang diyan?)" Mataray na tanong ni Aurora at dahil nakapag-aral ako ay naintindihan ko ang kanyang tinanong, napahinga ako ng malalim.

"Paumanhin. Ako'y babalik na sa aking trabaho," paghingi ko ng tawad at akmang aalis na sa kanilang harapan ngunit agad akong pinigilan ni Aurora.

"¡Sandalias! (Sandali!)" Sandali akong napapikit at muling napahinga ng malalim upang habaan ang aking pasensya bago sila lingunin muli, nagkatinginan ang tatlong señorita na kasama nya.

"¿Qué le pasó a la princesa? (Anong nangyari sa prinsesa?)" Rinig kong tanong ng isang binibining nasa likuran ni Aurora, tinakpan nila ng abaniko ang kanilang mga mukha at tinago ang kanilang tawa.

Natawa rin si Aurora dahil sa sinabi ng kanyang kaibigan, ako ay hinahamak na naman nila. Tinatagan ko na lamang ang aking hitsura upang ipakita sa kanila na hindi ako basta bibigay sa kanilang pangungutya, kahit na ang puso ko ay kumikirot na naman ngayon.

"Ito, kuhanin mo ang mga bakol na iyan. Labhan mo at iyong siguraduhin na malinis na ito pagbalik sa amin," nakangiting utos ni Aurora at itinuro gamit ang kanyang abaniko ang dalawang bakol na ibinaba ngayon ng kutsero sa sahig, napatingin ako sa kutsero na malungkot na napatingin din sa akin.

Nakikita ko ang awa sa kanyang mga mata at mukhang labag sa kanyang loob ang kasamaan ng kanyang amo kung wala syang magagawa, napayuko na lang ang kutsero at muli nang sumampa sa kalesa. Naalala ko tuloy si Mang Andres na syang aming kutsero noon. Kumusta na kaya sila?

Napahinga ako ng malalim at napatingin sa dalawang malaking bakol na naglalaman ng kanilang mga damit, mukhang pinuntahan sila ni Aurora upang ipalaba lamang sa akin ang kay dami nilang damit.

"Adiós, princesa! (Paalam, prinsesa!)" Nakangising pamamaalam ni Aurora sa akin at siniringan ako, ang kanilang mga tawa ang umugong sa aking pandinig hanggang sa tuluyan nang lumisan ang kalesa sa aking harapan at ang alikabok na lamang ang tanging naiwan sa akin.