Magkasama raw tayo, naglalakad, nagtatawanan . . .
hanggang sa kinailangan nating dumaan sa isang eskinita.
Pagsilip ko, maraming taong naghihintay sa kabilang dulo.
Walang alinlangan kang pumasok.
Samantalang kinailangan kong maghanap
ng ibang daraanan kung saan walang masyadong tao.
Ngunit nang ako'y hahabol na sa iyo, wala ka na.
Tatakbo na sana ako para hanapin ka,
ngunit naglakad na lamang ako
dahil bigla kong napagtantong
hindi mo man lang ako hinintay.
Napaisip ako sa panaginip na binuo ng aking utak.
Katangian mo ang makihalubilo.
Katangian ko ang maghanap ng mga paraang hindi umaakit ng tao.
Katangian mo ang hindi lumingon kung tingin mo ay napag-iwanan ka na.
At katangian ko rin ang unahin ang aking sarili
kapag napagtanto kong kayako naman mag-isa.
BINABASA MO ANG
Mga Lihim na Liham ni Maria Kina Juan at Juana
PoetryKatulad ng pamagat, nakikiusap ang manunulat na panatilihin munang lihim ang tipon ng mga tula na ito. Nais muna niyang magulumihanan, sumaya't masaktan habang unti-unting hinuhulma ang hindi tiyak na hinaharap ng kanyang pag-ibig. Kasing gulo ng...
