The Greek philosopher Plato said, "Music is a moral law. It gives soul to the universe, wings to the mind, flight to the imagination, and charm and gaiety to life and to everything."
Vhea, an eighteen-year-old city girl, had an inkling that partneri...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
August 31, 2015 Monday, 1:31 AM
Russel returned to Matamis, shortly after the wedding ceremony. I do want to go with him, but I chose to stay here at Canada, as Mom is now in a critical condition.
"Vhea, you wanna buy coffee, right? Go, ako na muna magbabantay kay Mama. Bilhan mo na rin ako ng cup noodles, please. 'Yong sotanghon."
My head nooded. Binitawan ko ang pagkakahawak sa kamay ni Mama. Inayos ko ang suot-suot na damit bago tuluyang humakbang papa-alis sa k'warto. Habang naglalakad, biglang nag-vibrate ang loob ng isa sa mga bulsa ng suot kong pajama.
Nang makuha ang cellphone, agad kong sinagot ang tumatawag. It was Shan.
"V-Vhea, ikaw 'yong n-napindot ko. Nag-resign ka na p-pala sa C-Café?" bungad na sambit niya.
Bakas sa tono ng pananalita niya, ang pagtataka't hindi ko alam kung bakit nauutal siya. Napabuntong-hininga ako.
"Yeah, Russel's mom told me to resign, baka raw makita ako ng isa sa mga kakilala niya't masira ang reputasyon niya. She said she would support me, since sila rin naman ang nagma-manage sa natirang mga kompanya namin, ngayon."
"H-how's your m-mom?" nauutal niyang tanong. Dinig ng mga taynga ko ang ang kumatal-katal na tunog ng parang isang makina.
"Mom's pupils aren't responding to the light anymore. Her breaths are also irregular. Mom's in critical condition. That was was the doctor said, two days ago."
Hindi siya sumagot. "Nga pala, Shan, ba't gising ka pa? Anong oras na, oh. Ayos ka lang ba? And why does my ears are picking up some certain vibrations emanating from a specific machine or engine?Asa'n ka ba ngayon?" sunod-sunod kong tanong.
Akala ko'y sasagot siya ngunit bigla na lang niyang ibinababa ang tawag. Balak ko pa sana siyang tawagan ulit ngunit tuluyan na akong nakarating sa harap ng isang coffee shop.
Pagkapasok, agad akong nag-order ng white coffee. Habang naghihintay, idi-nial ko ang number ni Shan ngunit walang sumasagot. Hanggang sa naibigay na sa'kin ang in-order ko, kaya napatigil ako sa pagtuplok ng cellphone ko.
Habang dahan-dahang iniinom ang kape, bigla na lang may isang babaeng itinabi ang upuan niya, sa upuan ko. Nang mapagmasdan ang kaniyang mukha, gumaan ang loob ko.
"Pinoy ka rin?" mabilis kong tanong sa kaniya. Napahigop siya ng kape't nginitian ako matapos 'yong gawin.
"Dahil ba sa ilong kong pango?" natatawa niyang sagot. Sabay kaming napatawa. "Napunta lang talaga ako rito sa Canada dahil sa Papa ko. He's been confined at the hospital, 'yang hospital diyan sa tabi."
My eyes widen and my brows jump from their normal position, after hearing her. "Magkapareho lang pala tayo. Binabantayan ko rin si Mama. Pitong-taon na siyang na-coma. The doctor recently said that she's now in critical condition," mahina kong sambit.
