Saga Nici 2: Poróżnieni. |boys love story|

26. Jak się nie gapić

      Lloyd obudził się z nosem wciśniętym w czyjś obojczyk. Uniósł głowę i przed swoją twarzą zobaczył spokojną twarz śpiącego Teda.

      Spróbował się odsunąć, ale zdał sobie sprawę, że jest mocno trzymany przez obejmujące go w dole pleców ręce szatyna.
      Wykrzywił twarz w grymasie, próbując wyplątać się z silnych ramion, gdy za sobą usłyszał śmiech, który sprawił, że przestał się szamotać.

      Obrócił się tyle o ile mógł na półleżącego z plecami opartymi o ścianę namiotu i ze skrzyżowanymi w kostkach nogami wilka. Ten trzymał w dłoniach małą, cienką książkę, patrzył jednak nie w tekst, tylko na niego, z iskrami rozbawienia w oczach.

      – Może to najlepszy sposób, byś przestał próbować uciekać, kiedy wszyscy śpią – zaśmiał się, wskazując na nieświadomie niepozwalającego mu wyswobodzić się z uścisku chłopaka.
      Lloyd zmarszczył brwi, obracając się w nim tak, że teraz leżał przodem do szarowłosego, a zaplecione dłonie śpiącego – który zamruczał coś tylko i wtulił nos w czarną czuprynę – przeniosły się na jego brzuch.

      Rozkopał trochę przy tych akrobacjach koc i automatycznie zerknął w dół, uświadamiając sobie, że wciąż przyglądający mu się wilk także może zobaczyć odsłoniętą część ciała. Lecz choć musieli wczoraj jakoś ściągnąć z niego lepiące się do skóry spodnie, bo był w samych bokserkach, to bandaże trzymały się na miejscu, a to było najważniejsze.

      Szybko wrócił spojrzeniem do Canagana, lecz ten udał, że niczego nie zauważył, wracając z kolei do czytanego tekstu.

      Brunet zarumienił się lekko na myśl, że i tak widział już, co ukrywa pod tym białym materiałem, i to do tego wtedy, gdy był na niego zły o ten walony kamień.
      Ciekawe, czy w dalszym ciągu się o to gniewał... Może to była dobra okazja, by się wytłumaczyć...

      Już otwierał usta, ale zaciął się nagle.
      Niby dlaczego miałby mu się z czegokolwiek tłumaczyć?

      Nie potrafił odpowiedzieć sobie na to pytanie, a mimo to chęć pozostała.

      Spojrzał jednakże tylko na dziwną, małą książeczkę i z jego ust – zamiast tego, co już prawie nieopatrznie powiedział – wyszło jedynie:
      – Co czytasz?
      Wilk posłał kolejne, szybkie spojrzenie najpierw jemu, a potem okładce książki, na której jak wół widniała napisana tłustym drukiem odpowiedź na to pytanie. Wzruszył ramionami, parafrazując to, czego może chłopak ze swojej pozycji nie mógł odczytać:
      – Poezję.
      – Dziwny tytuł. O czym to?

      Szare brwi się zmarszczyły.
      – Ee... O niczym, to... zbiór wierszy...
      – Czego? – Czarne ślepia wgapiły się w te żółte w niezrozumieniu.

      – Wierszy – powtórzył wilkołak, z oniemieniem obserwując, że niezrozumienie nie ustępuje z twarzy rozmówcy. – Nigdy nie miałeś styczności z poezją? Musiał ci ktoś kiedyś przeczytać choćby dziecinną rymowankę.
      – Rymowankę? Coś jak to, co faceci śpiewają, kiedy się schleją? – zapytał ten, a widząc minę, jaką został uraczony w odpowiedzi (tak jakby nie posiadał wiedzy co najmniej o tym, jak się oddycha!), dodał ze zdenerwowaniem: – No dobra, nie. No to co to te całe poezje?

      – Poezja to... hmm... zgaduję, że dla każdego jest czym innym. – Can podrapał się po włosach, tylko wzmagając mętlik w głowie bruneta.

      – Może po prostu ci przeczytam, co? – Nie czekając na odpowiedź, zaczął przerzucać kartki, szukając wiersza, który mógłby się Lloydowi spodobać. Szukał czegoś prostego, bo choć coś czuł, że głowienie się nad skomplikowanymi metaforami mogłoby w przyszłości cwaniaczka zajmować, tak teraz nie ułatwiłoby zrozumienia, o co w tym wszystkim właściwie chodzi.
      Nie, na początek coś prostszego i coś... co będzie mógł... O, właśnie coś takiego.