Babamın beti benzi attı. Olanlara anlan veremiyordu. “Oğlum, hoca çok iyi adamdır halbuki. Niye böyle yaptı anlamadım.” dedi. Ben iyice psikolojik olarak çökmüştüm. “Baba, bıktım artık. Neler oluyor bana?” diyerek ağlamaya başladım. Sonra babam eve götürdü beni. Evde herkes bana bakıyordu. “Ne var, niye bakıyorsunuz bana?!” dedim. “Oğlum.” dedi dedem. “Bize anlat her şeyi. Neler yaşadığını tam olarak anlat.” dedi. Hepsini anlattım.
Hocayla görüşmüş dedem daha sonra… Hoca buna ne dedi hiçbir zaman söylemedi bana. “Oğlum.” dedi dedem. “Bu dünyada yalnız değiliz. Biz nasıl var isek bizim gibi cinler de vardır… İnsanlar kapılarını açmadan, cinler o kapıdan girip insanlara zarar veremez. Allah, insanın bir gözü için bile melek görevlendirmiştir. Bu melekler hem korucuyu hem görevli meleklerdir. Diğer organları için ne kadar görevli melek vardır sen düşün. İşlediğin günahlar, o koruyucu meleklerin gitmesine neden olur. Sonra cinlere karşı seni koruyan hiçbir melek bulamazsın. Tehlikelere açık hale gelirsin. Melekleri utandırıp kaçıran en büyük günah zinadır…”
İşte böyle öğüt verip duruyordu dedem. Ama nedense içimde dedeme karşı bir nefret oluştu. Yani O an parçalamak istedim dedemi. “Dede, öğüdüne ihtiyacım yok. Beni rahat bırak!” dedim. O yaşıma kadar asla dedeme bir saygısızlık etmedim, gerçi o saygısızlığı da ben etmedim. Ama o an öyle demek geliyordu içimden. İstemesem de dedemin kalbini kırmıştım. Dedem sustu. Babam bana bakıyordu. Normalde bu saygısızlığımı asla affetmez ama bir şey demedi. Acıyarak bakıyordu sadece bana.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
