Bir müddet böyle oturduk lakin bir yorgunluk çökmüştü üzerime. Gözlerim ağır ağır kapanırken anahtar sesiyle uykum açıldı. Annem ve babam gelmişti. Onların birazcık da olsa normalleştiğini görmek en büyük mutluluktu benim için. Odanın kapısını çaldılar. Derhal kitabı yorganın altına sakladım. O sırada bir sürü soruyla uğraşmak istemedim. “Ne yapıyorsun gece gece o günlükle?” diyeceklerdi. Sonra kalkıp kapıyı açtım. Yüzüme sahte bir gülümseme takındım. Onlar da da sahte bir gülümseme vardı ama benimki kadar sahte değildi. Muhtemelen bunun sebebi iyiye gidiyor olduğumu, normalleştiğimi düşünmeleriydi.
“Nasılsın oğlum? dedi annem. “İyiyim anne. Muhabbet ediyorduk Atakan’la.” dedim. Babam, Atakan’a ters ters bakıyordu ama hiç ses etmedi. “Hadi oğlum; siz muhabbet edin, istediğiniz bir şey varsa yapayım?” dedi annem. “Sağol anne. yatarız birazdan zaten.” dedim. “Tamam oğlum. İyi geceler size.” dedi ve odadan çıktı. Onlar çıktıktan sonra da hiç konuşmadık Atakan’la. Gözlerim yine yavaş yavaş kapanıyordu ama kapanmamalıydı zira yanımdaki adama hiç güven olmazdı. Bu düşüncelerle zihnimi açık tutmaya çalışıyordum. Uyumamalıydım… Ancak geçirdiğim günlerin ağırlığı ve uykusuzluğu daha ağır bastı, bayağıdır rüya görmüyordum.
Uyandığımda çok güzel bir gündü. İçerisi güneş ışığıyla doluydu. Yalnız… Bir tuhaflık vardı. Burası benim odam değildi; Hocanın eviydi! Kalktım yataktan. Birden aklıma Atakan’ın da benimle birlikte olduğu geldi. Atakan’ı aradı gözlerim ama yoktu. Dışarıya baktım; dağ manzarası vardı. Hiçbir canlı görünmüyordu yakınlarda. Yalnızca göğün açık mavisi ve ladin ağaçlarının koyu yeşilinin muhteşem ahengini görüyordum.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
