Çıktık Akif’in evinden. Kapıda durduk. Babamla birbirimize bakıyoruz. Nereye giderdi bu adam? Bir müddet öncesine kadar ilişkimiz çok iyiydi. Yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. Ancak son zamanlarda; sadece odasında takılan bir adamdı. Benden başka görüştüğü tek kişi Akif’ti. O da bilmiyordu yerini. Ancak gidebileceği bir yer daha vardı: bilardo salonu. Arada gidip; bilardo oynardık. Belki evden ayrıldıktan sonra gitmiştir ümidiyle babamla bilardo salonuna gittik. Memduh abi vardı oranın sahibi. Selamlaştık filan.
“Atakan yok mu?” dedi bana “Tam üstüne bastın abi.” dedim. “Ben de onu arıyorum. Hiç geldi mi buraya?” “Yok koçum, en son senle gelmişti.” dedi. Birazcık olan ümidim de silinmişti. Koskoca şehirde nasıl bulacaktım Atakan’ı? “Bir şeyler için” demesine teşekkür ile karşılık vererek çıktık mekandan. Çaresizce eve dönecektik artık. Babamın telefonu çaldı. Arayan annem. “Atakan bizde. *** ile görüşmesi gerekiyormuş.” dedi. Babam “Tamam. Hemen yola çıkıyoruz.” dedi ve kapattı telefonu.
Onu kaçırmamalıydık. Balığı ürkütmemeliydik. O an korkuyla dolu bir şaşkınlık aldı başını yürüdü. Bu evreyi atlatınca hemen eve doğru yardırıyoruz babamla. Birbirine yakın sayılabilir şehirler ancak arada yine de bir kaç saatlik mesafe var. Aklımda tilkiler dolaşıyor, bu düşünceler arasında kurtuluş yolumu kaçırmamak için çırpınıyorum. Nihayet eve vardık. Merdivenleri koşarak çıktım. Kapıyı açtım. Eve girdim. Annemle Atakan oturmuşlar. Annem çay getirmiş; içiyorlar.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
