Babam arkasını döndüğünde kimse yokmuş. Koşmuş arabaya; bıçağı eline almış, kapıları kapatmış o korkuyla. Eve çıktık. Sabaha kadar oturduk. Sabaha karşı uyumuşum tekrardan. Uyandığımda öğlen olmuştu. Rüya görmemiştim bu sefer… Üçümüz oturuyoruz. Babamın telefonu çaldı. Arayan bizim üniversitenin olduğu şehirdeki ev sahibiydi. Kapıyı çalıyormuş kimse açmıyormuş ancak içeriden ses geliyormuş. “Birden fazla ses var evde” diyor adam telefonda babama.
Babam “Oğlum benim yanımda. Arkadaşı ne yapıyor bilmiyoruz.” dedi. Ev sahibi “Çilingir çağırıyorum o halde.” dedi. Hala birçok eşyam o evdeydi. Babama “Ben artık o şehirde okumak istemiyorum. Tekrar sınava gireyim yahut başka bir yere geçiş yapayım.” dedim. “Olur oğlum.” dedi. Sağ olsun karşı çıkmadı hiç. Babamla gidip eşyalarımı alacaktım. Bindik Lada Samara’ya, vardık şehre, eve geldik. Kimse yok evde. Anahtarım kapıyı açmadı. Ya Atakan ya da ev sahibi değiştirmiş kilidi.
Babam ev sahibini aradı. Adam zaten bizimle görüşmek istiyormuş. Geldi ev sahibi. Asya çay bahçesi var; orada buluştuk. Adam bayağı tırsmış ve şaşkın bir ifadeyle geldi, hiç oturmadı. “Oğlum, o evde siz neler yaptınız öyle?” “Ben bir şey yapmadım amca?” dedim. Atakan’ı bulduklarında; gülüp kendi kendine konuşuyormuş. Ev sahibi ile çilingiri karşısında görünce; sövmeye, hakaretler etmeye başlamış. Ev sahibi polis çağırmış, akli dengesinin yerinde olup olmadığını anlamak için müşaade altına almışlar Atakan’ı. Ev sahibi anahtarı değiştirmiş “Eşyalarını alıp gidebilirsin.” dedi.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
