Anlattıkları beni çok etkilemişti. Korkuyordum ancak bu korkuyla beraber biraz rahatlama ve şaşkınlık gelmişti. Aslında bu duyguyu şöyle anlatayım: Tıpkı sınıfta yaramazlık yapınca “Hocam onlar da yaptı!” diyen çocuk durumundaydım. Çünkü bunları tek ben yaşamamıştım. Aksine Akif benden farklı olarak kendi suretini görmüştü ki bu benim gördüklerimden çok daha korkunç geliyordu bana. Ben en azından onları farklı şekillerde gördüm. Düşünmesi bile ürkütüyordu.
Akif’in dudaklarından kelimeler döküldükçe şaşkınlığım arttı. Sabaha kadar gülüşmeler duymuş, pencereyi tıklatmışlar… Sadece yere bakarak bu şekilde saatler geçirmiş. Bunu anlamak zordur. O anda titreyip yere bakmaktan başka bir şey yapamıyor, dışarı çıkamıyor… Zira dışarıdan cama vuruyorlar, kaçacak yer yok yani. Bunları duyunca o an aklıma Atakan’ın Akif’e de bir şeyler yapabileceği geldi.
“Akif, yattığın yeri görebilir miyim?” dedim. Gittik beraber yatak odasına. Parkelere baktım; hiçbir şey yok. Pencere kenarlarında da bir şey yok lakin dolabının arkasında kalan duvarın gözükmeyen kısmının en altında bir delik vardı. Deliğe elimi soktum, bir kabuk ve içinde benim üniversite okuduğum şehirdeki evimden çıkan şeylerin aynısı. Akif’le Babam şaşkınlık içinde bana bakıyordu.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
