Ben Sirina.
Kaos ve büyünün elçisiyim.
İntikam hırsının doğurduğu gücüm.
Ve o gün, kara bulutları delip geçen şimşekler çaktığında etrafı saran büyünün lanetini hissettim.
Etrafıma dolanıp boğazıma yapıştı. Ruhumun ilmeğini boynuma dolayıp ona itaat...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bazı yalanlar kalbin buz tutmasına neden olurdu.
33. Bölüm: Kolye ve Açığa Çıkan Sırlar.
Bazen kendimizi açıklamaktan kaçmak için kısa ve net cevaplar verip susmak isterdik. Soruların arkası kesilmeyince de işe yalanlar girerdi. Susturmak ve başından savmak için söylediğimiz her yalan bir gün geri dönüp bizim kapımızı çalardı. Bazen de kapıyı çalmak yerine takılıp düştüğümüz taş olurdu. Çok büyük yalanlar söylememiştim. Bir tane dışında ve o yalan içinde pişman değildim.
Werosim'e kanımın damladığı her topraktaki kanımı yok ettiğimi söylemiştim. Bu doğruydu ama ona istediğim zaman o izi kalmış kanım sayesinde insanları yeniden çağırabileceğimi söylememiştim. Pişman mıydım, asla. Bir savaşın eşiği ya da başındaydık bu yüzden müttefik ve savaşacak insan lazımdı. Her şeyi bu yüzdenyapmıştım. Eğer Werosim burada olsaydı böyle bir şey yapar mıydım, diye çok düşündüm. Sanırım işin seyri değişmeye, bizim taraf kaybetmeye yakın olduğu bir zaman yine yapardım. Ben uslanmaz kızıl kaostum. Her şey bizim çıkarımız için olmalıydı ve bunun için her şeyi yapardım.
Savaş mı istiyorlardı, fazlasını alacaklardı. Ölüm mü istiyorlardı, hepsinin kellesi meşe ağacına asılan intihar ipleri gibi salınacaktı. Yıkım mı istiyorlardı, istediklerini sonuna kadar verecektim. Onlar benden bir can almışlarsa ben karşıma çıkan bin canın hepsini alacaktım. Eğer bir savaşta karşına çıkan kişiye acırsan senin arkanı dönmeni beklemeden kılıcı kalbine saplardı. Kendisine göre doğru olan bu davranış sana yapılan yanlış bir eylem olurdu. Ben böyle bir şeyi kabul edemezdim. Benim gözümde dokunulmaz olan üç sınıf vardı; kadınlar, çocuklar ve yaşlılar. Bu kategorilere girmeyen ve karşıma çıkan herkes ölecekti.
Karşıdan geri gelen askerlere bakmayı bırakıp arkamı döndüm. Benim çağırdıklarım gelene kadar gidip biraz oturmam ve yemek yemem lazımdı. Fazla ayakta kalmak bebeğime ve bedenime iyi gelmezdi.
Yavaş adımlar ile yürürken arkamdan gelen tek kurda baktım. Kaşlarım çatılırken gelmeyen diğerlerinin kalma sebebini anlamaya çalıştım. "Sizin de gelmeniz gerekiyor," dememle bana hırlayankurda ters bir bakış attım. Yanımdaki gri kurt kıpırdamazken diğerleri surların etrafından dolanıp kayboldular. Onları izlerken ne yapacaklarını az çok tahmin edebiliyordum. Bir tane kurt bizi korumak amaçlı yanımda kalacaktı. Diğerleri de etrafa dağılıp olası bir saldırı anında bize haber verecekti. Bu kurtlar gerçekten fazlası ile zekiydi.
