SİRİNA (Final Oldu)

39.Bölüm "Yüreğimde Bitmeyen Sonlar, Final"

Lütfen oy ve yorum yapmayı unutmayın♡

Sizden rica ediyorum bu final bölümü olduğu için bol bol yorum yapın ve oy verin ♡

Keyifli okumalar♡

Sarılması gerekilen çok yara vardı,
Her sarılan yara da iyileşir miydi bilmiyorum.

39. Bölüm: Yüreğimde Bitmeyen Sonlar. FİNAL.

Uçan bir kartalın sırtındaydım. Onun keskin gözlerinden gökyüzünü izliyordum. Gökyüzü hiç bu kadar mavi ve canlı olmamıştı. Sanki savaşı kazanmak dünyanın başka güzel bir yüzünü göstermişti. Kuşların cıvıl cıvıl sesi kulaklarıma dolarken yüzümü kaplayan tebessüm huzur doluydu. Birden ters dönen kartalın sırtından yere düştüm. Dengem sarsılırken havada süzülen bedenim, sırtımın bir yere çarpması ile son buldu.

Gözlerim ile etrafa bakarken bu sefer karşımda ağlayan bir serçe vardı. Gözünden akan minik yaş onun son nefesini vereceğini gösteriyordu. Başında onun için ağlayan başka bir serçe vardı. Başımı kaldırıp gökyüzüne baktım. Gök, gri çarşafı üstüne çekmişti. Kasvetli bir hava hakimdi. Bu sefer dünya bana diğer yanını gösteriyordu. Savaşta bir sevdiğini kaybeden kişileri. Ben onların yanına gidip kazandık diye sevinebilir miydim? Bir can kaybedenler için buruk bir sevinçten ötesi olamazdı.

Aklım savaş ve getirisi ile doluyken uzaktan gelen bir bebeğin ağlama sesini duydum. Kaşlarım çatılırken kapalı olan gözlerimi açmaya çalıştım. Zihnim, düşüncelerden sıyrıldıkça bedenimin ağrısı baş gösteriyordu. Yutkunup açmaya çalıştığım gözlerimi daha fazla zorladım. Sanki göz pınarımda kalan yaşlar kurumuş ve kirpiklerimi birbirine bağlamıştı. Bin bir zorlukla açtığım gözlerim ile etrafıma baktım.

Pencereden usul usul esen rüzgar yarısı çekilmiş beyaz perdeyi narin narin uçuruyordu. Güneş ışınları, beyaz perde salındıkça üstünde dans ediyormuş gibi görünüyordu. Derin bir nefes alıp başımı kapı olduğunu düşündüğüm tarafa çevirdim. Werosim kapıda göğsüne yasladığı ve ağlamaya devam eden bebeğimiz ile bana bakıyordu.

Bebeğimizin üstüne beyaz bir battaniye örtmüştü. Buradan tek görebildiğim buydu. Onları böyle görmek gözlerimin dolmasına sebep oldu. Benim canlarım orada öylece durmuş bana bakıyordu. Bu öylesine ağlanacak bir olaydı ki, bakışları beni mutluluktan ağlatıyordu. Bir an olsun öldüğünü düşündüğüm adam karşımda çocuğumuz kolunda iken beni seyrediyordu. Yavaşça yutkunup sol gözümden çeneme doğru yol alan yaşı sildim.
"Biliyorum uzaktan çok güzel görünüyorum ama emin ol yakından çok daha güzelimdir," dedim kendini beğenmiş bir şekilde. Ağzımdan çıkan her kelime boğazıma bıçaklar batırılıyormuş gibi acıtsa da cümelemin sonunu getirdim. Gözlerinden bir parıltı geçerken o da yavaşça yutkundu. Yavaş adımlar ile bana yaklaşmaya başlarken bebeğimiz artık ağlamıyordu. Sanki o da bu anı bekliyordu.