Ben Sirina.
Kaos ve büyünün elçisiyim.
İntikam hırsının doğurduğu gücüm.
Ve o gün, kara bulutları delip geçen şimşekler çaktığında etrafı saran büyünün lanetini hissettim.
Etrafıma dolanıp boğazıma yapıştı. Ruhumun ilmeğini boynuma dolayıp ona itaat...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ruhum, bir kuytu köşede unutuldun, biliyorum.
1. Bölüm: Arada Kalanlar.
Ruhumun çatlak yüzeylerinin acısını kalbimin derin kesiklerinde hissediyordum. Bu öyle kan akan bir yara değildi. Bu kabuk bağlayınca iyileşecek bir yara da değildi. Nefesim kesilircesine canımı acıtan gözlerimdeki yaşların bir an olsun kurumasına engel olan bir acıydı. Ruhum, kalbimi besleyen kanın içinden fışkırarak taşıyordu bedenimden. Bu acı artık canımı yakmaz sanıyordum. Yanılıyordum, bu acı beni bitirecek kadar canımı yakıyordu.
Bu görüntü beni daha fazla mahfetmez sanıyordum meğerse yanılıyormuşum. Tıpkı alıştığımı sandığım gibi.Bu görüntü beni mahfediyordu, beni öldürüyordu.
"Git burdan," deyip babamı itmeye çalışan annemden bir an olsun gözlerimi ayıramıyordum. Annem, bir hiçliğin ortasında tek kalmış gibi hissediyordu. Bunu bana söylemese de biliyordum. Ben onun kızıydım sonuçta. Babamın göğsünde onu itmeye çalışan eli bir an duraksadı. Bakışları yavaşça bana döndü. Gözlerinin odağı kaybolmuş gibiydi. Kaşları çatıldı, gözlerinde bir idam sehpası vardı. Meşe ağacından sarkan ipe boynumu geçirmişlerdi. Beni öldürmek tek bir kelimeye bağlı kılınmış gibiydi. "Sen benim kızım mısın? Asmera sen misin?" Sorusunu sorup başını iki yana sallamaya başladı. Annemin tek bir sorusu boynuma geçirilen ipi daha fazla sıktı. Meğer idamımı gerçekleştiren tek kelime annemin ağzından çıkmıştı.
Gözlerim dolarken kalbimin güçlü vuruşlarını göğüs kafesimde hissediyordum. Sağ elimle yavaşça kalbimin üstüne baskı uygularken gözlerimden bir damla yaş aktı. "Sen benim kızım mısın?" Bağıran anneme baktım. Bağırtısı ile altımda sallanan yere daha sağlam basmaya çalıştım. Babam annemi tutmaya çalışırken zorlandığını görebiliyordum. Babam omzunun üstünden bana baktığı zaman dolan gözlerini görmek beni daha da kötü etkiledi. Ayaklarım, benden bağımsız bir adım geriye gitti. Ayaklarım oradan gitmek için geriye kaçıyorlardı. Koşup anneme sarılmak isteyen kollarım ise sızım sızım sızlıyordu.
Geriye attığım sarsak adım sallanan yer kabuğu nedeni ile dengemi kaybedip düşmeme neden oldu. Gözlerimden yaşlar akarken kalçamın acısı yüzümü buruşturmama neden oldu. Babam bir an bana atılacakmış gibi görünse de annemin onu tutan elleri buna engel oldu.
Başımı hızla iki yana sallayıp yerde emekleyerek ayağa kalktım. Arkamı döndüğüm gibi sallanan yere ayak uydurarak hızlı koşmaya çalıştım. Annemin, "Sen benim kızım mısın?" Sorusuna kaşıran, "Asmera, kızım,"diyen babamın sesleri birbirine karıştı. İçimde bir yıkım başlarken bu sesler yıkımımın başı ve sonu olmaya yeterdi.Biri emin olmak isterken diğeri gitmemi istemiyordu ben ise bunlardan kaçmak istiyordum sadece.
