SİRİNA (Final Oldu)

Asmera 5. Bölüm: Final.

Oy ve yorum yapmayı unutmayın lütfen 💜

Keyifli okumalar 💜

Kitabın simgesi olan kartalları son defa da olsa buraya alalım 🦅🦅

Bu kitabın son bölümü rekor yorum gelir mi?

O gün benim için ağlayacak kimse yoktu.
Bu yüzden durmadan ağladım,
Beni zehirleyen yaşları gecenin karanlığına sakladım.
Ne olur beni bulma,
Acıma dokunma.

Asmera 6. Bölüm: Olması Gerekenler, Final.

Zihnimde çınlayan hiçbir sesi duymuyordum. Kalbime ağırlık yapan öyle katlanılmaz bir ağrı vardı ki bedenim buna dayanamıyordu. Ben sadece annemi kurtaracak bir çözüm yolu istemiştim. Sonucunun bu kadar ağır olacağını bilmiyordum. Dokuz yaşımdan beri bir yol arayıp bulamamıştım şimdi ise bulduğumuz yol beni öyle bir çıkmaza sokmuştu ki... Darmadağınık olmuştum. Hangi parçam nerede bilmiyordum, görmüyordum, birleştiremiyordum...

Esen rüzgarda yönü belli olmayan bir yaprak gibi savruluyordum. Bir yolum yoktu.
Yolumu aydınlatan bir ışık yoktu. Sanki ışık olsa bile onu görebilecek gözlerim bile yoktu. Hayatım boyunca düşündüğüm bütün kötü olasılıklar şu an boynuma dolanmıştı ve ben hepsini aynı anda birlikte yaşıyordum. Bu, bu çok ağırdı! Ne olur biri beni kurtarsın!

Kollarını sıkıca bana saran annemin yüzüne bakmak için biraz geriye çekildim. Gözlerimden akan yaşlar hala nasıl akıyordu bilmiyorum. O kadar ağlamıştım ki göz pınarlarım kurudu sandım ama buna inat hala yaşlar canımı yakarak akıyordu.
"Anne ne olur kurtar beni. Kurtar bizi, bitsin bu ızdırap," sesim kısık çıksa bile annem sesimdeki acıyı solumuştu. Yalvarışlarıma ise yapacak bir şeyi yoktu. Çünkü o değil, ben onun acısına son verecektim.

Annem, zihni kendi kontrolünde olduğu zamanlardaki gibi baktı bana, merhametle. Yavaşça akan yaşları sildi. Sildiği yaşların yenisi akınca başımı başka yöne çevirdim. Babamla göz göze geldiğim zaman daha fazla ağlamak istedim. Onun yüzündeki acı dolu ifade beni son noktaya götürüyordu. Sanki annem ve babam ben tek kelime etmeden bile sonumuzu biliyordu.

"Özür dilerim kızım. Her şey benim körü körüne inandığım intikamım yüzünden oldu. Bu yola çıkarken sonucunun buraya geleceğini bilmiyordum." Annemin ağlamaklı sesi ile ona döndüm. Onun da yüzünü ıslatmaya başlayan yaşlar ile dudağımı dişledim.
"Anne, biliyorum. İstediğin son bu değildi ama biz..."deyip durdum. Devam edersem sonu nereye varır emin değildim ama her şeye rağmen dudağımı ıslatıp kendimi konuşmaya zorladım. Gözümden yeni bir yaş daha akarken,
"Bak," dedim. Önce arkasında duran babamı sonra kendimi göstererek.
"Anne biz tamamen dağıldık. Birbirine asla uymayan ama bir arada durmak zorunda olan bir bütünün parçaları gibiyiz. Bu sadece acı veriyor. Ne kadar istemesem de acının en büyüğünü sana veriyor."

Annem yavaşça dudaklarını alnıma bastırıp beni göğsüne doğru çekti. Her ne olursa olsun başımın sıcak bir göğse yaslanıp içime aşıladığı duyguları asla unutmayacaktım. O hep aklı başında olduğu zamanlar benim annem gibi davranmıştı. Aklı başında olmadığı zamanlarda ise beni korumak için uzak durmuştu. Her ne olursa olsun tek gayesi ben iken onun acısına son verecek kişi olacaktım. Bunun zorluğunu aşacaktım. Aşmak zorundaydık. Babamın bana yardım etmesini ummaktan başka çarem yoktu.