WATTYS 2018 ORİJİNALLER KATEGORİSİ KAZANANI.
Okyanusun sonsuz sularında, yüreğinde kutsal bir ateşle
var oldu: ölümden.
Ölümü yendi, ölümden doğdu ve nihayetinde ölüm oldu.
Mühürler açıldı, kilitler kırıldı ve lanet üflendi her ruha.
Kıyamet bi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Vesta
🌙
Geleceğim, bilinmezliğin bir ağ gibi ördüğü belirsiz bir tünelin ucunda gibiydi. Yürüyordum ancak bastığım yerleri görmüyordum; attığım her adımda ise geçmişin izleri ayaklarıma batıyordu. Sancılı bir süreçten geçtiğim ortadaydı. Zihnim bir savaş meydanıydı; tanımadığım insanlar orada ölüyor, tadını bilmediğim acılar orada nüksediyor, almam gereken kararlar orada şekilleniyordu.
Zihnimdeki kargaşadan bir sonuç çıkmayacağını bildiğim için kalbimden geçenlere çeviriyordum bakışlarımı ancak orası da pek iç açıcı hâlde değildi. Hissettiğim her şey göğsümün içinde bir yumruğa dönüşmüştü ve kalbime iniyordu ardı ardına. Hem mantıklı yanım, hem de duygusal yanım aynı anda nasıl bu kadar karışmıştı ki? Hayatım boyunca aradaki dengeyi koruduğumu düşünürken karşılaştığım tablo başarısızlığımın kanıtı gibi gözlerimin önüne asılmıştı adeta.
Şimdi ben ne yapacaktım?
Burada kalıp kaderimi baştan mı yazacaktım, yoksa öğrendiğim her şeyi reddedip hayatıma devam mı edecektim? Ya da devam edebilecek miydim?
"Vesta?"
Dakikalardır sessiz bir şekilde yere baktığım ve sorularına bir cevap vermediğim için merakla beni izlediklerini biliyordum. Bakışlarımı sesin sahibi Albin'e kaldırdığımda endişeli bir şekilde yüzüme baktığını farkettim. Dilimin ucuna kadar gelen cümleler dışarıya çıkmamak için büyük bir direnç gösteriyorlardı. Dudaklarımı aralayıp bir şeyler söylemek istedim ancak titrek bir nefesi dışarıya üflemek dışında bir şey yapamadım.
Talos'un gür sesi doldu kulaklarıma. Sorusu sivrildi, bir bıçak şeklini aldı ve ağır ağır atan kalbimin üstüne saplandı. "Ailenin intikamını almak istemiyor musun?"
Gözlerim usulca kapandı. Göz bebeklerim, hatta kirpiklerim bile titriyordu. Neden durmadan canımı acıtıyorlardı? Sanki özellikle zayıf noktamı bulup beni oradan vurmaya çalışıyorlardı ve başarılı da oluyorlardı. Ailemin intikamını almayı başımı yastığa koyduğum her gece düşünüyordum. Onlar kadar masum ve günahsız insanları kim, neye dayanarak gecenin bir yarısı öldürürdü ki? Şimdi cevabı biliyordum ancak bilmediğim tüm o yıllar boyunca bunun ruhuma yaşattığı azapla yaşamıştım.
"İntikam mı?" diye sorabildim güçlükle. Tüm kanımın çekildiğini hissediyordum; parmak uçlarım uyuşuyordu ve kalbim göğsümü delip geçiyordu. "İntikam dediğin nedir?" diye sordum kaşlarımı çatarak ve cevap vermesine fırsat bırakmadan devam ettim.
"Onların benden alınmasının intikamı mı yoksa onlarsız geçirdiğim yılların mı? Küçücük bir çocukken bir gecede büyümek zorunda oluşumun intikamı mı, gözyaşlarımla suladığım acının intikamı mı? Benim zihnimde onlarca intikamın tohumları var, siz bana hangisini soruyorsunuz?"
