Selam *.*
Umarım beklediğiniz gibi olmuştur, şimdiden çok teşekkürler :D
İyi okumalar *.*
11.BÖLÜM
MELİS
“Aksel, yavaş gider misin?”
Tabii ki de gitmezdi! Ne zaman benim dediği mi yaptı ki şimdi yapsın beyefendi? Bir yandan burnumu çekerken diğer yandan da kızarmış olan gözlerimi daha da ovuşturuyordum.
Aksel hareketsizdi, stabildi. Sadece boş gözlerle karşısında ki yola bakıyordu. Çok hızlı gidiyorduk,çok,çok hızlı.
“Neden bu haldesin?” dedi sonunda bütün sessizliğini bozarak. Neyin kafasını yaşıyordu bu çocuk?
Bu seferde ben konuşmadım.. Ben sustum. Madem beyefendi işine gelince konuşuyor kıro kıro laflar ediyor, işine gelmeyince konuşmuyordu bende istemediğim sürece konuşmazdım, değil mi?
“Melis, tekrar sormayacağım, neden bu haldesin?” dedi kelimelerine bastıra bastıra. Aslında bu haşin tavırları beni bayağı etkiliyordu.. Ah, bir saniye! Etkilemiyordu, etkileyemezdi, etkilenemezdim. Çünkü ortada bir Levent vardı!
Aksel bana soran gözlerle bakarken, titredim ve kendime geldim. Tamam Melis biraz daha konuşmazsan bu çocuk daha da saykoya bağlayacak dedim kendi kendime.
“Ne varmış halimde?” dedim sesimin tekdüze çıkmasına özen göstererek. Ne yoktu ki halimde?
Dağılmış haldeydim.
Aksel hafifce yerinde kıpırdandı,biraz olsun hızını düşürmüştü. Nereye gittiğimiz hakkında en ufak bir fikrim bile yoktu ama sormaya cesaretimde yoktu.
Boynunu dikleştirerek, kafasını alayla sallayarak konuşmaya başladı. “Nasıl ne var halinde? Şaftın kaymış be kızım.”
Şaftım kaymış? Şaft? Aksel? Kıro?? Apaçi?? Ümraniye Apaçisi?? Yok ya, buldum!
HÖDÜK!
“Ne kadar teşekkür etsem az sana..” dedim alayla gözlerimi devirirken. İlk önce gülmemeye çalıştı hatta gayette başarılı gidiyordu ama benim dikiz aynasında kendimi incelediğimi görünce koca kahkahalarını serbest bıraktı..
Ne demiştim? Ah, evet, hödük!
Bir süre daha cevap vermiyorum ama Aksel rahat durmuyor. Arabanın hızı normal seviyeye gelirken benimle uğraşmaya başlıyor.
“Hayırdır Sayer, dilini mi yuttun?”
“Yok,yok! Kesin sende var bir şeyler.”
