Selam :)
Merhaba arkadaşlar,nasılsınız? :D Ben bu aralar baya sıkışığım, hepimizin olduğu gibi sınavlar falan var, ama iyi haber, yaz geliyoor! :D
Neyse, bu bölüm biraz +18 oldu, ZeyKer kısımları yani, şimdiden ben uyarayım da, sorun çıkmasın yani istemeyen okumasın :D
Önceki bölüm yorumlarınızı cevaplayamadım kusura bakmayın, yarın hepsini cevaplayacağım *.*
Yorum ve votelarınızı eksik etmeyin! :D
İyi okumalar canlarım ^.^
Bu bölümü de yorumlarını ve düşüncelerini çok beğendiğim bir okuyucuma ithaf ediyorum, umarım beğenirsin canım :D @MelisAkselGB
27. BÖLÜM
"Sen tam bir malsın Zeynep.."
MELİS
Kerem ile beraber balkonda dikiliyorduk.
Beni öyle bir göğsüne bastırıyordu ki, nefes alamıyordum. Aras şizosundan kurtulup, Kerem’in kaslı kollarında oksijensizlikten ölmek üzereydim! İmdaat, imdaağt, help!
“Ağa-ağabe-Ker-nef-ölüyo-Kerem!”
Sonunda s.o.s çağrılarımı duyan Kerem, beni kollarının arasından çıkarttı. Öyle bir gülümsedi ki yaşadığım onca şey bir anda aklımdan uçup gitti. Bende her ne kadar onun kadar içten gülümseyemesem de, Sayerlere özgü çarpıcı gülümsemeyi ona gönderdim.
“İyisin değil mi?”
Son üç saattir söylediğim şeyi tekrarladım. İyiyim demekten dilimde tüy bitmişti fakat Kerem bir türlü inanmıyordu. İnanamıyordu ve neden beni koruyamadı diye adım gibi eminim kendisini suçluyordu. Beni Can’ın yanından bulmak “birazcık” dahi olsa koymuş olabilirdi.
“Suçlama artık kendini..”
Kafasını iki yana sallayarak, derin bir nefes verdi. Allah, Allah! Havanı alırım senin Kero! İyiyim, huzurluyum, artık korkmuyorum, balkonda üşüyorum ve cam kapıdan bir an bile olsun gözlerini ayırmayan Aksel ile konuşmak istiyorum.
“Kendimi suçlamıyorum Melis,”
Tabii! Ben de Adriana Lima! Gözlerimi devirerek, kaşlarımı çattım ve sanki birkaç saat önce ebemi belleyecek malın gözüyle aynı odada kapalı kalmamışım gibi gayet rahat bir tavırla ofladım.
“Zeynep’i de suçlama o zaman!”
Bir kadın, ölümün kıyısından da dönse her an, her daim çemkirmeye hazırdır!
“Yapamıyorum işte! Bana..anlatmaması canımı yakıyor.”
Hala buruk duruyordu Kerem. Üzgündü. Bu acı sırf benim yüzümden olamazdı, Zeynep’e fena halde kırılmıştı. Hatta o kadar kırılmıştı ki gidip, suratına “bir bardağı yere at ve özür dile, tekrar ondan su içmeye çalış, işe yararsa ben buradayım” deyip adeta bir Aksel’e dönmesinden korkmaya başladım.
“Farkındayım Kerem.. Ama bak onun tek sahip olduğu şey sensin. Ve şu an içeride her an bayılacak gibi durup, senin vereceğin tepkiyi düşünmekten kafayı yemek üzere. Abicim, lütfen.”
