Nie każdy bohater nosi plecak

Rozdział 8: Aaron

Wchodzę do domu rodziców i zastanawiam się, dlaczego mama chciała, żebym koniecznie wpadł do niej dzisiaj po godzinie szesnastej. Coś wydaje się nie w porządku, ale jestem zbyt rozkojarzony, żeby zastanowić się nad tym dłużej.

Słyszę głos mamy dochodzący z salonu. Coś komuś opowiada. Ma gościa?

Otwieram drzwi i zaglądam do środka.

– Mamo? Chciałaś mnie widzieć?

Mama uśmiecha się podejrzanie szeroko. Zawsze cieszy się na mój widok, ale jej oczy zdradzają niemal ekstatyczną radość. I złowrogi błysk. Uczucie niepewności biegnie mi po kręgosłupie.

– Aaron! Dostałeś mój liścik?

Wchodzę do środka.

– Tak i miałem po drodze z... – urywam, kiedy mój wzrok ląduje na jej towarzyszce, której wcześniej nie zauważyłem.

O mój Boże. Mamo, co ty wyprawiasz.

Palce Stelli bieleją, zaciśnięte na filiżance.

Myślę o wczorajszym dniu, o jej kłamstwie, które powiedziała Jordiemu. O mojej fiksacji na punkcie pytania, dlaczego wybrała właśnie takie kłamstwo. O jej dłoni splecionej z moją.

– Aaron, skarbie – zaczyna mama. Rozsiada się w fotelu, uśmiechając się z przebiegłą satysfakcją. Jak królowa, która właśnie rozkazała dwóm biednym poddanym, aby tańczyli dla jej uciechy. – Zaprosiłam dzisiaj Stellę na herbatę. Nie mówiłam ci?

Oczy Stelli są wielkie i wpatrują się we mnie z wyczekiwaniem, a ja zapominam, że nie jesteśmy sami, że jedyny powód, dla którego ona tu jest, to fakt, że moja matka jest stuknięta.

Mrugam.

Zaciskam wargi.

– Nie. Nie mówiłaś.

– Dołącz do nas.

Stella mamrocze, że powinna się zbierać i rzeczywiście próbuje wyjść. Mama kontruje jej twierdzenie decyzją, że wszyscy zjemy razem ciasto.

Cudownie.

Ledwo słyszę ich wymianę zdań, przez krew szumiącą mi ze złością w uszach.

Mama wychodzi.

Nie mam pojęcia, jaki jest jej plan wobec Stelli. Wiem za to, że mieszanie w jej życiu i wciąganie jej w gierki nie ma szans skończyć się dla niej dobrze.

A przede wszystkim, mama może powiedzieć jej o mnie. Albo Stella sama się domyśli. Niezależnie od tego, jak bardzo się starałem i ile nieprzyjemnych słów rzuciłem w jej stronę, kiedyś się zapomnę. Kiedyś na sekundę opuszczę maskę, a ona zorientuję się, jak na nią patrzę.

Wyobrażam sobie jej twarz, wykrzywioną grymasem obrzydzenia. Żołądek ściska mi się nieprzyjemnie.

– Twoja mama mnie zaprosiła – wypala Stella.

Tłumię chęć przewrócenia oczami.

– To już wiem.

Przygryza wargę, a mój wzrok się do niej przykleja.

– Powiem jej, że nie jestem głodna.

Zanim zdąży odejść, impulsywnie łapię ją za łokieć. Czuje mrowienie w palcach.

– To trochę nieuprzejme. – Jeśli teraz odejdzie, mama nie tylko będzie załamana, ale również obwini mnie za całą sytuację. Tak przynajmniej to obie tłumaczę, ale to głupie. Nie powinienem jej zatrzymywać.