Mated

BONUS 7.

Hoofdstuk 7 Geschreven op: 04-04-2021

Niet zoals de vorige paar ochtenden, word ik op deze vroege morgen wakker verwikkeld in een innige omhelzing met mijn zielsverwant. Caiden ligt op zijn rug, een zacht snurkend geluid baant zich een weg door zijn mond bij elke ademhaling.

Ik dacht van tevoren dat ik me hier dood aan zou ergeren, liggen naast iemand die snurkt. Hoe val je dan ooit in slaap? Ik had verwacht dat ik super gefocust zou zijn op het geluid, omdat het nooit honderd procent gaat volgens een ritme. Gek genoeg valt het wel mee, en voel ik slechts een soort van opluchting en kalmte vanbinnen iedere keer als ik zijn ademhaling hoor. Toch ben ik ontiegelijk blij dat mijn soulmate er niet eentje is die naast zacht snurken ook nog een smakt in zijn slaap, alsof hij altijd aan het eten is, zelfs 's nachts.

Dat klinkt toch goor?

Anyway, terug naar de huidige situatie.

Mijn hoofd ligt op zijn borst, mijn oor tegen de stof van zijn trui, mijn linkerhand lichtjes gebald tot een vuist onder mijn kin. Met elke ademhaling voel ik mezelf een aantal centimeter omhoog en omlaag bewegen, alsof ik dobber in een bootje op de golven. Caiden heeft zijn sterke armen om me heen geslagen, en onze benen zijn met elkaar verstrengeld.

Ik glimlach. Dit is de beste manier om wakker te worden, zo dichtbij elkaar als fysiek maar mogelijk is. Daarom blijf ik zo ook een hele tijd liggen. Door de extreem lange nacht slaap die ik heb gehad ben ik niet langer moe, maar wel nog altijd slaperig en een beetje suffig. Ik denk dat ik daardoor nog zeker twee uur lig te dutten, met korte hazenslaapjes van een aantal minuten, voordat ik weer wakker word met een grote glimlach op mijn gezicht.

Ik kan aan Caiden's ademhaling horen dat het al veel beter met hem gaat dan gisteren, en ook voelt zijn huid niet langer alsof hij elk moment kan beginnen met smelten. Toch weet ik nu al dat hij het de komende twee à drie dagen heel erg rustig aan gaat doen. Geen lange wandelingen, niet jagen, en zeker niet zwemmen in het meer, zelfs niet om zichzelf te wassen. Dat kan makkelijk door wat water op te warmen en dan een soort washand-douche te doen.

We gaan niks doen de komende dagen.

Niks anders dan zitten, boeken lezen, eten, koken en vissen.

"Ik weet dat we een aantal vissen hebben, maar is het niet handig als we voor de zekerheid niet ook wat vlees hebben? Ik kan zo wel gaan jag-"

"Nee."

"Maar ik eet meer dan je denkt, we hebben echt niet genoeg aan-"

"We hebben ook nog soep met konijnenvlees, snacks, bessen en wortels. We hebben genoeg."

"Maar-"

"Nee. Stilzitten en lezen."

Deze discussie hebben we nu al vier keer gehad in nog geen drie uur tijd. Toen Caiden na in totaal zo'n 24 uur slaap compleet uitgerust en helemaal beter wakker werd – zijn woorden, niet de mjine, - wilde hij niets anders dan weer volop dingen doen. Jagen, wandelen, rennen, klimmen, zwemmen, alles om maar te bewijzen dat hij totaal niet ziek is en de vorige dag gewoon puur toeval was.

Als zielsverwant wist ik wel beter. Ik heb hem gedurende de afgelopen paar maanden steeds beter leren kennen. Waar Caiden voorheen altijd degene was die precies wist hoe ik me voelde en wat ik dacht, kan ik nu trots vermelden dat ik hem inmiddels kan lezen als een open boek.

Meestal dan, soms dan zitten de bladzijdes nog een beetje aan elkaar vastgeplakt en is het wat lastiger om precies te peilen wat er nou in zijn hoofd omgaat. Ik heb in de voorgaande dagen wel gemerkt dat hij heel goed weet hoe hij ervoor moet zorgen om bladzijdes aan elkaar vast te plakken. Zo ook nu, want door zijn gehamer op het feit dat hij zich weer zo fit als een hoentje voelt, begin ik te twijfelen.