Mated

29.

Geschreven op; 26-08-2015
Willow
Er valt een lange, ongemakkelijke stilte nadat ik de vraag tussen ons in heb laten vallen. Het was een voorstel van Ari, ze vertelde me hoe het er aan toe gaat in die kerkers. Ik weet dat ze details wat heeft afgezwakt, ik bedoel, ik ben er zelf geweest, het was erger dan dat ze zei. De pijn die daar hing, dat komt niet alleen door zilveren boeien.
Ze vertelde me dat niet elke rogue in de kerkers iets fout heeft gedaan, sommigen kwamen per ongeluk over de territoriumgrenzen heen terwijl ze op doortocht waren. Anderen zijn het territorium ingejaagd door Caidens strijders, zodat ze een reden hadden om de mannen en vrouwen op te pakken. Ook zijn er rogues die rogue zijn geworden doordat ze overlevenden waren uit roedels die Caiden uit de weg heeft geruimd.
Hij zucht en kijkt me aan met die prachtige grijze ogen. Hij kijkt alleen en doet verder niets. Ik merk ook dat zijn hand is gestopt met het wrijven over mijn buik, waardoor de vervelende krampen weer op komen zetten. Ze zijn erger dan normaal wanneer ik ongesteld moet worden, en in dit geval gaat dat helemaal niet op. Chrissie, die me ook wat heeft geleerd over weerwolven, vertelde dat vrouwelijke wolven niet meer ongesteld worden zodra ze gemarkeerd zijn door hun mate. Ik ben gemarkeerd, dus dat zal het niet zijn. Wat is het dan?
Ik beweeg ongemakkelijk op zijn schoot om de pijn te verlichten en leg mijn hand subtiel op mijn onderbuik in een poging het weg te halen. Dat lijkt Caiden uit zijn trans te halen, en zacht gaat hij met zijn vingers over de blote huid heen, wat nog beter helpt dan net. Mijn shirt is slechts een aantal centimeter omhoog geschoven, en dit werkt veel beter, ik voel er bijna niets van nu.
"Ik weet niet, lieverd, of dat wel zo'n slim idee is." Eindelijk verbreekt hij de stilte.
"Waarom niet?" vraag ik. "Het is niet alsof elke rogue wat opzettelijk fout heeft gedaan. Wat heeft Oude Jim bijvoorbeeld gedaan? Hij doet geen vlieg kwaad!"
"Uit wraak dat ze zolang opgesloten hebben gezeten, lieverd, kunnen ze jou aanvallen, dat moeten we niet hebben." Hij klinkt vastberaden, maar dat trucje ken ik ook.
"Wat nou als je er bij zegt dat het van mij moest? Dan zal dat toch wel meevallen? Bovendien, als je alleen de ongevaarlijke rogues vrijlaat, zullen ze je juist dankbaar zijn." Ik merk dat ik hooghartig klink, alsof ik daadwerkelijk autoriteit heb.
Caiden schudt grinnikend zijn hoofd. "Oké lieverd, je hebt me. Wat jij me niet kunt laten doen..." Hij zucht verslagen, met een glimlach waardoor ik weet dat hij het niet meent.
Blij ben ik zeker, hij gaat er een aantal vrijlaten! Hij gaat zijn manier van leven verbeteren, perfect. Nu is Ari ook tevreden, ik kan het zien aan het feit dat ze flink haar best moet doen om haar brede glimlach te verbergen.
"Lieverd," begint Caiden dan. "Aangezien jij het beste kan koken van ons allemaal hier, is het misschien een idee dat we ze eerst wat laten aansterken voordat we ze vrijlaten?"
Ik knik. "Wat zal ik maken?"
Hij denkt even na, maar zijn antwoord komt snel. "Maak maar een flinke stapel pannenkoeken, dan zal ik doorgeven aan mijn mannen dat ze kunnen doorgeven aan de rogues dat ze over een week worden vrijgelaten."
Ik knik vrolijk en sta meteen op. De pijn in mijn buik is nog steeds verlicht door zijn lieve aanraking, dus nu kan ik het wel hebben. "Oké! Ik maak wel weer een aantal verschillende. Ari, kan je Chrissie bellen en me dan komen helpen? Dan gaat het sneller, ik durf te wedden dat ze half verhongerd zijn."
Ari zucht dramatisch, maar geeft wel meteen toe. "Natuurlijk, mevrouw de Luna, uw wil is mijn bevel."

Een paar uur later, het is inmiddels al wat later in de avond, zijn we eindelijk klaar. Half uitgeput veeg ik het zweet van mijn voorhoofd, de keuken is verschrikkelijk warm. "Eindelijk klaar," zucht ik vermoeid, terwijl ik op een van de stoelen aan de tafel ga zitten. "Ari, kun jij Caiden even mindlinken dat we klaar zijn? Ik zou graag meewillen om het te brengen aan de rogues."
Ari knikt gehoorzaam. "Eigenlijk zou ik het ook wel willen zien hoe ze reageren, maar ik ga al rillen bij de gedachte aan kerkers, dus dat laat maar zitten. Ik hoor wel van je hoe het was."
Ik begrijp haar wel, maar ik weet zeker dat de blije gezichten van de mannen en vrouwen bij de geur van pannenkoeken alles goed maken.
Niet veel later ga ik voor de derde keer de kerkers in. Het is nog precies zoals ik het me herinnerde, maar dit keer is de sfeer die er hangt minder angstig, minder bedrukt. Het voelt er beter, beter dan dat ik me voel. De krampen komen weer in alle hevigheid terug, en hoewel ik vlak naast Caiden loop, blijft het even pijnlijk. Ik probeer het te negeren. Er is niets aan de hand. Er is niets aan de hand. Er is helemaal niets aan de hand.

De rogues kunnen hun ogen niet geloven als we bij hen komen. Het is duidelijk dat ze de wachters niet geloofden op het moment dat ze zeiden dat ze weldra vrijgelaten zouden worden. Ze glimlachen allemaal dankbaar en buigen hun hoofd naar ons in respect, naar mij in het bijzonder. Caiden bekijken ze nog allemaal met een wantrouwend gezicht, maar mij onthalen ze als een held. Ze smullen van de pannenkoeken, genieten van de warme dekens en de nieuwe kleren die worden gebracht. Allemaal kunnen ze niet ophouden met het bedanken. Toch ben ik blij als we eindelijk de kerkers weer uit kunnen en ik de frisse lucht in kan ademen. Onbewust ga ik dicht tegen Caiden aanlopen, die zijn armen om me heen slaat en me optilt, alsof hij aanvoelt dat ik bijna niet op mijn benen kan blijven staan. "Hé, lieverd, gaat het wel?" Hij klinkt heel erg bezorgd, wat onnodig is, vooral nu ik dicht tegen hem aangedrukt ben en de pijn weer vermindert.
"Het gaat wel," zucht ik. "Ik moet alleen even een paracetamol pakken, ik heb wat buikkrampen denk ik."
Zonder me neer te zetten loopt hij naar onze kamer en legt hij me op het bed neer, waar ik meteen in zak. Hij verdwijnt even om wat pijnstillers te halen en keert binnen een minuut weer terug, waarna ik een glas water leeg moet drinken om de pilcapsule in te nemen.
"Heb je honger, lieverd?" vraagt hij.
Ik schud mijn hoofd. "Kan je gewoon even... bij me liggen? Ik ben zo moe..." Ik zeg er niet bij dat ik veel pijn heb, hij zou alleen maar onnodig bezorgd worden, en hij moet zich geen zorgen maken. Morgen gaat het vast allemaal weer goed. Het is bijna kerst bovendien, dan kan ik helemaal niet ziek zijn. Ik moet nog een kerstdiner maken, en alle cadeautjes die ik heb gekocht inpakken, ik heb het nog zo druk!
Hij twijfelt even en knikt dan, waarna hij me eerst helpt om te kleden in mijn pyjama, zijn shirt en een shortje dus. Hij kijkt als een echte gentleman weg als ik mijn bh af doe, maar ik zie hoe zijn ogen verduisteren. Eerst ben ik bang, totdat ik besef dat hij waarschijnlijk lust voelt bij het zien van mij zonder bh. Volgens mij zijn alleen de gedachten er aan al genoeg voor hem op iets of wat... opgewonden te raken.
Hij slaat zijn armen om mijn middel heen en streelt mijn haar en mijn onderbuik. Hij lijkt aan te voelen wat er pijn doet, en het vermindert dan ook direct een beetje, maar niet zoveel meer als eerder deze dag. Het is genoeg voor mij, en al snel vallen mijn ogen dicht.