Mated

7.

Geschreven op: 23-07-2015

Caiden
Ik zit naast het bed waar mijn prachtige mate in ligt. Mijn eigen, kleine mate, Willow. Haar lichaam is zo klein en zo fragiel, maar zo verschrikkelijk mooi.
Mijn eigen mate, mijn kleine Willow.
Ik hoef alleen haar naam maar te zeggen en ik krijg een warm gevoel in mijn hart. Een gevoel dat ik mijn hele leven heb moeten missen.
Ik moet er nog steeds aan wennen, maar het houdt mijn wolf een tijdje stil. Toen ik op zestiende mijn mate niet vond, sloeg hij als het ware op hol. Niks kon hem, en daarmee mij, kalmeren. Er was maar een ding dat hem kon kalmeren, en dat was zijn mate. Helaas was die er niet, dus na een jaar vond ik een nieuwe manier om mijn wilde wolf tot rust te brengen.
Doden.
Het maakte niet uit wat. Rogues, mensen, hele roedels. Vele roedels heb ik verwoest om mijn wolf tevreden te stellen.
Het voordeel daarvan is dat mijn roedel nooit een klein territorium heeft gehad. We hebben zelfs het grootste territorium van het hele land, misschien zelfs van de wereld. Er is genoeg ruimte om te jagen, maar voor mijn wolf is het nooit klaar.
Nu waarschijnlijk wel. Het duurt voor mijn lieve mate een, misschien twee dagen om aan me gewend te raken. Daarna zal ze binnen no-time volledig aan me gebonden zijn en rondlopen met mijn pups groeiend in haar buik.
Zo gaat het altijd bij mates, en nu heb ik er eindelijk ook een. Ik heb acht lange jaren moeten wachten op mijn lieve Willow.
Ze zeggen dat ik te gruwelijk ben om een mate te hebben, dat ik te kwaadaardig ben om lief te hebben.
Ha. Het ziet er naar uit dat ze het mis hebben. Nu al voel ik de band die er is tussen Willow en mij, zelfs al is hij zwak. Mijn wolf, Axel, verlangt naar die van haar, hij wil zich aan haar binden.
Het zal niet lang meer duren, Willow moet bijna wakker worden. Ze viel flauw toen het tot haar doordrong dat ze een van ons is. Ze is maar een halfwolf uiteraard, anders was ze al lang voor het eerst getransformeerd. Halfwolven kunnen alleen transformeren nadat ze het matingproces voltooid hebben, met behulp van hun mate.
Dat is dan ook de reden dat Willow haar wolf nooit ontmoet heeft, of in elk geval niet bewust.

Ik weet nog dat toen ik naar de kerkers geroepen werd omdat er een nieuwe rogue gevangen was genomen, mijn wolf nerveus werd en me sneller liet lopen.
Ik zag haar daar in die cel liggen, maar het drong nog niet tot me door, zelfs al eiste Axel haast al mijn aandacht op. Toen had ik het moeten weten, maar pas toen ik haar ruw vroeg om me aan te kijken en haar ogen zich op die van mij richtten, toen wist ik het. Die prachtige blauwgroene ogen met een aantal gouden spikkeltjes zorgden er voor dat hemel en aarde zich aan elkaar bonden. De zwaartekracht hield mij niet meer op mijn plek, dat was zij. En dat zal ze zijn voor de rest van mijn leven.
Om die reden was ik dan ook woedend toen ik ontdekte dat ze pijn had en ze doodsbang was. Ik heb mijn mannen, ofwel de wachters die haar vonden, met eigen handen ondervraagd, maar ze zwoeren allen bij het feit dat niemand van hen haar iets had aangedaan. Ze kunnen niet tegen mij liegen omdat ik hun leider ben, dus ik geloof ze. Degene die Willow dat heeft aangedaan, zal later nog boeten.
Oh ik zal er voor zorgen dat diegene zwaar zal boeten omdat hij mijn mate heeft pijngedaan.
Ze moet me alleen nog vertellen wie het is, wanneer ze wakker wordt.

Ik heb haar meteen naar onze dienstdoende arts gebracht, speciaal opgeleid om verwondingen bij wezens zoals ons te kunnen genezen. Gelukkig is onze arts een vrouw, want noway dat ik een man mijn Willow aan zou laten raken.
Ze is van mij. Van mij en van niemand anders.
De vrouw heeft haar ribben verbonden en de wond op haar rug schoongemaakt. De verpleger, helaas wel een man, heeft wat bloed afgenomen voor onderzoek in het lab. Hij was degene die me heeft laten weten dat mijn lieve Willow een halfwolf is.

Het deed me pijn dat toen ze me voor het eerst zag nadat ze wakker werd, alleen maar bang van me was, maar daar zal snel verandering in komen. Toen ik haar gisteren zo in paniek zag toen ze er achter kwam dat ze zelf ook een wolf heeft, werd Axel gek.
Hij moest en zou haar kalmeren, wat ze gelukkig ook deed toen ze in mijn armen lag. Het voelde geweldig, ik kan niet wachten om haar lippen te proeven, en haar volledig de mijne te maken.
Het zal niet lang meer duren, Axel, ze zal ons accepteren.
Hoop ik.

Ze lijkt wel een engel, de manier waarop ze nu ligt. Haar lange donkerbruine krullen, haar gesloten ogen, haar volle lippen die lichtjes geopend en getuit zijn, zo dat ik niets liever wil dan smachtende kussen drukken op die mond.
Haar huid, blank en zonder oneffenheden. Haar buik, plat, maar niet te plat en dun zoals de meeste wolvenvrouwen dat hebben.
Haar borsten, mooi, prachtig...
Groot, voegt mijn wolf verlekkerd toe.
Ik kan niets anders doen dan dat beamen.
Wat? Ik ben en blijf een man, ik denk aan dat soort dingen.
Haar perfectie zorgt er voor dat ze niets anders kan zijn dan een heuse engel, zo puur als de maangodin zelf.
Ik dank haar in stilte voor zo'n geweldige mate. Ze zal aan mijn zijde staan als ik over mijn territorium regeer en als ik het uitbreid.
Zonder haar zou ik niets zijn, zij, de moeder van mijn pups, mijn vriendin, geliefde en vrouw.
Nu moet ze alleen nog wakker worden voordat dat alles waarheid kan worden.
Kom op lieve Willow, word wakker, laat me je ogen zien...