Mated

6.

Geschreven op; 20-07-2015

Willow
Een haast enge glimlach - zo vrolijk en breed - vindt zich een weg op haar gezicht. Ze draagt een dienblad met borden en borden vol eten met zich mee.
Ze huppelt zo ongeveer naar het bed waar ik in lig en zet het dienblad op mijn schoot neer nadat ze me met een hand omhoog heeft geholpen.
"Ik ben Ariella, maar je mag me Ari noemen, Luna," zegt ze met nog steeds die ene glimlach.
Luna? Mijn naam is geen Luna...
"Ari, mijn naam is Willow, niet Luna," spreek ik haar voorzichtig aan.
"Dat weet ik!" Haar ogen twinkelen ondeugend als ze naar me kijkt met een blik die haast bewonderend aankijkt. Ze verandert echter niet de naam waarmee ze me aansprak.
"Waarom noemde je me dan Luna?" vraag ik daarom, ik vraag me echt af waarom ze dat deed, en waarom ze überhaupt komt met eten.
Over eten gesproken, ik merk wel dat ik een beetje honger heb. Ik heb ook al in geen tijden iets gegeten. Het is dat ik gedurende een lange tijd gemakkelijk zonder eten kan door mijn verleden - immers kreeg ik van mijn ouders ook maar weinig te eten - anders had mijn maag al vele pijnlijke uren moeten doorstaan.
Ari haalt haar schouders op. "Dat hoort er bij, je bent immers de mate van Caiden." Ze zegt er verder niets over, en ik blijf achter met vele vragen die rondspoken in mijn hoofd.
Ze grinnikt als ze het ziet. "Ik zal zo je vragen beantwoorden, maar eerst moet je iets eten, je bent echt heel erg mager, Luna."
"Willow," mompel ik, wetend dat ze het vast wel zal horen. Ik klaag verder echter niet, ze brengt me eten en gaat vragen beantwoorden, wat wil ik nog meer?
Je wil hier weg, onder andere. Een stemmetje in mijn hoofd onderbreekt mijn gedachten terwijl ik op een vers broodje met ei begin te knabbelen.
Dat klopt, hoewel ik hier nu nog goed verzorgd wordt, kan dit elk moment veranderen. Daarnaast ligt dit gebeuren naar mijn idee veel te dicht bij mijn ouderlijk huis, wat als ze me vinden? Het zou een regelrechte ramp zijn. Voor mij dan. Ik moet hier weg en ver ook. Misschien is Spanje iets, het is er lekker warm en door school spreek ik een aardig woordje Spaans.
Engeland is ook nog een optie, maar daar is het weer niet optimaal, met mijn hoeveelheid geld en kleren zal ik het daar niet lang volhouden.
Alles is beter dan hier.
Is dat zo? Ik vraag het me af, maar ik ga niet wachten totdat ze me gaan vermoorden.
Ik voel hoe mijn maag zich verder vult met eten als ik twee broodjes eet. Na die twee broodjes zit ik vol en voel ik me voldaan, het is zeer lang geleden dat ik zo veel heb kunnen eten.
"Ben je nu al klaar?" vraagt Ari als ze ziet dat ik me niet meer verroer. "Je moet wel wat meer eten, anders word je nog ziek, dat wil ik niet op mijn geweten hebben!" Ze kijkt me bijna smekend aan. "Asjeblieft eet nog een pannenkoek, of een wafel of een tosti, ze zijn heerlijk, echt waar!"
Oh ja dat zijn ze ongetwijfeld, maar ik zit echt vol. Echter, als ik haar blik zie, pak ik met tegenzin een halve wafel die ik langzaam mijn mond in prop.
Ari begint direct te glimlachen. "Goedzo! Nou, je had vragen vertelde je me? Ik zal ze proberen te antwoorden, maar ik kan niet garanderen dat ik alles kan zeggen."
Damn. Ik had gehoopt dat ze gewoon alles zou vertellen wat er te weten valt. Helaas niet dus.
"Wie ben je?" Ik begin met een makkelijke vraag, die moet ze kunnen antwoorden toch?
"Ik ben Ariella, maar dat had ik toch al verteld?" Ze kijkt me vreemd aan. Dan valt het kwartje. "Oh wacht, ik ben de jongere zus van Caiden, dat is wat je bedoelt toch?"
Ik knik en ga verder met mijn volgende vraag. "Wat is een Alfa? Ik hoorde toen ik sliep dat enkele mensen het hadden over Alfa, maar ze bedoelden Caiden. Wat is het?"
"Is het goed als ik bij je op het bed ga zitten?"
Nog voordat ik kan knikken zit ze al naast me met haar benen in de kleermakerszit, duidelijk blij dat ze wat mag vertellen. "Mijn broertjelief heeft je al wat dingen uitgelegd over ons toch? Wat we zijn, hoe het werkt en al dat gebeuren."
Ik schudt voorzichtig mijn hoofd. "Hij heeft alleen gezegd dat er meer is in deze wereld dan ik denk, en dat ik daarvoor open moet staan. En... en hij veranderde in een wolf," eindig ik mijn korte monoloog fluisterend.
Ze kijkt me even vol medeleven aan. "Ik begrijp dat het moeilijk voor je is, daarom zal ik zo veel mogelijk uitleggen, goed?" Opnieuw wacht ze niet op mijn toestemming, niet dat ik dat haar geweigerd had, maar toch.
"Normale wolven leven in roedels onder de leiding van de grootste en sterkste wolf, dit is de Alfa. Zonder hem valt een roedel uiteen en verhongert elke wolf in de roedel. Dit is ook bij ons zo, en Caiden is onze Alfa. Hij zorgt er voor dat we te eten krijgen, dat we geld hebben om dingen van te kopen en hij elimineert alle gevaren die onze roedel kwaad zouden kunnen doen. Dat is ook de reden waarom je werd meegenomen door de patrouille naar de cellen, rogues worden gezien als een bedreiging."
Ik knik begrijpend, maar diep vanbinnen vind ik het nog steeds allemaal maar vreemd. "Wat zijn rogues?"
Op die vraag antwoordt ze snel. "Rogues zijn weerwolven zonder roedel, zij zijn gevaarlijker, meedogenlozer, gemener en gruwelijke moordenaars. Caiden zorgt er als Alfa voor dat ze meteen naar de kerkers worden gebracht zodra ze de grenzen van ons territorium overschrijden."
Rogues zijn meedogenloos en gemeen. Waarom noemde Oude Jim mij dan kleine rogue? Ik ben geen wolf. Ik zou het weten wanneer dat zo was, toch?
"Maar," zeg ik dan ook, "ik ben geen weerwolf, echt niet!" Ik voel hoe tranen zich achter mijn ogen ophopen, klaar om te vallen zodra ik het toelaat.
Ariella kijkt alleen maar naar me. Die blik zegt alles wat ik wil weten.
Mijn ademhaling versnelt naar een te vlug tempo en Ari probeert me te kalmeren als ook tranen over mijn wangen geen stromen. Paniek is zichtbaar in haar ogen, maar vast ook in de mijne.
Het kan niet, het kan niet. Ik ben geen weerwolf.
Het kan niet. Echt niet.
"Raak niet in paniek, asjeblieft, rustig, rustig!" Ari kijkt me wanhopig aan in de hoop me te kalmeren, maar het heeft geen zin, mijn ademhaling versnelt en versnelt.
Ik ben geen weerwolf. Nee. Het is onmogelijk. Zwarte plekken verschijnen aan de rand van mijn gezichtsveld door het tekort aan zuurstof.
"Luna, Willow, kalmeer, je doet jezelf nog wat aan op deze manier, rustig!" Ze kijkt een paar keer haastig en ten einde raad om zich heen.
"CAIDEN!" schreeuwt ze uiteindelijk.
Bijna direct slaat de deur open en laat het een bezorgde en woedende Caiden zien. Zodra hij me ziet sprint hij naar het bed en pakt hij me vast en drukt hij me tegen zijn borst aan.
Het gebeurt in minder dan een seconde, en ik kan je vertellen dat de kamer erg groot is, dus de snelheid waarmee hij zich verplaatste is onmenselijk snel.
Hij is dan ook een weerwolf Willow.
Dat is waar ook. Zelfs in mijn zwakke staat probeer ik van hem weg te komen, bang voor zijn woede. Hij houdt me echter stevig vast waardoor ik onmogelijk weg kan komen.
Ik val volledig uitgeput van mijn geworstel tegen hem aan, nog steeds dringend in behoefte van zuurstof in mijn longen.
"Ssjt Willow, rustig," sust hij me zacht. Hij wiegt me lieflijk heen en weer terwijl hij over mijn haar aait totdat ik zodanig gekalmeerd ben dat ik alleen nog af en toe snik.
Ik weet niet hoe het komt, maar hij maakt me rustig, ik voel me veilig in zijn armen, alsof ik er thuishoor.
Ik maak me voorzichtig los uit zijn greep en schuif wat naar achter.
Zelfs al wil ik het niet weten, moet ik een antwoord hebben.
"Caiden?" vraag ik fluisterend. "Ben ik, ben ik echt een weerwolf, net a-als jullie?"
Mijn wereld valt uiteen als hij knikt en meteen wordt het zwart voor mijn ogen.