Mated

22.

Geschreven op; 15-08-2015
Caiden
Ze is weg. Weg. Verdwenen, poef. Alsof ze niet bestaan heeft. In onze kamer, waar ze heeft geslapen heeft, kan ik alleen nog haar geur ruiken. Het hangt er om me heen als een warme, kalmerende deken. Het helpt me om rustig te worden wanneer mijn wolf de controle neemt en alles uit de hand loopt.
Het is al zeven keer gebeurd in de afgelopen drie dagen, maar elke keer dat Axel me opnieuw de controle wegneemt, helpt haar geur minder. Het is zelfs al een keer gebeurd dat Ari me een zilveren armband heeft omgedaan, zodat Axel zou verzwakken en ik rationeler kon nadenken. Dat was gisteren, en Ari heeft geprobeerd me over te halen de armband om te houden, omdat niemand behalve zij en mijn bèta bij me in de buurt durven komen uit angst dat ik door sla.
Ik heb geweigerd.
Ik heb de woede nodig om te beseffen wat voor een slechte mate ik ben, niet eens in staat haar te beschermen. Al mijn wachters die ik in heb gezet om haar veilig te houden, zijn gevonden in de bossen, bewusteloos, sommigen zwaar gewond, anderen zonder ook maar een enkel schrammetje.
Ik had zelf bij haar moeten blijven! Ik had mijn strijders naar het zogenaamde hoofdkwartier van Kelano moeten sturen, ik had het niet zelf moeten doen. Dan was ik bij haar geweest op het moment dat ze aangevallen werd en we ontdekten dat de tip die de smerige rogue me gaf, een list was geweest.
Nadat ik merkte dat mijn liefste Willow verdwenen was, wilde ik hem opnieuw ondervragen met dit keer zoveel pijn dat hij zou smeken om de waarheid te mogen vertellen om vervolgens een dood van veertien dagen lang te mogen sterven.
Helaas, tot mijn grootste woede ooit, heeft hij zichzelf weten te vermoorden door een zilveren mes meerdere malen in zijn buik en borst te steken. Hoe hij aan dat mes kwam weet ik nog steeds niet, maar hij is dood in elk geval.
Lucky bastard.
Caiden! De zoeker Finnias Anderson heeft een veelbelovend spoor van een rogue met een verslapte geur van chloroform gevonden. De stem van Ari klinkt plots in mijn hoofd. Doordat ik nu niet in staat ben mijn hoofd bij de administratie van de roedel te houden, heeft Ari het voor me overgenomen, sinds ze toch niet kan vechten. Ook zij is gevonden in de bossen, veel verder dan de rest die op hetzelfde moment in het roedelhuis waren. Ze was een van de zwaardergewonden, maar stond er op om mijn werk over te nemen zodra ze wakker werd. De komende twee weken zal ze niet in staat zijn te lopen, haar rechterbeen is zo ongeveer verbrijzeld en zit nu gespalkt in het gips.
Bij haar woorden voel ik hoe de hoop die diep in me verborgen zat, opleeft. Ik ren naar buiten en transformeer direct in mijn wolf om vervolgens sprintend achter Finnias' geur aan te gaan. Het kan me niet schelen dat mijn kleren scheuren in het proces. Ik moet en zal het spoor naar mijn mate vinden en haar redden uit de klauwen van die rogue.
Mijn poten laten diepe afdrukken achter in de vochtige aarde. De bomen flitsen voorbij in een waas van groen.
Het duurt niet lang voor ik hem vind. Finnias, oftewel Finn, de jongen met wie Willow het goed kon vinden. Op een bepaalde manier had ik het wel verwacht dat uitgerekend hij het spoor naar Willow zou vinden. Hij heeft haar met naar mijn weten twee keer gesproken, twee keer vaker dan  de meeste zoekers. Ik kan nu wel zeggen dat ik hem direct een heel stuk meer mag.
Ik transformeer terug naar mijn menselijke vorm.
Mate vinden, moet mate vinden. Axel roept hard en dringend en ik weet dat hij haar al net zo erg mist als ik.
Ik zal haar vinden Axel. We krijgen haar terug, ik beloof het.
Dat was voor hem genoeg om weer onrustig heen en weer te lopen in mijn achterhoofd, waar hij zenuwslopend is, maar wel te verdragen.
"Finnias, je hebt je Luna's spoor?" vraag ik de jongen kort door de bocht.
Hij knikt. "Ja, Alfa, ik kan het nu gemakkelijk volgen. Het leidt richting het zuiden van het territorium en gaat daar de grens over, Alfa." Hij klinkt zeker van zichzelf. Ik geloof dat hij Willow erg graag wil helpen, zelfs al is hij waarschijnlijk doodsbang voor me door het 'ongelukje' in de keuken een aantal dagen terug.
"Mooi." Ik draai me naar hem toe en kijk hem recht aan. "Ik apprecieer je werk zeer, Finnias, dankjewel. We krijgen onze Luna terug."
Finn buigt zijn hoofd in respect en dankbaarheid. Het komt niet elke dag voor dat een Alfa een roedellid een compliment geeft. Ik durf te wedden dat zijn wolf op dit moment rondspringt als een blije pup. Goedkeuring of dankbaarheid vanuit een Alfa maakt elke wolf met een rank onder hem blij, trots.
"Leid me de weg, Finnias, en zorg ervoor dat alle strijders ons kunnen volgen," zeg ik op hetzelfde moment dat ik alle strijders mindlink om hen te waarschuwen dat de strijd er aan komt. Hun tweede kans om hun Luna veilig te krijgen en hun roedel te redden.
Volg het spoor van de zoeker Finnias Anderson, bereid je voor. Een grote strijd staat ons te wachten. De locatie van Luna Willow is bijna ontdekt. We gaan haar redden, en die smerige bedreiging voor onze roedel, de rogue Kelano, voor eens en voor altijd elimineren!
Ik ben tevreden als ik het gejuich van de strijders hoor bij de wetenschap dat hun Luna teruggehaald wordt. Niet veel later wordt aan hun gejuich ook het blije geroep van de vrouwen en kinderen hoorbaar. Ik glimlach, we gaan haar terug halen. Over een aantal uur is mijn lieve Willow weer veilig en wel bij me.

Finnias en ik sprinten voorop, het spoor naar mijn mate en zijn Luna volgend. Enkele mijlen achter ons bevinden zich de rest van mijn strijders die zich haasten om ons in te halen. Ik kan hun snelle stappen in de aarde horen. Ik kan het voelen, net zoals dat Axel kan voelen dat Willow steeds dichter in de buurt komt.
Het zorgt er voor dat ik steeds harder ga rennen, waardoor zelfs Finnias,  die een van de snelsten uit mijn roedel is, me haast niet meer bij kan houden.
Dan ineens zie ik het.
In de verte, een open plek, waar een oude, en op het eerste gezicht verlaten boerderij staat, zeer slecht onderhouden. Axel wordt direct wild en neemt de controle meteen daarna van me over. Het maakt me nu niet uit, hij mag moorden totdat ik Willow weer veilig in mijn armen heb.
Na die gedachte veranderd Axel in zijn eigen vorm en wacht geen seconde langer.
Met een huil en een luide grom laat hij de vijand weten dat we er aan komen, en dat we uit zijn voor bloed.
Ik ga mijn Willow terug halen, en wel nu.