Mated

25.

Geschreven op; 20-08-2015
Willow
De dokter, een jonge vrouw met schouderlang bruin haar dat glanst in het licht van de tl-buis, vindt dat ik genoeg genezen ben om naar Caidens kamer te verhuizen. Ik moet wel zeer veel water drinken en mag het bed niet uit komen -onder geen enkele voorwaarde. Ik ben blij dat ik de ziekenzaal uit mag, de saaie, witte kamer begon me al nadat ik tien minuten wakker was op mijn zenuwen te werken.
Nu wordt ik door een bezorgde Caiden in een rolstoel gezet, ondanks mijn protesten dat ik graag even zou lopen. Natuurlijk weigert hij direct, ik mag immers het bed niet uit, dus ik mag ook niet lopen.
Ik zucht teleurgesteld, maar laat me door Caiden in de rolstoel helpen, stiekem toch blij dat hij weigerde me te laten lopen. Zodra ik alleen maar rechtop stond om in de stoel te gaan zitten, tolde mijn hoofd al zo erg dat ik wilde gaan liggen. Zelfs nu ik zit, ben ik nog verschrikkelijk duizelig, maar ik zeg niets. Hij moet denken dat ik sterk ben, niet zwak.
"Willow, gaat het wel lieverd?" Hoor ik Caidens bezorgde stem vragen. Ik knik, mijn ogen stijf dichtgeknepen om de duizeligheidtegen te gaan.
"Het gaat helemaal niet goed hè, nee. Shit." Oh nee, nu heb ik Caiden weer bezorgder gemaakt dan hij al was...
"Het gaat wel," mompel ik ademloos. "Ik wil gewoon even liggen, in jouw bed."
Hij glimlacht. "Ons bed, lieverd, ons bed." Ondanks dat we nu pas net buiten de kamer zijn met mij in mijn rolstoel, tilt hij me er uit bridestyle. Mijn hoofd valt tegen zijn warme borst aan, en het voelt heerlijk. Ik heb hem zo erg gemist, het doet bijna pijn in mijn hart. Ik glimlach tevreden en ga nog strakker tegen hem aan liggen, voor zover dat mogelijk is.

Niet veel later legt hij me in zijn bed, en ik word omringd door zijn overheerlijke frisse geur. Ik klop zachtjes op het bed naast me, en glimlach als hij de hint begrijpt en voorzichtig naast me komt liggen. Ik ga dicht tegen hem aanliggen,  blij om de warmte die van zijn hete lichaam afstraalt. Hij positioneert zichzelf zo dat hij half rechtop zit, en ik met mijn oor op zijn borst kan liggen zonder dat het er voor anderen seksueel uitziet.
Hoop ik.
Voor mij is het gewoon lekker warm knuffelen. Ik hou van knuffelen, nu lijkt Caiden gewoon iets liever, iets schattiger, want hoeveel jongens houden er nou van knuffelen? Niet veel, volgens de boeken. Ik weet het eigenlijk niet, ik heb nog nooit een vriendje gehad.
Caiden heeft wel liefdes gehad, waarschijnlijk.
Met de looks zoals die van hem kan het niet anders dan dat hij al vele vriendinnetjes heeft gehad. Hij is dan ook wel wat ouder dan ik, dacht ik. Ik weet eigenlijk niet precies hoe oud hij is, maar in elk geval is hij al veel vriendinnetjes ouder dan ik, als dat begrijpelijk klinkt.
Die gedachte doet pijn, kan ik je vertellen. Hij is zoveel knapper en meer ervaren...
"Wat is er, kleine mate?" vraagt Caiden zachtjes. Als ik niet antwoord herhaalt hij zijn vraag, dit keer met uitleg. "Ik kan door onze band voelen dat je pijn hebt. Waar doet het pijn, Willow? Werken de pijnstillers die je van de dokter hebt gekregen wel goed?"
Ik knik lichtjes en zwijg verder. Na enkele minuten kan ik de stilte echter niet langer verdragen. Ik moet het weten, zelfs al kom ik dan over als een heel erg jaloerse en wanhopige vriendin. Wacht, ben ik zijn vriendin eigenlijk wel? Ik weet het niet.  Zou ik het willen?
Ja.
Dat antwoord is heel simpel. Ja. Ja. Ja.
"Caiden," vraag ik kalm en rustig, terwijl ik me vanbinnen nog nooit zo nerveus en bang heb gevoeld. "Hoe- hoeveelvriendinnetjeshebjegehad?"
Ik mompel de woorden snel achter elkaar, zodat ik het zelf maar amper kan verstaan.
Caiden heeft het blijkbaar wel begrepen, want hij moet lachen, en best hard ook, waardoor ik helemaal door elkaar word geschud.
"Waarom vraag je dat kleine Willow?" Ik haal mijn schouders op, voor zover dat kan als ik lig. "Gewoon."
Gelukkig antwoordt hij eerlijk, zelfs al wil ik het niet weten.
"Vier, misschien zeven, maar dat is alleen als je die op de basisschool ook meetelt." Hij zegt het luchtig, alsof het niets uitmaakt, maar dat doet het wel.
Een geïrriteerd gevoel verspreid zich over mijn borst, dus ik wrijf er overheen in de hoop dat het verlicht. Helaas, het helpt niets.
"Geen van hen waren belangrijk voor me, Willow, lang niet zo belangrijk als jij. Jij bent de enige vrouw voor me, Willow. Nu, maar ook in de toekomst."
Ahw, kijk dat noem ik nou schattig. Het geïrriteerde gevoel wordt langzaam minder, en er verspreid zich een warm gevoel door mijn lichaam. Ineens voel ik me niet meer tevreden met alleen maar knuffelen, liggen, ik wil... meer?
Ik durf er alleen niets van te zeggen, niets mee te doen, uit angst dat hij me afwijst. Ik hoop gewoon dat hij het op de een of andere magische wijze aan kan voelen, via die bond.
Ik grijns zelfgenoegzaam als ik merk dat hij het aanvoelt. Waar is de blozende Willow gebleven?
Ik vind het helemaal niet erg dat ze nergens in de buurt lijkt te zijn. Als Caiden zijn zachte lippen op de mijne duwt, hongerig, vurig, kus ik hem met evenveel opgekropte passie terug. Hij tilt me op alsof ik een veertje ben, en zet me op zijn schoot, zo dat ik hem aan kan kijken, - niet dat ik dat doe, we zitten midden in een zoensessie, dan heb ik mijn ogen gesloten, - waardoor we beiden een betere toegang hebben tot elkaars mond.
Niet lettend op de pijn in mijn armen sla ik deze om zijn nek heen, en begraaf ik mijn vingers in zijn bruine haren. Zijn handen wrijven over mijn rug, snel en ruw.
Het is de meest fijne zoen die ik ooit gehad heb, dat kan ik je vertellen. Daarom kijk ik Caiden ook verbaasd - en een beetje geïrriteerd - aan als hij zich terugtrekt en dromerig voor zich uitstaart. "Zo mooi," fluistert hij hijgend. "Ik zeg dat niet vaak genoeg, lieve Willow. Je bent zo mooi, zo prachtig..."
Die woorden zorgen voor duizenden vlinders in mijn buik, die kriebelen en vliegen om vrij te komen. Mijn wangen worden kersenrood, zoals altijd als hij iets liefs zegt.
Ik glimlach mijn stralendste lach die ik maar bedenken kan, en knipoog naar mijn mate, in de hoop dat het er sexy uitziet. Caiden kijkt nog steeds in bewondering naar me, afwezigheid zichtbaar in zijn ogen. Dat moeten we veranderen.
Ik druk mijn lippen, hard op de zijne. Deze verhitte zoensessie is pas net begonnen!