စုယွဲ့ယွဲ့တစ်ယောက်အေးအေးဆေးဆေးဆိုဖာပေါ်ထိုင်ပြီးချည်ထိုးနေသည်။ကိုယ်ကဒီအိမ်မှာသခင်မဆိုတော့အိမ်အလုပ်တွေသိပ်လုပ်စရာမလိုဘူးလေ၊အစေခံတွေကို" ဟဲ့ ဒါလေးလုပ်စမ်း " ဆိုပြီးခိုင်းရတော့အေးဆေးပဲလေ။ဟင်းချက်ဆောင်ကိုလည်း၂၄နာရီလုံးလုံးမဝင်ရဘူးလေ၊ကိုယ်ကရှေ့ကနေ" နင်တို့ဒီလိုလေးလုပ်တွေ့လား မြင်လား "ဆိုပြီးဉီးဆောင်လုပ်ပြရတာလေ၊နောက်ပိုင်းကျအစေခံတွေကစုယွဲ့ယွဲ့ကိုယ်တိုင်ဉီးဆောင်ပြောတဲ့အတိုင်းသူ့ဟာသူ့စီစီညီညီလုပ်သွားကြတာပဲ။အဲ့တော့အေးဆေး။
ပျင်းရင်လည်းချည်းထိုးတက်တာသူမအကျင့်။ချည်မထိုးရရင်ဟိုအစေခံတူကြီးနှစ်ယောက်ကိုအနားခေါ်ပြီး"ဟဲ့ငါ့ကိုဘယ်သူ့အတင်းလေပြောစမ်းပါအုံး"ဆိုပြီးအဲ့လိုအပျင်းပြေပြောခိုင်းရသေးတယ်လေ။အခုဟာကတော့တူကြီးနှစ်ယောက်ကလည်းသူတို့အိမ်အလုပ်တွေလုပ်နေတော့အိမ်တော်ထဲမှာအားယားနေတာဆိုလို့ကိုယ်တစ်ယောက်တည်းလေ။ကိုယ်လည်းပျင်းတာနဲ့ချည်လေးဘာလေးထိုးတော့တာပေါ့။
အဖေကအခုအိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်းအမောမဖြေပဲဆိုဖာမှာထိုင်ပြီးစုယွဲ့ယွဲ့ကိုစိတ်ပျက်စေမယ့်မေးခွန်းမေးတော့တယ်။အဖေမေးတာက
ရှောင်းကျန့်ကိုဘာလို့အခုချိန်ထိမုန်းနေရတာလဲတဲ့~~~ရှောင်းကျန့်အသံမကြားချင်ပါဘူးဆိုမှ
ဘာလို့မုန်းလို့မေးကိုမမမေးရဘူး၊အစကတော့ကိုယ့်အိမ်မှာလာတုန်းကရှောင်းကျန့်ဆိုတဲ့ကလေးလေးကသနားစရာလေးပါဆိုပြီးကိုယ်တိုင်ပြုစုဂရုစိုက်ပေးခဲ့တာ၊ကိုယ့်အစေခံနဲ့ရန်ဖြစ်တည်းကကိုယ့်အစေခံကို
ကိုယ့်ရှေ့တင်ပါးရိုက်တာကိုမကြိုက်တာ၊အဲ့တုန်းကကြည့်ရပါသေးတယ်၊သူ့အဝတ်စားကိုယူပြီးမီးရှိုးလို့ဆိုပြီးကိုယ့်အဝတ်စားကိုရှောင်းကျန့်ကယူပြီးမီးရှိုပြတည်းကတော်တော်ကိုအမြင်ကပ်သွားတာ၊ပြီးတော့လည်းသူမရဲ့သားဝမ်ရိပေါ်ကိုသေတွင်းထဲရောက်အောင်ပို့တည်းကရှောင်းကျန့်ဆိုတဲ့ကောင်လေးကိုတော်တော်မုန်းသွားတာ၊အသံလည်းမကြားချင်၊လူကိုလည်းမမြင်ချင်တော့တဲ့အထိ။
သားကဆေးရုံမှာ၂နှစ်တိတိတက်ခဲ့ရတာ၊သားကပြန်သတိရလာချင်းသနားပါတယ်။
