Trabzon Çirkini

4.Bölüm\Koşuş

4.Bölüm~Koşuş
Bölüm Şarkısı~Bağzıları- Zaten Kırılmış Bir Kızsın
Multimedya~ Nefes ve Bulut

Her geçen gün biraz daha fazla körelen duygularımı bir amaçla bütünlemem gerekiyordu.

Şu hayattaki tek amacım ise psikolog olmaktı. Belki de tutkuyla yapacağım tek şey psikologlug olacaktı.

Bir tımarhanede çalışmak istiyordum. Bunu gerçekten fazlasıyla istiyordum. Tek amacım buydu şu an için.

Tek çabam.
Hani insanların yaşam amaçları olur ya, hislerini kaybetmiş bir kızın de tek amacı bu oldu.

Psikoloji okuyordum.
Klinik psikolog olmak için de tüm çabalarımı ortaya seriyordum. Dışarıdan umursamaz göründüğümü bilsem bile umursadığım tek şey hedeflerimdi şu sıralar.

Aynayabakmaya devam ederken dudağıma piercingimi taktım.
Sonra kaşıma, sonra ise burnuma.

Yüzümdeki boşluğu da makyajla tamamlayıp, saçlarımı geriye doğru attım.

Aynaya bakmaya devam ederken elimi aynadaki yansımama uzattım.

Hafif bir tebessüm takıldı dudaklarıma.
Yansımama dalıp gitmişken bir anda sildim dudaklarımdan peydah olacak o gülümsemeyi.

"Gülme bir daha."

Yüzümdeki gülüş solarken kaşlarım çatıldı.

"Neden ki?" diye sordum masumca.

"Çok çirkin oluyorsun."

Hırsla arkamı döndüm. İnsanlar için kendimi değiştirecek bir kız değildim.
İmgesel teoriler insanlar tarafından ise bana sökmezdi. Hele de beni yargılayan gereksiz insan topluluğu ise...

Bu gülümseme işi benim kendimi başkalarının isteği ile değiştirmemden kaynaklanmıyordu.

Sadece gülüşüm içimde solmuş hevesim kaçmıştı. O yüzdendi. Yoksa istediğim her an gülümseyebilirdim.

Bunu insanlara karşı belli etmezdim mesela. Nefes'in yanında gülerdim. Çünkü bazı hareketleri beni gerçekten güldürüyordu. Belki gülüşümün başkaları tarafından görülmesinden çekinirdim ama gülerdim. Nadir de olsa...
Bu çekinmek de değildi aslında, istemekle alakalı dediğim gibi.

Küpelerimi de taktım.
Sonra ise Nefes'in odasına doğru gittim.

Uyuyordu herkes.

"Nefes!" diye seslendim.

"Tövbe yarabbim. Sabah sabah. Noluyor kız?"

"Kalk hadi Forum'a meydana falan gidelim. "
Sabahın köründe kalkma sebebim buydu. Köyde tıkılıp kalmıştım ve sıkılıyordum.

Yataktan kalkıp, "Kızım manyak mısın sabah sabah?" diye sordu.

"Ya sabah arabası varmış nasıl gideceğiz ondan başka?" diye sordum.
Köy arabasıydı ama ulaşım için idealdi sonuçta.

Nefes itiraz etmeden hazırlanmaya başladı.
Hazırlandıktan sonra,
"Kimseye haber vermeyelim. İzin vermezler falan." dedi.

Kapıyı kapatıp dışarı çıktık. Sonra da alt yola inip köy arabasını beklemeye başladık.

"Uzun zamandır Burger yemiyorum. Yaşasın." diye mırıldandım.
Bunun için köy arabasına bile binmeyi göze almıştım.

"Alışveriş falan yaparız. Çok güzel olacak ya. Biraz daha burada kalsaydım depresyona girerdim herhalde." İçimde tarifsiz bir mutluluk vardı.