ESİNTİ

VAMPİRLER

" Ne yapıyorsun sen ? " Ayaz hızlıca okuldan çıkarken ben arkasından hızla koşturuyordum, bir gün yüzüme bile bakmazken ertesi gün benim için kavga ediyordu, artık ne olursa olsun Ayazla konuşmalıydım.
" Bir şey yaptığım falan yok. "
" Öyle mi ? Derste yaptığın şey neydi o zaman ? neredeyse Uzay'a yumruk atıyordun. "
" Daha önce yapmadığım şey değil. " Tam tahmin ettiğim gibiydi, Ayazla Uzay daha öncede kavga etmişlerdi.
" Evet ama bu sefer benim yüzümden. " Lafımla Ayaz bir anda durmuştu, gözlerine bakarsak öfkeli olduğu her halinden belliydi ama Uzay'a değil. Bana karşıydı... 
" Senin yüzünden mi ? Kendini çok mu önemli sanıyorsun ? "
" Hayır ben şey... Kendi ağzınla dedin ' Almila'nın yanına oturma ' diye. " Ben utanarak konuşurken Ayaz sinsi bir gülüş atmıştı.
" Aynı zamanda Olca'nın arkadaşısın diyede belirtmiştim. Yoksa benim gibi bir erkeğin sana bakacağını mı düşündün ? sen benim umurumda bile değilsin Almila , seni kıskandığımı düşünmedin ya ? "
" Abi ! " Olca öfkeyle Ayaz'a bağırırken benim gözümden 2 damla yaş akıyordu, zaten Ayaz'a kızamazdım ki çünkü zaten haklıydı, benim gibi birine neden baksın...
" Kıskandığını düşünmemiştim. Sadece öyle olduğunu ummuştum. " Ben ağlamaklı bir şekilde konuşurken bir an için yüzünden Ayaz'ında dediklerinden pişman olduğunu hissetmiştim ama artık buna inanacak kadar salak değildim. Ayaz diyeceğini demişti ve bana hayatımın en kötü anını yaşatmıştı.
Ben bahçenin çıkış kapısına doğru üzgünce ilerlerken arkamdan Olca'nın geldiğini duyabiliyordum ama şu anda ne onu ne kimseyi düşünecek durumda değildim.
" Almila dur lütfen. "
" Olca lütfen sonra konuşalım. " Arkamı dönmeden Olca'ya cevap verirken halâ peşimden geldiğini duyabiliyordum, ah Olca abinin aksine çok iyi bir kızsın. 
" Abim salağın tekidir Almila lütfen dediklerini ciddiye alma. " Olca sonunda bana yetişebilmişti ama o sıra gerçekten kimseyle konuşmak istemiyordum. 
" Bak Olca beni düşündüğünü biliyorum. Yemin ediyorum iyi ki varsın ama lütfen... Sadece yalnız kalmak istiyorum. "

O gün hava zifiri karanlık olana kadar bütün günümü parkta ağlayarak geçirmiştim. Kendimden utanıyordum ama böyle düşünmekten bir türlü vazgeçemiyordum ' neden daha güzel bir kız değildim ki ? ' her şey ne kadar daha kolay olurdu. Hiç boşuna güzellik önemli değildir demeyin, güzellik her şeydir. 
Artık saat çok geç olmuştu ve daha fazla beklemeyerek eve koyulmuştum, ancak bir kaç dakika yürümüştüm ki önüme yüzünü göremediğim bir adam çıkmıştı.
" Seni tanıyorum. Sen Giray Demir'in kızısın. " Normalde cevap vermeliydim ama adamın sesini duymalıydınız, tamamen öfke doluydu. Korkarak arkamı dönüp başka yoldan gitmeyi düşünüyordum ki hızlıca biri daha önüme gelmişti. İnanamıyorum nasıl bu kadar hızlı hareket edebilmişti ?
" Nereye gidiyorsun ufaklık ? " Korkudan bu sefer sağıma dönmüştüm ki neredeyse 1 saniye içinde etrafımı 10 kişi sarmıştı.
" Bakın ne istiyorsunuz bilmiyorum ama ben babamı tanımıyorum bile. " Lafımla içlerinden biri tam önüme geldi, bir kadın olduğu belliydi ama yüzü yine karanlıktan görünmüyordu ancak gözleri... Gözleri sapsarı parlıyordu, artık daha fazla dayanamayarak neredeyse korkudan bayılmak üzereydim.
" Ama biz tanıyoruz ve babanın günahlarını sen ödeyeceksin. " Kadın lafını bitirdikten sonra hızlıca tek eliyle boğazımı tutup beni havaya kaldırdı, gözlerimden yaşlar dökülürken, nefessizlikten ölmek üzereydim ama ne ben ne etrafımdakiler ne olduğunu anlayamadan yanlarından biri bir anda ortadan kayboldu. Kadın endişeyle elini benden çekerken ben acıyla yere düşmüştüm, kadının ise ayaklarına karanlıktan top gibi bir şey fırlatılmıştı ama dikkatlice baktığımda bunun önümü kesen adamın kafası olduğunu farketmiştim.
" Ona dokunduğunuz için sizi parçalara ayıracağım.  " Bu sesi tanıyordum ama ben artık daha fazla olanlara dayanamayıp bayılırken son gördüğüm şey Ayaz'ın iki kişinin kalbini sökmesiydi. 

Gözlerimi açtığımda yatağımda uzandığımı farkettim, başım hayatımda hiç olmadığı kadar ağrırken bir anda gece yaşadıklarımı düşününce korkuyla etrafıma bakındım. Yaşananlara bir türlü inanamıyordum, artık emin olduğum tek şey vardı, babam kesinlikle haklıydı. Bu kasabada ölüm ve karanlık var !
Hızlıca ayağa kalkarak dolabın içindeki babamın kutusunu tekrar aldım ve karıştırmaya başladım.
' burada işe yarar bir şeyler olmalıydı. ' Kutuyu biraz kurcaladıktan sonra bazı kağıt parçaları gördüm , hepsi garip yazılarla doluydu önce hiçbir şey anlamadım ancak sonra aklıma dank etti. ' ben bu dili biliyorum ' bu dili anlamsızca annem ben ve kardeşime küçüklüğümüzde öğretmişti, söylediğine göre bilmemizi babam söylemişti, her şeyi hatırlamıyordum ancak ilk kağıdı alarak tercüme etmeye başladım.
" İlkkanlar ellerinden geleni yaptılar ama sanırım artık onlarda beni kurtaramayacaklar, her ne kadar güçlü olsalar da onlar bile kökenlerle baş edemezler ama artık bunun bir önemi yok, görevimi tamamlayıp dostumun çocuğunu köken vampirlerden kurtardım. "
' Vampirler mi ? ' Hayır bunu kabul edemem ! buna inanamam ! vampirler nasıl gerçek olabilir ? ama bugün gördüğüm şeyler... 
" Hayır buna inanmıyorum, vampirler gerçek olamaz ! "
" Biz gerçeğiz Almila. " Kafamı çevirdiğimde Ayaz camın önünde durmuş bana bakıyordu gözleri ise bu sefer tamamen kırmızıydı.